Edinburgh , de hoofdstad van Schotland, is verreweg de meest bezochte (en vaak meest geliefde) Schotse stad, en met reden. De oude ‘New Town’ en de nóg oudere ‘Old Town’ barsten van de historische bezienswaardigheden, musea, leuke winkels, restaurants en pubs. In deze stad vind je écht voor ieder wat wils. Maar vooral ook heel veel winkels waar de schotse klederdracht met toebehoren te koop is, je vraagt je af of ze er van kunnen bestaan zoveel winkels zijn er.

We vertrokken om 10 uur van de camping met een busje dat ons na een half uurtje onder aan het begin van de oude stad afzette. De chauffeur was er een met veel humor en voor we in de stad aankwamen waren we al van veel informatie voorzien. Hij wilde wel weten wat het verschil was tussen Holland en The Netherlands en waar Dutch dan vandaan komt.
We hadden de dag tevoren voor een bezoek aan Edinburgh Castle al online kaartjes geboekt voor half twee ‘s middags, dus we hadden nog een paar uur om een gedeelte van de stadswandeling te doen. Na 10 minuten bereikten we de Grassmarket, een historisch plein met een markant verleden. Het plein dateert oorspronkelijk uit de 14e eeuw, maar heeft zijn lugubere bekendheid vooral gekregen in de 17e en 18e eeuw toen hier de executies van de ter dood veroordeelden plaatsvonden. Sommige uitbaters spelen daar handig op in: zo zagen we een pub met de naam “The last Drop” een verwijzing naar de laatste druppel in de fles, maar ook de laatste gang door het klapluik onder de galg.

De bekendste, overigens maar ten dele geslaagde executie is die van Half-Hangit Maggie wil je die geschiedenis weten dan raden wij je aan om die op het internet op de zoeken. Tegenwoordig is de Grassmarket vooral bekend om zijn vele levendige pubs en restaurants met zitjes buiten.

Vanuit de Grassmarket steken we het pleintje over, gaan we de Cowgatehead op en komen we aan bij de de ingang van Greyfriars Kirkyard. Mary, Queen of Scots, gaf in 1562 toestemming om deze vroegere kloostertuin te gebruiken als begraafplaats. Hier liggen enkele bekende Schotten begraven, waaronder de vader van Sir Walter Scott, James Craig, de ontwerper van de New Town van Edinburgh en daarnaast nog andere spraakmakende monumenten zoals Martyr’s Monument, het monument van Sir George Mackenzie en het Duncan Ban MacIntyre’s Memorial. Met name het graf van Mackenzie leidt tot talloze spookverhalen over de 'Poltergeist' die nog steeds rondwaart rond zijn voormalige graf. Niet bang? Het kerkhof wordt daarom 's nachts bezocht door tal van spooktours.
Maar het bekendste graf is dat van Greyfriars Bobby, een loyale terriër die 14 jaar lang de wacht hield bij het graf van zijn baasje John Gray. Aan de hoofdingang van de begraafplaats is Bobby’s grafsteen te zien op de plek, waar zijn vermeende begraafplaats is te vinden. Het graf van het baasje John Gray bevindt zich dertig meter ten noorden van de ingang.

Als je vanaf Greyfriars Kirkyard terugloopt de Victoriastreet in om bij de Lawnmarket te komen zie je echt dat Edinburgh op verschillende niveaus is gebouwd: er loopt een straat voor de huizen langs maar het lijkt ook wel of er een straat over de daken loopt….. en dat is ook zo!

Het meest bekende pand in Victoriastreet is wel het pand Diagon House; het schijnt zo maar ineens, uit het niets, in 2017 bij de 20e verjaardag van het boek de Steen der Wijzen uit de Harrie Potter-reeks te zijn geëxplodeerd als een stenen Harrie Potter-winkel en je vindt er nu rijen liefhebbers van de boeken van JK Rowlings voor de deur. Wij zijn vol verbazing over zulk een verbeelding het pand stilletjes voorbij gelopen.

We zijn nog een klein stukje de Lawnmarket op gelopen tot aan de St. Giles Cathedral, eigenlijk de 'High Kirk', de belangrijkste gebedsplaats van de Kerk van Schotland in Edinburgh. Het gotische gebouw dateert uit de 14 de eeuw, maar werd zwaar gerestaureerd in de Victoriaanse periode. De opvallende kroonvormige spitstoren is een prominent herkenningspunt in de skyline van de stad. In de ‘kirk’ werden huwelijken en begrafenissen van tal van bekende Schotten gehouden. Ze is ook bekend om haar link met John Knox, die hier preekte en die je kunt vergelijken met Calvijn voor de Lage Landen. De 49 m hoge toren met zijn opmerkelijke, open ‘kroon’ is vermoedelijk het oudste nog bewaarde deel van de kerk. In het monumentale (en voor Schotse begrippen weinig sobere) interieur zijn de weelderig bewerkte koorbanken opvallend; ze zijn natuurlijk in de Schotse Kerk niet meer in gebruik en daarom verplaatst naar een voorheen in gebruik zijnde zij-altaar.

Omdat het middaguur inmiddels had geslagen zijn we langzaam terug gelopen om te gaan lunchen en op tijd bij Edinburh Castle te kunnen zijn. Edinburgh Castle, triomfantelijk gelegen op een 135 m hoge basaltrots als restant van een uitgedoofde vulkaan, is een ‘must’ voor elke toerist. Niet alleen vanwege zijn ligging en uitzichten, ook om zijn gebouwen en historische associaties.

Door de eeuwen heen heeft dit centrale bolwerk een belangrijke rol gespeeld in heel wat oorlogen, waaronder de Schotse Onafhankelijkheidsoorlogen en de Jacobitische Opstand van 1745. Het is de meest belegerde plek van Groot-Brittannië, en een van de vaakst aangevallen plekken ter wereld! Het kasteel dat je vandaag de dag ziet, dateert voor het grootste deel van na de Lange Belegering uit de 16 de eeuw, toen een groot deel van de vorige structuur verwoest werd, uitgezonderd de St Margaret’s Chapel (vroege 12 e eeuw), het oudste nog bestaande gebouw van Edinburgh.

We hebben even in de rij gestaan om de Schotse kroonjuwelen bewonderen en (sinds 1997) ook de befaamde ‘Stone of Destiny’, de steen waar sinds mensenheugenis de Schotse (later Britse) koningen op worden gekroond en onlangs dus ook Koning Charles. Sinds 1861 wordt er dagelijks om 13.00 uur een schot gelost uit een Half Moon Battery boven de ingang.

Na ons 2 uur durende bezoek aan het kasteel zijn we de Royal Mile opgelopen, zoals de Lawnmarket, de High Street en de Canongate samen heten; het is de verbinding tussen het kasteel en Holyrood House, de officiële residentie van de Britse Koningen als ze in Schotland zijn en het is ook de weg die tijdens de afscheidsceremonie van Koningin Elisabeth van Schotland na haar overlijden werd afgelegd.
Deze Royal Mile wordt omzoomd door tal van voor het oude Edinburgh zeer karakteristieke 16e- en 17e-eeuwse woonkazernes, die voor een belangrijk deel rond een intiem binnenplein (‘close’ of ‘court’) zijn opgetrokken. Je moet af en toe echt zo’n smalle doorgang doorlopen om te zien welk eens moois daar achter verscholen ligt.

Zo tref je aan Lady Stair’s Close het markante Lady Stair’s House uit 1622 aan. Dit vroegere koopmanshuis doet momenteel dienst als Writer’s Museum voor de drie grote Schotse literatoren: Scott, Burns en Stevenson.
Halverwege de Royal Mile zijn we teruggekeerd naar Hanover Street waar we op de bus terug naar de camping stapten.

Woensdag 7 juni namen we rond tienen opnieuw de bus naar het centrum van Edinburgh om het resterende deel van de Royal Mile af te leggen. Vanaf de bushalte daar naar toe passeerden we het enorme monument voor Walter Scott. De immens populaire schrijver zit in marmer met zijn hond Maida onder een baldakijn. De 60 m hoge neogotische spits kan via 287 treden beklommen worden maar daar hebben we toch maar wijselijk van afgezien.

Op de grens van het oude Edinburgh en Canongate staat Het John Knox House; dit historische huis, gebouwd vanaf 1490, toont enkele interessante architecturale en decoratieve kenmerken. Hoewel het geassocieerd wordt met John Knox, een bekend protestants hervormer, woonde Knox eigenlijk in een huis op Warriston Close. Waarschijnlijk zou hij hier slechts enkele maanden verbleven hebben, tijdens het beleg van Edinburgh Castle, hoewel hij hier misschien wel gestorven is. Tegenwoordig is het ingericht als museum.

Een stukje verder zien we enigszins verscholen achter straatgevels de White Horse Close, een fotogeniek hofje met 17e-eeuwse huizen. De gelijknamige herberg, waar de postkoets naar Londen vertrok, is verdwenen, maar het in 1965 gerestaureerde complex ademt desondanks de sfeer van intieme historiciteit. We zijn wel benieuwd hoe vaak dit hofje als decor heeft gediend voor een historische film. In elk geval zagen we in het museum dat er voor de film/serie Outlander op diverse plaatsen in Edinburgh gefilmd is.

Aan het end van Canongate komen we bij Holyrood House, de residentie van het engelse vorstenhuis in Schotland. Als je daar binnen wilt moet je je tevoren aanmelden en na het betalen van een bijdrage van £ 20,- mag je naar binnen. Gelet op de memorabilia in The Palace Shop, tevens aanmeldcentrum, hebben we deze beker aan ons voorbij laten gaan.

Na een bezoekje aan het daar achter liggende park, van waaruit je, als je zin hebt, ook nog Arthur’s Seat kunt beklimmen, een ruim honderd meter hoge heuvel van waaruit je een overzicht hebt over Edinburgh.

Op ons gemak zijn we weer terug gelopen naar het oude centrum waar we nog een bezoek hebben gebracht aan de National Gallery waar we tot onze verbazing een zaal met Nederlandse schilders zoals o.a Rembrandt, Frans Hals, Jan Steen hebben bekeken. Daarna vonden we het welletjes en zijn we terug gewandeld naar de bus.
Edingburgh heeft ons op een positieve manier verrast, we hebben er twee dagen heerlijk rond gestruind en genoten van alles.
Morgen trekken we verder.