Vanaf Hawick is maar een kattensprong naar Melrose waar je een oude Abdij kunt vinden en een kleine tuin, Priorwood Gardens die door de National Trust for Scotland wordt onderhouden. Melrose Abbey werd in 1136 gesticht maar de laatste monnik stierf in 1590 en omdat Schotland inmiddels grotendeels protestant was geworden raakt de Abdij steeds verder in verval. Er wordt beweerd dat het hart van Robert the Bruce (1274-1329), Koning der Schotten, in de Abdij begraven ligt; de rest van zijn lichaam zou in de Benedictijner Abdij van Dumfermline begraven liggen. Of het waar is konden we niet onderzoeken want de toestand van de Abdij is nu zo slecht dat het geheel met hekwerk is omgeven om te voorkomen dat je door vallend gesteente zou worden geraakt.

Na een bezoekje aan de naastgelegen Priorwood Gardens zijn we op een terras neergestreken om te genieten van een koffie met Salted Peanut Chocolat. De zon scheen weer volop dus tot nu toe zijn de Goden ons gunstig gezind.

Onze volgende halte was Abbortsford House, het woonhuis van Sir Walter Scott, Engels schrijver, dichter en geschiedkundige. Zijn bekendste werken zijn wel Ivanhoe, The Heart of Mid-Lothian en The Lady of the Lake. Ivanhoe is volledig verfilmd in een TV-serie met Roger Moore en wij kunnen het ons nog als de dag van gisteren herinneren: elke zaterdag, ‘s avonds een aflevering op de TV.

Walter Scott kocht in 1811 het huis Abbortford en verbouwde het geheel naar zijn smaak. Hij woonde er tot aan zijn dood in 1832 en het mooie is dat het pand sindsdien onaangeroerd is gebleven. De kamers en de inrichting zijn onaangetast gebleven en geven je een intiem inzicht in de persoonlijkheid van deze grote schrijver. Zo liggen er nog de persoonlijke collecties van Scott die ongebruikelijke items bevatten zoals de wapens van Rob Roy, een Schotse bandiet die de lieveling van het gewone volk werd en een kogel in een zak havermout, meegevoerd van het slachtveld in Culloden, de laatste slag tussen de Engelsen en de Schotten. Toen de laatste nazaat van Scott in 2004 stierf is het beheer van het landgoed overgedragen aan een stichting.
Wij werden bij onze aankomst hartelijk ontvangen door een Schotse suppoost die, toen hij hoorde dat wij uit Nederland kwamen, redelijk verbaasd was; wij waren de eersten dit jaar en Nederlanders kwamen nooit zo vroeg al naar Schotland. De kinderen doen hier in het voorjaar een spelletje wie de meeste Nederlandse kentekens kan spotten: “Spot a Dutch plate” is nog steeds populair. Hij vertelde honderduit over het gebouw en de inventaris en kregen uiteindelijk een audiogids mee (in het Engels want jullie spreken toch dat toch allemaal), waarna we aan onze anderhalf uur durende rondleiding begonnen.

De directe omgeving van het huis was echter nog mooier: metershoge rododendrons en een waterval aan geuren komen je daar tegemoet. Jammer dat je de geuren niet op de gevoelige plaat kunt vastleggen. Na afloop liep de suppoost met ons mee naar buiten en hij bleef maar praten.

We trokken door naar Peebles, een kleine stad waar we de nacht op een parkeerplaats aan het riviertje de Tweed midden in het centrum doorbrachten, omdat de camperplaats wegens werkzaamheden gesloten was; er kwam op een gegeven moment een Schot van Nederlands/Duitse ouders, zo bleek later, een praatje maken. Zijn vrouw, zo vertelde hij, was van Pools/Ierse ouders dus een aardig gemengd bedrijf daar thuis.

Ze zijn erg vriendelijk en niet om een praatje verlegen hier. We hebben in het nabij gelegen park gewandeld en daarna in het stadje waabij het tijd werd voor Roland zijn eerste Guinnes en Janny een 0,0 biertje.

Zaterdag 3 juni waren we al weer vroeg op pad en stonden we net iets voor 10 uur in de morgen op de stoep van Darwyck Botanic Garden, een vijfsterren-tuin in de heuvels van de Scottish Borders van 65 hectare groot (130 voetbalvelden). Je vind er planten vanuit de hele wereld, mogelijk door het bijzondere microklimaat op deze plek: droge, warme zomers en koude besneeuwde winters. Daarnaast vind je er een grote collectie bomen, inheems, waarvan sommige dateren vanaf 1680, maar ook van verre: zo kwamen we een Sequoia Giganteum tegen die toch al wel een meter of 40 hoog was. Zelfs de blauwe klaproos uit de Himalaya gedijt goed in deze tuin.

Al een aantal keren hebben we gezien dat ze het gras hier bewust niet meer maaien, om het insectenleven te bevorderen, wel maken ze wandelstroken door het gras. En dat ziet er best mooi uit. We hebben er zo’n twee uur genoten van al het moois en dat was de korte wandeling.

Over kleine smalle wegen waar je af en toe flink moet remmen voor fietsers die over de rijweg op pad zijn (oppassen geblazen!) zijn we langzaam naar Rosslyn Chapel gereden. Deze kapel, gebouwd in 1446-1486 in opdracht van de Sinclair-familie als een privé kapelletje, heeft als door een wonder de beeldenstorm, die ook in Schotland in de 16e eeuw heeft huisgehouden grotendeels overleefd.

Weliswaar is het altaar verwijderd en zijn alle beelden op hun sokkels vernield, maar de prachtige gebeeldhouwde pilaren, kapittels, bogen en nog veel meer zijn ongeschonden gebleven. De kapel is door Cromwell, die toch vele kerken en kloosters buiten Engeland heeft vernietigd, gespaard gebleven, waarschijnlijk omdat hij het voor zijn leger als paardenstal heeft gebruikt. De kapel is sinds het eind van de vorige eeuw weer als katholiek gebedshuis in gebruik na daartoe door de bisschop van Edinburgh opnieuw te zijn gewijd.
De hoeveelheid beeldhouwwerken is werkelijk indrukwekkend. Het verhaal gaat dat de meester-beeldhouwer in de 15e eeuw, nadat hij één pilaar van de Maria-kapelletje af had naar het buitenland reisde om daar nieuwe inspiratie op te doen. Zijn leerling echter kreeg een droom en hij maakte de tweede pilaar, veel uitbundiger en mooier dan die van zijn meester. Toen de meester echter terugkwam, ontstak die in woede en doodde zijn leerling. De andere beeldhouwers hebben daarop beide, de meester en zijn leerling, in steen vereeuwigd in één van de bogen. Het was erg indrukwekkend om te zien en beslist de moeite van een bezoek waard.

Na dit bezoek werd het tijd om wat boodschappen te doen en naar de camping in Markinch te gaan en ook hier werden we weer vriendelijk ontvangen. We hebben meteen de was gedaan zodat alles weer schoon is. Daarna lekker in de zon gezeten. Morgen gaan we naar de Highland Games die naast de camping op een festival-terrein plaats zullen vinden. We werden door de camping-eigenaresse al gewaarschuwd dat we al vroeg gewekt zullen worden door pipe-players, maar wij zorgen wel dat we er als de kippen bij zijn morgenvroeg dus de wekker wordt vanavond gezet.

De aanvullende foto's staan op Foto's 2023 Schotland