We zijn speciaal naar Markinch gekomen om te gaan kijken naar de jaarlijkse Highland Games in dit plaatsje. Highland Games maken onderdeel uit van het Schotse erfgoed. Was het vroeger een manier voor de koning en de clan-oudsten om de sterkste uit hun midden te kunnen kiezen, nu is het de laatste 200 jaar tot een eendaags evenement geworden, waarin sport, spel, muziek en dans een voorname rol spelen; het festival-terrein wordt letterlijk omzoomd door eettentjes, plekken waar mensen hun handwerk ten toon spreiden (en proberen te verkopen) en nog veel meer. En wat wij niet verwacht hadden, ze verkopen er geen alcohol.

Hoewel de officiële opening om 14.30 uur gepland stond, begonnen de wedstrijden in de Highland Dance al om 10.00 uur met de allerkleinsten (de leeftijd vanaf 4 jaar!) dus tegen 9.45 waren wij op het terrein tegenover de camping om maar niets te missen. Roland is nog snel terug gelopen om stoelen te halen want een hele dag staan is ook niet je van het.

Oorspronkelijk waren de Highland Dances oorlogsdansen en hoewel het waarschijnlijk dateert uit een veel eerdere periode, was het eerste gedocumenteerde bewijs van deze oorlogsdansen bij het tweede huwelijk van de Schotse koning Alexander III met zijn Franse bruid Yolande de Dreux in Jedburgh in 1285, zo meldt de kroniekschrijver, die ook niet onvermeld liet dat deze dansen werden uitgevoerd op "de jammerende muziek van doedelzakken".

Als je een paar uur naar deze het dansen hebt gekeken, maar vooral de bijbehorende doedelzakmuziek hebt aangehoord, kun je je voorstellen dat de Duitse soldaten in WO II in de woestijn van Noord-Afrika in november 1942 echt knettergek werden van die Schotten die onophoudelijk hun doedelzakmuziek ten gehore brachten; mede daardoor verloren ze de Tweede Slag bij El Alamein van de Britten.

Vanaf het middaguur werden de sport-onderdelen op het centrale veld afgewikkeld: hardlopen, wielrennen en de krachtsport-elementen stenen kogels gooien, hamer werpen, waight over bar (een 22 pond zwaar gewicht achterwaarts over de balk gooien) en een gewicht van 24 pond werpen, waar Markinch, zo meldt het programmaboekje, de wereldrecordhouder is met een afstand van ruim 95 voet (30 meter).

Natuurlijk ontbrak het meest spectaculaire onderdeel, caber toss (paalwerpen) niet.

De geheel werd tegen de avond afgesloten met een Grote Finale van alle deelnemende doedelzak-korpsen en de prijsuitreikingen.

Een al wat oudere mevrouw constateerde jammerlijk dat het vroeger toch een stuk massaler was: toen stond het hele veld vol met doedelzak-korpsen. Maar ook in Schotland lijkt het lastig te zijn om de jeugd bij het verenigingsleven te betrekken, hoewel ……..

Wij sloten onze eerste vakantieweek in elk geval af met zonnig weer, dus hoor je ons niet mopperen en volgens een Schot is het de komende twee weken ook nog droog weer.


Maandag 5 juni waren we om 10.00 uur al weer onderweg naar Edinburgh en maakten we een tussenstop in Culross. Historisch Culross is een van de meest pittoreske steden van Schotland. Er wordt aangenomen dat Culross werd gesticht door St. Serf in de 5e eeuw na Christus. Als je door deze charmante stad dwaalt, ga je zo dicht mogelijk terug in de tijd naar de 16e eeuw. Witgekalkte gebouwen met rode tegels zijn goed bewaard gebleven, zoals het Town House, waar heksen werden berecht en vastgehouden in afwachting van hun executie.

Niet voor niets is Culross al vele malen het decor geweest van historische speelfilms: Outlander, The 39 steps, Kidnapped en Captain America The First Avenger.
Het nabijgelegen okerkleurige Culross Palace, gebouwd door de rijke kolenhandelaar George Bruce in de late 16e eeuw, is in feite geen paleis maar een groots en . indrukwekkend huis. Bruce bracht het met zijn handel in steenkool en zout tot grote welvaart en het door hem gebouwde huis in 1575 kun je bezichtigen omdat het wordt beheerd door de National Trust for Scotland. Leden hebben vrij entree.

We hebben de kleine kamers en verbindingsgangen verkend met prachtige beschilderde plafonds, grenen lambrisering, antieke meubels en curiosa. De tuin in drie verdiepingen is beplant met grassen, kruiden en groenten uit die periode.

Na een kleine versnapering in Bessie’s Bar maakten we een wandeling door een geplaveid steegje dat bekend staat als Back Causeway, compleet met een verhoogd middenpad dat vroeger door edelen werd gebruikt om hen te scheiden van het plebs, de `gewone mensen`.

Via het Mercat Cross op het marktpleintje klommen we verder naar de flink hoger gelegen Cisterciziëner Abdij. Daar aangekomen bleek de Abdij gesloten voor het publiek omdat onderzoek uitwees dat er gevaar van vallend gesteente bestond. De Abdijkerk was wel open en in deze kerk, nu een onderdeel van de protestante kerk van Schotland (me haar sobere inrichting), ligt Bruce met zijn vrouw en 8 kinderen begraven.

Na een flinke afdaling kwamen we weer bij de camper uit en reden we verder naar Edinburgh waar we met heel veel moeite en omzwervingen door nauwe straatjes (omdat Roland een klein foutje had gemaakt bij het intoetsen van de coördinaten) de supermarkt bereikten voor de nodige boodschappen.
Halverwege de middag arriveerden we op de camping aan de rand van Edinburgh; de stadsbus zal ons morgen in 30 minuten naar het centrum van Edinburgh brengen.