Op een mooie Pinksterdag vertrokken we om 9.15, uitgezwaaid door de buurtjes richting Calais waar we de oversteek maken naar Dover. Het was lekker rustig op de weg omdat er op zondag geen vrachtwagens rijden en om 14.30 waren we in Calais. Ruim op tijd dus. We hadden gehoopt dat we een uur eerder konden vertrekken maar die Ferry ging niet.

Met een vertraging van 20 min vertrokken we om 16.10 ( Ned.tijd) en om 16.40 Engelse tijd waren we in Dover. Het was nog 30 min. rijden naar onze eerste overnachtingsplaats in Canterbury. De zon scheen nog volop dus we hebben nog een poosje buiten gezeten.
De volgende dag zijn we eerst naar een supermarkt geweest (en daar zijn de prijzen aanmerkelijk lager dan bij ons) en daarna was het kilometers maken. Helaas misten we op een gegeven moment de afslag van de Dartford Crossing, de brug over de Theems en moesten we verder Londen in om de tunnel te nemen. Daarbij kwamen we wel in de milieuzone terecht en dat was nou net niet de bedoeling met onze diesel uit 2005. Even snel van de snelweg af doe je ook niet als je ver in de stad bent aangekomen dus dan maar gewoon door; zo kom je ook Londen wel uit. Gelukkig hadden we onze camper al wel geregistreerd voor de Milieuzone bij het stadsbestuur van Londen zodat we voor dat ommetje ‘maar’ £ 12,50 kwijt zijn.
Uiteindelijk kwamen we tegen 16.00 aan in het plaatsje Boroughbridge waar we op een ruime CP plaats met veel groen overnachten. Stoelen naar buiten en nog even genieten van de zon. Omdat we gezien hadden dat er een afhaal Thai in het plaatsje zat besloten we daar na een wandelingetje in de omgeving maar meteen wat eten te gaan halen. Gemak dient de mens?. Nog 150 km rijden en dan zijn we in Schotland.

De volgende dag was het nog fris en de lucht nog grijs toen we vertrokken, maar gaandeweg kwam de zon toch te voorschijn. Eerst nog een stukje autoweg, maar daarna was het genieten. We reden door een explosie van kleuren: witte en roze sleedoorn-struiken, velden vol met geel koolzaad, boterbloemen, margrieten en klaprozen en langs de kant van de weg een bijzondere bremsoort (Ulex Europaeus) met oranje-gele bloemen, die wij bij ons niet kennen. Ook hebben we onderweg ons eerste ree gespot die midden tussen het koolzaad de boel goed in de gaten hield. Helaas passeerden we ook een jong ree-kalfje, 2 dassen, een jonge vos en een egel, die dood gereden op en aan de weg lagen; aan de snelheid van de auto’s zal het niet gelegen hebben, want ze houden zich hier goed aan de maximale snelheid.
Omdat je als bijrijder door het links rijden aan de middenstreep zit (en dus aan de ‘verkeerde’ kant) is het lastig om foto’s te maken van de omgeving.

Rond de middag kwamen we in het Romeinse stadje Haltwhistle aan, waar we een stadswandeling hebben gemaakt. Dit stadje is het geografisch centrum van Groot-Brittannië zoals je ook kunt zien op een plaquette, midden op het marktplein. Al wandelend komen we bij het Haltwhistle Railway Station, gebouwd in 1838, en je waant je onmiddellijk terug in de tijd omdat er sindsdien nauwelijks iets is veranderd.

Over de voetgangersbrug lopen we naar de Old Tyne Bridge van waar we het Alston Arched Viaduct zien liggen. De South Tyne stroomt hier onder door naar een stuw waar je in de herfst volop zalm ziet springen over de stuw.

Na de stadswandeling zijn we naar onze camperplaats gereden aan de Calw Field Lakes en op loopafstand van de Muur van Hadrianus. Een prachtige plek waar we twee dagen voor heel weinig geld mogen staan.

Op deze plek nemen veel wandelaars die de 117 km lange wandeling langs de Muur van Hadrianus lopen een rustpauze omdat je er water kunt nemen, naar de WC kunt gaan en er picknickbankjes staat. Ook staat er gedurende de dag een handige onderneemster koffie, thee, fris en ijs te verkopen. Ondanks dat de wind wel wat fris was hebben we bij 21? lekker buiten kunnen zitten. Vanaf 10 uur ‘s avonds stonden we alleen en konden we genieten van de absolute duisternis met een fonkelende sterrenhemel. De volgende dag zijn we een stuk langs de Muur gelopen. Het is klimmen en dalen maar we hadden alle tijd en het uitzicht is op sommige punten fenomenaal.

De romeinse keizer Hadrianus gaf in de tweede eeuw na Christus de opdracht voor de bouw van een verdedigingswerk in Brittania. Tussen 122 en 130 na Christus werd de 117 km lange muur gebouwd om de Romeinen te beschermen tegen aanvallen van de Picten (de voorlopers van de Schotten). De Muur werd tot 383 door de Romeinen gebruikt; toen werd de verdediging van de Muur opgeheven omdat Rome zelf door de Gothen werd aangevallen. Opvallend is dat er naast de Muur van Hadrianus in het Noorden ook een Dijk van Offa is in het Westen, dat Wales beschermd tegen invallen van de Engelsen (of andersom) en voor de rest is Engeland beschermd door water Wie het weet mag het zeggen..

Die middag kwam er een Dordtse jonge vrouw aangewandeld met haar hond die drie dagen tevoren in Carlisle was gestart; ze heeft een tijdje gezellig bij ons gezeten en toen we haar vroegen of ze nog iets nodig had, kwam het antwoord: koffie!! Ze had filter en filterzakjes van huis uit meegenomen maar was het belangrijkste vergeten. Nu hebben wij geen gemalen koffie bij ons, maar wel koffiesticks en die voldeden natuurlijk ook. Vol goede moed en met een lekkere appel trok ze verder, beladen met een grote rugzak, op weg naar de volgende camping.

Donderdag 1 juni doken we verder Schotland in om te stoppen in Hawick, de plaats die bekend staat als het centrum van de kasjmier brei-industrie. Het stadje zelf heeft op dit moment niet veel te bieden: het leek wel of heel Schotland hier aan de weg, de pleinen en bruggen werkzaam was. De camperplaats was helaas bezet door de lokale kermis die hier neergestreken was en die ze volop aan het opbouwen waren. Tegenover het kermisterrein vonden we nog een mooi vrij plaatsje waar we konden staan en van daaruit zijn we onze wandeling begonnen door Hawick. Als eerste lopen we het Wilson Lodge and Park in, een 43 hectare groot park dat aan de rivier Teviot ligt. Het is een typisch Brits park met ommuurde tuinen, watervallen, monumenten en natuurlijk een oud Herenhuis, oorspronkelijk gebouwd in 1290 maar heeft sindsdien vele transformaties ondergaan.

In de Wilson Lodge is nu een Museum gevestigd dat gaat over de rijke geschiedenis van Hawick. We kwamen daar zelfs een paar Delfts Blauwe tegeltjes tegen! Ook zagen we een portret van James Paris Lee, bekend als de uitvinder van de Lee Enfield, een geweer dat zijn diensten in de 1e en de 2e Wereldoorlog heeft bewezen. Ons leger heeft dat wapen ook in gebruik gehad tijdens de Politionele Acties in Indonesië van 1946-1949.

We zijn na onze parkwandeling ook nog even door o.a de High Street geslenterd, de hoofdstraat van Hawick, die voor ons de aanblik had van een sterk verlopen winkelstraat. Opvallend is het aantal winkeltjes in tweede hands goederen, zowel kleding als meubels e.d.

Toen we eind van de middag bij de camper terugkwamen troffen we een papiertje achter de ruitenwissers aan: géén parkeerplaats voor campers en het was te laat om nog te gaan rijden, bovendien zouden we face-timen met onze kleindochter Juna die vandaag 5 jaar geworden is.Dus staan we nu 30 meter verderop naast een kermisexploitant die er geen enkel bezwaar tegen had dat wij hier deze nacht blijven staan. Morgen maar op tijd vertrekken.