Speciaal voor camperaars is er een route gemaakt om door Nederland te reizen naar plekken met buitenlandse plaatsnamen, zoals Bern, Zürich, America, Siberië, Polen en nog veel meer. Tussen onze langere reizen door gaan we dus af en toe een aantal dagen op route in Nederland om die plaatsen te bezoeken en de omgeving te verkennen.

Onze eerste tocht begon op vrijdag 18 september.
Rond half 9 zijn we uit Venray vertrokken Het was niet zo heel druk op de weg en na een korte stop in Raalte voor een vergeten boodschap arriveerden we tegen 11.00 uur op de prachtige natuurcamping Twilhaar in Nijverdal, gelegen in de Sallandse Heuvelrug.

Het Nationaal Park Sallandse Heuvelrug beslaat een groot gedeelte van de heuvelrug tussen Hellendoorn en Holten in Overijssel; het ligt in zijn geheel ten zuiden van de N35 Zwolle - Almelo, en omvat onder andere de Haarlerberg, Holterberg, Noetselerberg en de Koningsbelten. De Hellendoornse Berg ligt buiten het nationaal park, maar behoort wel tot de Sallandse Heuvelrug. Het park is ongeveer 35 km² groot.

Na de lunch hebben we de wandelschoenen aangedaan en zijn we op pad gegaan om zo’n 10 km door het mooie natuurpark te wandelen. Helaas is de heide bijna uitgebloeid. Het gebied is heel gevarieerd, van heide en vennen, beukenbos en dennenbos.

Wel kun je hier al aan de dennenbomen zien dat het milieu zijn invloed laat gelden. Veel bomen zijn op sterven na dood, we hoorden ook maar heel weinig vogels fluiten, maar werden wel verrast door een heel jong reekalf wat voor ons het pad over stak en de bossen in sprong, een prachtig gezicht. Aan de vele en mooie paddenstoelen kun je zien dat de herfst zijn intrede doet. Vlakbij het Informatiecentrum waar we hebben gepauzeerd zagen we een lanceerinrichting van de V1 uit WO II .

Midden in het bos kwamen we een ook voormalig werkkamp uit WO II tegen met een joods monument en een grote schaapskooi. De schapen zullen wel elders aan het grazen zijn geweest.

Terug op de camping waar het inmiddels wat drukker was geworden hebben we nog tot na het eten buiten in de zon gezeten. In de avond koelt het sterk af.

Zaterdag 19 september.

Vandaag hebben we gefietst over de Holterberg. Het is een prachtige route. Onderweg weer regelmatig even gestopt om wat paddenstoelen te fotograferen.

In Holten hebben we een poosje in de zon op een terras gezeten onder het genot van heerlijke huisgemaakte appeltaart en cappuchino. Vlak bij Holten zagen we onderstaand bord staan. Erg grappig!

Omdat het erg druk was in Holten hebben we daar geen rondwandeling gemaakt maar zijn we weer op de fiets gestapt. We hebben een kleine omweg gemaakt om een bezoek te brengen aan het Militair Canadees kerkhof. Het ligt midden in het natuurgebied met een prachtige aangelegde heidetuin erom heen.

Ook ligt hier vlak bij in de bossen een onderduikershut.

De familie Hullegie heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog heel veel Joodse, Nederlandse, Franse, Engelse en Amerikaanse onderduikers geholpen. Dat deden ze onder andere door ze te laten onderduiken op hun boerderij (Huize Hullegie), maar in 1943 werden er ook twee schuilhutten gebouwd in stuifbelten in het bos. Moedige mensen waagden hun leven om eten te brengen naar de onderduikers in de schuilhutten. Ondanks de Duitse razzia’s, gevangenneming en zware ondervraging is nooit een van de onderduikers ontdekt. Allen hebben het leven behouden.

Als we het bospad van de schuilhut uitkomen passeren we het Stevens monument.

Op zaterdag 14 oktober 1944 werd een grote razzia gehouden in Salland, grofweg het gebied tussen Schalkhaar, Holten, Haarle en Heeten. Mogelijke aanleiding was een wapendropping voor het verzet in de voorgaande nacht. Bij deze razzia is aan de Haarlerweg te Holten de 18-jarige onderduiker Marinus Stevens uit Apeldoorn doodgeschoten. De Nijverdalse verzetsman Gerrit Jan Piksen werd gedood in Haarle en de joodse onderduiker Mozes (Maurits) Bachrach (geboren te Arnhem) aan de Portlanderdijk tussen Nieuw Heeten en Schoonheten. Ter nagedachtenis hen is er een monument opgericht langs het bospad.

20 september.

De zon scheen al lekker toen ik om 7.30 ging wandelen. Bijna windstil en er waren meer “ vroege vogels”. De koolmeesjes kwetterden er vrolijk op los en de zwarte specht liet zich ook horen en zien. Helaas zat ze te ver weg om te kunnen fotograferen. Na het ontbijt hebben we alles opgeruimd en zijn we vertrokken naar Hardenberg, zo’n 50 km verder. We staan op een camperplaats met vier plekken. En het is een schitterende plek aan de rand van een groot park met veel water, naast ons een volière met prachtige vogels.

Een meerkoetje bekijkt het allemaal vanaf zijn nest aan de waterkant en diverse ganzen gakken er lustig op los. Het is een grote bedrijvigheid van mens en dier. ( skatebaan, vissers, wandelende mensen) Wij hebben de fiets gepakt om zo’ n 35 km te fietsen. Al snel fietsten we door Engeland, de eerste plaats van onze wereldreis in Nederland.

Engeland is een buurtschap in de Nederlandse provincie Overijssel en ligt ten noorden van de stad Hardenberg, dicht bij de buurtschap Ane. De naam Engeland komt van gemeenschappelijke weilanden, zogenaamde engelanden, en deze naam is in de omgeving vooral bekend door een klein bos, iets ten noorden van de N34, dat het Engelandsche Bosch wordt genoemd.

In Ane zijn we even gestopt bij het monument van de slag bij Ane in 1227.

Op 28 juli 1227, een hete zomerdag, ontmoetten de troepen van de bisschop van Utrecht, Otto van Lippe, een grote groep opstandige Drenten onder leiding van Rudolf II van Coevorden, een verre voorouder van Roland, op een veld in de buurt van het huidige dorp Ane. De legers werden gescheiden door een moeras zonder enige begroeiing. Het leger van de Drenten bestond merendeels uit lichtbewapend Drents landvolk en bendes onder leiding van Rudolf met onder andere het leger dat net was teruggekeerd van het door hen bezette Groningen; aan de zijde van de Drenten vochten ook vrouwen mee, ongehoord in die tijd. De Drenten die wisten dat zij met hun grotendeels ongeoefende legertje een slag in open veld tegen zo'n zwaar uitgerust leger nooit zouden kunnen winnen, lokten welbewust een gewapend treffen uit in een moerassig gebied, later bekend als de Mommenriete. De paarden van het bisschoppelijke leger zakten in de zompige grond weg en de ridders met hun zware harnassen konden zich hier niet op eigen kracht uit redden. Toen de zwaar geharnaste ridders op hun paarden begonnen weg te zinken in het stinkende moeras vielen de Drenten aan. Met pijlen, speren, messen en knotsen maakten ze korte metten met de vijand. Vrijwel het gehele bisschoppelijke leger werd hierbij genadeloos afgemaakt

Voor de volgende plaats De Krim moesten we even van de route af en 5 km heen en terug fietsen.

De Krim is een veenkoloniaal streekdorp in de gemeente Hardenberg. Winkels en voorzieningen liggen vooral langs de Hoofdweg en aan het Turfstekersplein. Ten zuiden hiervan bevindt zich een woonwijk. De herkomst van de naam is onduidelijk. Soms wordt ze in verband gebracht met de Krimoorlog en soms met de bocht (de krimp) die zich bij het dorp in de Lutterhoofdwijk bevindt. Wat voor de laatste verklaring pleit is dat in de oudste vermelding van het dorp uit 1857 (dus al twee jaar nadat men met de aanleg van de Lutterhoofdwijk de bewuste bocht had bereikt) de naam inderdaad "De Krimp" luidt. Vanaf “De Krimp” was het 5 km dezelfde route terug fietsen om vervolgens naar Gramsbergen te gaan.

In Gramsbergen aan de Vecht hebben we bij de bierbrouwerij gepauzeerd. Overigens ook de enige uitspanning die op deze zondag geopend was. Het was druk met fietsers en wandelaars maar het was dan ook heerlijk weer met 23 graden. (Pieterpad loopt hier ook) Onderweg hebben we bij een boer pompoenen gekocht. Terug in Hardenberg even naar de Jumbo en daar zagen we een merkwaardig gebouw. Even een passant die uit de winkel kwam gevraagd wat het was. Het blijkt het gemeentehuis te zijn, wat een aantal jaren geleden uitgeroepen is tot het lelijkste gebouw van Nederland.

Terug bij de camper hebben we nog een poos buiten in de zon gezeten.

21 september

Deze dag hebben we de zuidelijke route gefietst in de omgeving van Hardenberg. De omgeving wisselt ook hier, kleine dorpjes met typische Overijsselse boerderijen, waar sommige op het erf de koffie en thee met koek voor een kleine vergoeding klaar hebben staan. Onderweg zie je regelmatig vistrappen.

Een vistrap of vispassage is een waterbouwkundig kunstwerk dat tot doel heeft vissen toegang te geven tot een door een dijk, dam, stuw of sluis ontoegankelijk geworden achterland. Ook nabij gemalen treft men vistrappen aan om de vis veilig langs het gemaal te laten zwemmen.

Via een kleine pontje (aangedreven via zonnepanelen en héél langzaam) fietsten we door brinkdorp Rheeze, een van de vele kleine dorpjes die je fietsend passeert. Rheeze is een esdorp. Op 1 januari 2020 bedroeg het inwoneraantal van Rheeze 285 personen. Rheeze bestaat al sinds de vroege middeleeuwen. Het heeft een karakteristiek en gaaf bewaard gebleven brink, waar omheen de boerderijen van het dorp zijn gegroepeerd. Eind 1992 is een deel van de kern van Rheeze aangewezen als beschermd dorpsgezicht. Ook deze dag was het weer prachtig fietsweer met 25 graden en wat wind.

22 september.

De herfst heeft ondanks de nog hoge temperaturen zijn intrede gedaan. Bladeren beginnen te verkleuren en ’s morgens kun je genieten van de prachtige dauw die over de velden hangt. We vertrekken al vroeg richting Ommen. Het is maar zo’n 52 km dus voor tienen zijn we op camperplaats van Landgoed de Stekkenkamp in Ommen. Onze laatste dag en vandaag fietsen we een rondje Ommen-Dalfsen.

In Ommen stoppen we even bij het beeld van Reinier Paping, winnaar van de elfstedentocht in 1963. Via het Vechtdal waar we de Vecht steeds uit de verte zien fietsen we naar Dalfsen waar we een terras opzoeken. Daarna gaat de route aan de andere kant van de Vecht terug naar Ommen. We passeren veel mooie en statige boerderijen en kasteel Rechteren. Kasteel Rechteren ligt op een eiland in een dode rivierarm van de Overijsselse Vecht. Een stenen boogbrug geeft toegang tot het kasteel. Het is het enige kasteel in de provincie Overijssel uit de middeleeuwen dat bewaard is gebleven. Via vererving komt het in bezit van de Van Heeckerens, die zich na verloop van tijd Van Rechteren gingen noemen. Het kasteel is tot op heden nog steeds in bezit van deze familie en het wordt ook nog steeds door nazaten bewoond.

Het is vandaag minder druk met fietsers en wandelaars dan gisteren en het zijn vooral pensionata’s die we onderweg tegen komen.

Na een rondje van 38 km arriveren we via Vilsteren weer in Ommen waar we even rond wandelen. We doen de boodschappen en fietsen terug naar de camper waar we buiten in de zon met een wijntje en pilsje nagenieten van vijf prachtige dagen. We komen beslist nog een keer terug in deze streek.

Gezien de ontwikkelingen rond Corona hebben we besloten om de camper naar de stalling te brengen en dan hopen we volgend jaar weer mooie tochten te kunnen maken zonder Corona.