Vanaf Balmedie waar we de nacht hebben doorgebracht is het maar een klein eindje rijden naar Newburgh, het strand dat bekend staat om een grote zeehonden-kolonie. Nu is de weg naar de grote parkeerplaats in de duinen, dichtbij een golfbaan, alleen geschikt voor personenauto’s (verboden voor auto’s breder dan 2 m) en na enkele omzwervingen vonden we een geschikte plek om de camper te parkeren. Naar de duinen en het strand was het een paar honderd meter lopen.

De kolonie zeehonden is volgens de informatie op het bord bij de duinen zo’n 400 exemplaren groot en een aantal daarvan liggen op een eiland in de rivier de Ythan met vrij uitzicht op de Noordzee. Je kunt er daardoor ook niet te dicht bij komen en ze alleen maar vanaf een afstand bewonderen. Juist daardoor komen ze altijd terug en worden ze niet verjaagd door al te enthousiaste mensen.

Op ons programma voor deze dag stond ook nog de Bullers of Buchan. Dit is een ingestorte zeegrot en behoort tot een van de meest indrukwekkende geologische kenmerken van de kustlijn van Aberdeenshire. Aangekomen bij de Bullers of Buchan kijk je naar de 30 meter diepe kloof waar je de golven door de natuurlijke boog ziet razen. Het kliflandschap is hier spectaculair met vele soorten zeevogels zoals drieteen-meeuwen en zeekoeten en heel veel bloemen.


Aan het klifpad wonen ook mensen in oude visserswoningen: klein, zodat ze makkelijk warm te stoken zijn in de winter.
We hebben met één stel bewoners staan praten die ons nog een aantal tips gaven voor onze tocht over de kustlijn van de Highlands. Hij vroeg of we al Schotse lekkernijen hadden gehad en op ons antwoord dat we de Haggis nog moesten proberen, raadde hij aan om die niet in de supermarkt te kopen, maar bij een lokale slager. Ook moesten we de typische ‘butteries’ niet over slaan. Butteries, ook wel bekend als Rowies, zijn ontstaan in het noordoosten van Schotland als alternatief broodje voor vissers om op zee te eten. Een buttery kan de tand des tijds beter doorstaan dan brood en zit boordevol vet dat voldoende hoog is om de visser op de been te houden. Als je nog nooit een buttery hebt geprobeerd, het is een beetje een kruising tussen een broodje en een croissant, want ze zijn gemaakt met laagjes deeg en een mengsel van boter, reuzel en zout waardoor ze een schilferige textuur krijgen. Sommigen zeggen dat ze een beetje op een geplette croissant lijken. Het klinkt niet bijzonder aantrekkelijk, maar ze schijnen echt heerlijk te zijn en aan een halve heb je meer dan genoeg aldus de man. We zullen zijn goede raad opvolgen.

We hebben aan het begin van de middag onze camper neergezet op de camperplaats bij de Glenbuchty Cottage, vlakbij Fraserburgh of Fraserborough zoals de Schotten zeggen. De eigenaar was een uitgesproken vrolijke gast die met heel veel humor eerst de bezienswaardigheden in de directe omgeving uit de doeken heeft gedaan, daarna de veilige fietsroute aangegeven naar het 3 km verderop gelegen Fraserburgh en tenslotte passeerde ook nog zijn kijk op het British Imperium de revue. Hij vond het onvoorstelbaar dat ze uit de Europese Unie waren getreden: de laatste jaren zie je dat de maakindustrie geheel is weggevallen, alle grote automerken hebben hun fabrieken in Engeland al gesloten of zijn daarmee bezig en het enige dat Engeland nog heeft is de financiële sector, maar die achtte hij, mede door de digitalisering, ook geen lang leven meer beschoren. Hij vertelt vol humor over de ooit grote visservloot van Fraserburgh die de langostines en schelvissen leverden voor de Portugezen en de Spanjaarden, maar dat waren de Brexiteers gemakshalve even vergeten. Net zoals ze vergeten zijn waren dat de eerste bewoners van Engeland 35.000 jaar geleden eigenlijk Spanjaarden waren, dus hoezo een immigranten-probleem in de 21e eeuw? En over het onderwijs van de jeugd qua taal had hij geen goed woord over dus niet alleen in Nederland is dat een probleem. En passant deelde hij ook nog even mee dat hij 8 jaar geleden was gestopt met roken en drinken en van het geld wat hij toen overhield zijn huis heeft gebouwd.

We zijn daarna op de fiets gestapt om even naar Fraserburgh te gaan veel viel er niet te zien, behalve de ‘typisch’ grijze granieten woningen en kerken, een vuurtoren en een inderdaad rijke visservloot met enorm grote vissersboten. Lang hebben we er niet over gedaan en na een bezoek aan de supermarkt terug naar de camperplaats hebben we onze stoelen gepakt en zijn op de kustlijn gaan zitten. Hier konden we kijken naar een kolonie zeehonden (stuk of 40) die zich in de zon baadden, gelegen op de talrijke rotsblokken in zee.

Op de standplaats naast ons konden nog twee campers staan en de eigenaar was zo vriendelijk om de camper die einde van de middag kwam zo neer te laten zetten dat wij konden blijven genieten van het uitzicht op de zee. Erg attent van hem, maar we waren dan ook bijzondere gasten zei hij. (wat een zakje stroopwafels met Delfts blauwe klompjes al niet teweeg kan brengen.)

‘s Avonds konden we genieten van een mooie zonsondergang. Bij het hartelijke afscheid de volgende morgen vroeg de eigenaar of we last hadden gehad van hun gebrul gedurende nacht, maar dat was niet zo al hoorden we ze ‘s morgens vroeg wel.

De volgende etappe van iets meer dan 100 km naar Inverness hebben we op drie punten onderbroken voor een bezienswaardigheid. Als eerste Bow Fiddle Rock, een bijzondere 15 meter hoge rotsformatie in de zee waar je de plooien van de aardkorst prachtig kunt zien; het pad er naar toe was bezaaid met de geel-oranje gaspeldoorn die nu zijn laatste bloempjes laat vallen.


Als tweede bezienswaardigheid hebben we Brodie Castle bezocht. Dit kon alleen met een gids en daar hebben we geen spijt van gehad! Deze van beroep tuinman kon prachtig en vol typisch Schotse humor vertellen over ‘zijn’ kasteel en de bewoners, wier ego, naar zijn mening, ontzagwekkend groot was. De oudste aantekeningen van de familie Brody stammen uit de 11e eeuw en sinds de 13e eeuw woonden ze aantoonbaar op deze plaats.

De laatste ‘27th laird’ (de Schotse variant op de Engelse Lord) heeft het kasteel met de landerijen overgedragen aan de National Trust for Scotland omdat het onderhoud en vooral het behoud van het kasteel financieel niet meer te dragen was. Zou de familie het hebben behouden, dan zou het langzaam vervallen, zoals met veel oude kastelen in Schotland het geval is. De rijke inventaris (inclusief een aantal schilderijen van Ned. schilders) van het kasteel is onveranderd gebleven sinds 1824 en je waant je dus echt even 200 jaar terug in de tijd. We hebben een dik uur in het kasteel rond gewandeld en weten nu veel over de grootheidswaanzin en ego’s van de Brodies, die dan toch maar mede daardoor dit stulpje tot stand hebben gebracht.

Vlak vòòr Inverness hebben we even halt gehouden bij de Culloden Battlefield, waar op 16 april 1746 de laatste veldslag op Engelse/Schotse bodem plaatsvond tussen de 5000 Schotten onder aanvoering van Charles Stuart en de 7500 Engelsen onder aanvoering van de Hertog van Cumberland. Op één dag verloren 1600 Schotten het leven en de Hertog kreeg de bijnaam “the Butcher” omdat hij vervolgens alle vluchtelingen die hij maar te pakken kon krijgen liet onthoofden. Jaarlijks vindt hier op 16 april door de Schotten nog steeds een herdenking van deze slag plaats.

We staan nu twee dagen midden in Inverness op de stadscamping met een wasmachine, zodat we de noodzakelijke was kunnen doen. Op een gegeven moment komt er een opmerkelijk alternatief duo aangereden en we hebben vol verbazing en hilariteit naar het tafereel gekeken dat zich naast onze camper voltrok. Zij deed ons denken aan het typetje dat Bram Vermeulen in Neerlands Hoop beschreef als ‘een stoere verpleegster uit Leeuwarden: rugzak en hangtieten’ terwijl hij ons meer deed denken aan Stiefbeen uit de gelijknamige TV-serie uit de zestiger jaren. Zij pakte de Tipi-tent uit de auto en terwijl ze bezig was de hoekpunten aan de grond de verankeren met haringen stond hij er bij te kijken met de enige paal in zijn handen waarmee daarna de tent werd opgericht. Zij ging onverdroten voort met de verdere inrichting waarbij zijn bijdrage beperkt bleef tot het aanreiken van een militaire koffiemok en een driepoot-krukje waarop hij plaatsnam, nadat hij zijn teddybeer uit de auto had gehaald en die in de tent had gelegd. Ter kleuring het waren beide dik 60-plussers. Er zal wel een reden voor zijn zullen we maar denken. (ik zie Inge nu al lachen)

De volgende morgen hebben we, na een goede nachtrust, even Inverness verkend. De wandeling er naar toe liep via een prachtig park langs rivier de Ness. Ons viel het grote aantal honden op die de mensen hier hebben. Er hangen overal opruimzakjes en vuilnisbakken alleen voor hondenpoep. Schotten zijn zowiezo erg met het milieu bezig en het is dan ook erg schoon overal. En ja, de stadswandeling was kort. Tja, het is weliswaar de Hoofdstad van de Highlands, maar veel meer dan de Victoria-Market de katholieke St.Andrews kathedraal en het kasteel wat ivm renovatie gesloten was viel er weinig te zien.

Dus na de koffie op een van de weinige terrassen en wat boodschappen zijn we terug gelopen naar de camping waar we de rest van de dag hebben zitten genieten van het heerlijke weer. Het was 24 gr en dat is ongekend warm voor deze streek. Eind van de middag was er een flinke onweersbui.
Vanaf morgen gaan we de Highlands onveilig maken en is het bijna twee weken niets anders dan natuur wat de klok slaat!