Uitgezwaaid door onze gastvrouw van de B&B waar we mochten overnachten reden we tegen 9.00 weg uit Gretna Green. Af en toe viel er wat regen en de zon liet zich nog niet zien. Het was erg druk op de weg met dagjesmensen en het nadeel daarvan is dan dat je niet meteen ergens kunt stoppen waar je het mooi vindt. We kwamen langs een pittoresk stadje met een oude Romaanse brug waar we even koffie wilden drinken op de parkeerplaats en wandelen maar helaas stond de hele parkeerplaats vol met motoren die daar aan het pauzeren waren. Dan maar doorrijden en ergens op een parkeerstrook stoppen. Onze gastvrouw vertelde ons dat je in de omgeving van Halifax mooie wandelingen kunt maken dus hebben we daar in de buurt een camping gezocht en meteen via de telefoon gereserveerd .Net na de middag arriveerden we op de boerencamping Plane Trees Farm in Northowram. De gastheer zag ons blijkbaar al van ver aankomen want hij stond ons bij de smalle toegang al op te wachten.

Hij heeft vijf plaatsen en die zijn erg ruim bemeten met iedereen een eigen waterkraan en elektriciteit. Behalve douche’s zijn alle faciliteiten aanwezig. De zon liet zich weer zien dus zijn we lekker buiten gaan zitten. Na een poosje kwam er een Engelsman naar ons toe lopen die voor zijn caravan zat met zijn gin-tonic in de hand en stelde zich voor als Kelvin (57 en geoloog) Blijkbaar zat hij om een praatje verlegen want de rest van de middag heeft hij ons op smeuïge verhalen getrakteerd. Toen we op zijn naam reageerden met “Calvin” zoals in Calvin Klein, maakte hij de opmerking “neen, gelijk aan Kelvin, de natuurkundige, de ‘ontdekker’ van het absolute nulpunt (273? onder nul) ik ben dus de ‘cool chap’”. Op een gegeven moment begon het te regenen dus zijn we in de camper gaan zitten. Tegen een uur of 18.00 vond hij dat hij ons lang genoeg “ lastig” had gevallen en vertrok hij weer naar zijn caravan met uiteraard een zakje stroopwafels die hij kende uit Leiden waar hij een vriendin had wonen. De rest van de avond/nacht heeft het regelmatig geregend. Ons plan was om de dag erna met de bus naar Halifax te gaan maar gezien het wisselvallige weer en omdat we eigenlijk ook wel een dag gewoon niks wilden doen hebben we ons beperkt tot een wandeling in de omgeving; echt boeiend was dat niet want je liep nagenoeg constant op het voetpad naast het voorbij denderende verkeer.

Na de middag begon het weer te regenen en dat bleef het zo’n beetje de rest van de dag doen. Gezien het weer van de laatste dagen gaan we een paar dagen eerder naar huis richting de zon.

De volgende dag regende het onderweg af en toe. Onze stopplaats was Stamford op advies van Kelvin . Voor een nacht staan we op de parkeerplaats van de plaatselijke rugbyvereniging. We hebben de wandelschoenen aangedaan en zijn op verkenning gegaan.

Stamford is een klein stadje met Cotswold-achtige gebouwen van kalksteen. Het heeft een aantal middeleeuwse kerken waaronder de 16de-eeuwse St.Martin’s, helemaal in perpendicular-stijl (rechthoekig) met een opmerkelijk albasten monument voor lord Burghley en zijn familie.

William Cecil, 1e baron Burghley was achtereenvolgens secretaris van Edward VI en Maria I van Engeland en de belangrijkste adviseur van koningin Elisabeth I van Engeland. Hij speelde een belangrijke rol in de berechting in de berechting van koningin Maria I van Schotland. Hij liet Burghley House bouwen.


In het Stamford theater waar ook het toeristenbureau gevestigd was, zagen we een oude balzaal met bankjes langs de muur. (In films zie je daar dan de onaantrekkelijke “ muurbloempjes” op zitten)


Verder kwamen we langs een voormalig hospitaal dat eigenlijk nooit een hospitaal is geweest maar een armenhuis en een huis voor ouderen.


Na een paar uur zijn we terug gewandeld en we waren blij dat we het advies van Kelvin opgevolgd hadden. s Avonds was het een komen en gaan van auto’s want er was op het veld achter ons een voetbal en rugby training, er werden honden uitgelaten, kortom het leek of het halve dorp aanwezig was op het sportveld. Één vader kwam wel met een heel opmerkelijke auto zijn zoontje ophalen.


De volgende dag reden we tegen half 10 weg uit Stamford en we hadden besloten om een bezoek te brengen aan Canterbury want om nu vanaf een uur of 14.00 tot de volgende ochtend op een saaie parkeerplaats te gaan staan in Dover is ook niet echt aantrekkelijk.
Tegen 14.00 uur waren we op de camperplaats in Canterbury waar we op de heenweg ook hadden gestaan. Het ticket wat je toegang tot de slagboom gaf om het terrein op te komen was tevens een gratis busticket voor 6 personen om naar de stad te gaan. Op de heenweg kwamen we hier helaas te laat achter. Dus wandelschoenen weer aan en naar de bushalte, de bus vertrekt elke 8 min. En binnen 20 min. na aankomst waren we in de stad.

Canterbury heeft donkere tijden gekend in het verleden. Zo werd hier in 1170 in de kathedraal Thomas Becket vermoord en in 1942 werd de stad zwaar gebombardeerd door de Duitse V1. Wonderwel bleef de kathedraal, zetel van de bisschop van Canterbury en voornaamste kerk van Engeland , buiten schot. Het oude stadscentrum wordt grotendeels omsloten door de stadsmuur.
Acht eeuwen lang kwamen er door de West Gate ontelbare pelgrims de stad binnen en nog steeds vindt je er accommodaties en liefdadigheidsinstellingen die in de Middeleeuwen werden opgericht voor pelgrims.


Natuurlijk is de kathedraal het middelpunt van de stad waar toeristen massaal hier voor naar toe komen. Helaas stond een groot deel in de steigers omdat hij schoon gemaakt wordt. Wij bezochten hem al ooit in het verleden en vonden 38 euro toch wel aan de forse kant voor een bezoekje waar we al ooit geweest waren.

Wij zijn een poosje neergestreken op een terras om naar alle kleurrijke mensen te kijken die voorbij kwamen, zoals een oudere man die echt liep te paraderen door de winkelstraat. Heerlijk!


We zijn even de prachtige bibliotheek binnen gelopen al was de buitenkant veel mooier dan de gemoderniseerde binnenkant. Er zijn in de oude binnenstad nog veel prachtige huizen die de tand des tijds hebben weerstaan.


In de St Thomas kerk ( de enige katholieke kerk hier ) hebben we een paar kaarsjes aangemaakt voor degene die het op dit moment heel hard nodig hebben.


We kwamen ook langs een klein winkeltje waar heerlijk voedsel uitgestald lag; binnen vertelde de eigenaresse ons dat het japans fake-food was. Ze liet het ons voelen en ruiken en inderdaad: pure nep, maar wel heel knap gemaakt.


We hebben op ons dooie gemak door deze gezellige stad gewandeld en wat was het patatje lekker na zoveel weken. ;-)
Aan het einde van de middag weer met de bus terug. Morgen vroeg om 8.30 (Engelse tijd) maken we de oversteek dus dit is ons laatste verhaal van deze vakantie. De resterende foto’s zetten we thuis op de site want het internet gaat hier met een slakkengangetje.

We willen alle volgers bedanken voor jullie reactie’s en tot de volgende reis.