Voor onze langere reis met de camper hebben we dit jaar gekozen voor Schotland. Je weet wel, het land van Robert the Bruce (1274-1329) dat eeuwen daarvoor door de Romeinen al gescheiden werd van Engeland door de Muur van Keizer Hadianus (76-138), omdat hij de barbaarse Picten buiten de deur wilde houden. Om er te komen vanaf Calais doorkruisen we wel bijna 1000 km het Engeland van Charles, tenzij we de ferry IJmuiden-Newcastle gaan nemen (14 uur op een boot, inclusief kajuit want die vaart alleen ‘s nachts). Ik vind het niet erg om de langere weg te kiezen: je went makkelijker, vooral rustiger aan het links rijden op een snelweg dan in het drukke provinciale verkeer.

Van oudsher wordt in Schotland Gaelisch gesproken, een taal die werd overgebracht door Keltische stammen uit Ierland. Hoewel deze taal een tijd verboden is geweest (na de Highland Clearances – de periode in de achttiende eeuw waarin alle gebruiken van de Schotten verboden werden door de Engelsen), bloeit het gebruik ervan tegenwoordig weer op. Onder andere door het gebruik ervan in muzikaal erfgoed, folklore en cultuur, maar ook door de populaire televisieserie Outlander. Op veel plaatsnaamborden in Schotland kun je naast de Engelse plaatsnaam dan ook de Schots-Gaelische plaatsnaam zien. Er zijn ook typisch Schotse woorden die dagelijks gebruikt worden, zoals “wee” voor het woord klein, en “bonnie” voor het woord mooi. We zullen in ieder geval geen enkele poging doen om er ook maar iets van te begrijpen, want in Ierland bakten we van het Gaelic ook al niets.

Het nationale dier van Schotland is de eenhoorn en dat brengt de verbondenheid van de Schotten met mythes en legendes tot uitdrukking. Er zijn verhalen over mythische wezens, zoals Kelpies (waterpaarden met bovennatuurlijke krachten), Selkies (vrouwen die in een zeehond konden veranderen en weer terug) en over geesten die in kastelen of in bepaalde gebieden ronddolen. Nessie, het beroemde monster van Loch Ness, zullen we zeker niet tegen komen, maar wel The Old Man of Storr en de Fairy Pools op het eiland Skye.
Wel zullen we Kilts, Pipes en Ceilidhs zien want als je naar Schotland gaat mag je de Highland Games niet missen. De Highland Games maken al honderden jaren deel uit van de cultuur van Schotland. Elke clan (tegenwoordig leefgemeenschap) heeft zijn eigen Games met een uniek karakter en ze maken er altijd een prachtig feest van met sport (waarvan het boomstamwerpen wereldwijd wel het meest bekende onderdeel is), spel, dans en muziek op de prachtigste lokaties. Wij zullen op 4 juni 2023 de Highland Games van Markinch gaan mee maken; de camping, die naast het feestterrein ligt, hebben we al geboekt. Om je een indruk te geven, hier het programma van afgelopen jaar.
Of we Haggis, Neeps and Tatties gaan proberen (schapenhart, - longen en -lever, vermalen met vet en kruiden zoals gehakt en daarbij koolraap en aardappelpuree), daar zijn we nog niet uit, maar typisch Schots is het wel.
We verheugen ons vooral op de natuur en het landschap. De N500, ook wel de "Route 66 van Schotland" genoemd, is een adembenemende 800 km lange wegroute die van nature de ruige kusten van de Noordelijke Hooglanden volgt, één van de best bewaarde geheimen van Schotland. Dit maakt het de ultieme roadtrip voor diegenen die de schoonheid van Schotland willen ervaren.

Langs de NC500 zie je veel van Schotlands iconische diersoorten: edelherten, otters, boommarters, rode eekhoorns, wilde katten, steenarenden en zeearenden. Talloze zeevogelkolonies komen voor langs de kust, zoals de kolonies papegaaiduikers; de natte heidevelden zijn belangrijk voor steltlopers, dus het spotten van dieren in het wild is hier overvloedig.
In totaal zullen we 2000 km over Schotse wegen dwalen, waarvan een groot aantal kilometers over zogenoemde Single Track Lane: één rijstrook voor gezamenlijk gebruik met om de paar honderd meter een uitvoegvak zodat je mekaar kunt passeren. Anticiperend rijden is vereist, maar je moet vooral alle tijd hebben.

Wil je alvast onze route zien? dat kan hier