Na een prachtige rit van 67 km door het Cantal gebied, waar we de ene keer prachtige rotsformaties zagen, dan weer hoog gelegen pittoreske dorpjes en waar we voortdurend de rivier de Lot zagen kronkelen door het landschap arriveerden we tegen 11.00 op de CP plaats in Figeac. die ligt boven het stadje tegen de oude stadsmuur. Gelukkig is het niet meer zo heet en is de temperatuur nu rond de 25 gr. De plaats Figeac is ontstaan rondom een abdij die hier in opdracht van koning Pepijn de Eerste van Aquitaine werd gebouwd. Al vrij snel ontstond rondom deze zusterabdij van de abdij van Conques een klein plaatsje. In de middeleeuwen was het zelfs de belangrijkste plaats in de regio Midi-Pyrénées. Dankzij haar ligging op grote pelgrimsroutes groeide de stad uit tot een welvarende koopmanstad. Ook wij zagen vandaag een aantal dappere pelgrims richting de Eglise Saint-Sauveur lopen om hun stempel te bemachtigen.

Wij begonnen onze wandeling vanaf de CP langs de oude stadsmuur richting Eglise Notre Dame du Puy. Volgens de legende gesticht in de tweede helft van de 8^e eeuw door de eerste abt van de abdij Saint-Sauveur, hij wilde destijds een kerk gewijd aan de H.Maagd voor de pelgrims bouwen. Op zoek naar de juiste plek verscheen hem een wonder: op een heuvel kreeg midden in de winter een boom bladeren en op die plek werd de kerk gebouwd. History of legende?
De kerk heeft een prachtig altaar uit walnotenhout met inscriptie 1696. Waarschijnlijk was deze kerk vroeger Romaans gezien de kapitelen die in de huidige kerk zijn gebruikt. Omdat de kerk hoog ligt heb je een prachtig uitzicht over het middeleeuwse stadje en de omgeving.
Hierna wandelden we van het ene nauwe straatje door het andere en het stadje heeft de tand des tijds goed doorstaan wat te zien is aan de vele mooi oude huizen en statige herenhuizen. Wat vooral opvalt is dat de straatjes en pleinen heel schoon zijn, we hebben wel eens anders gezien in het verleden.

De rivier de Célé loopt langs het plaatsje en vlak aan de oever staat de Eglise Saint-Sauveur, gesticht door de Abdij van Cluny en nog steeds in gebruik. Het schip is gebouwd tussen de 11^e en 13^e eeuw en vormt daardoor een combinatie van romaanse en gotische stijlen. De glas in lood ramen zijn van een bijzondere schoonheid met zijn felle en heldere kleuren. Achteraan in het zuidelijke transept is een aparte kapel die voorheen dienst deed als de oude kapittelzaal waar de monniken zich verzamelden rond de abt voor onderwijs en maatschappelijke discussies. Het is een uitzonderlijk mooi ruimte in gotische stijl. (13^e eeuw)

Na het bezoek aan de kerk slingeren we weer verder door de oude binnenstad om een terras te bezoeken. Wat meteen opviel was dat mensen als ze elkaar tegen komen een hand geven en men ook veel dichter bij elkaar zat op het terras. Waarschijnlijk komt dit omdat er in de gehele Cantal (net zo groot als N.Holland en Utrecht samen) slechts 49 mensen besmet zijn geweest met het Corona virus en 9 mensen zijn er overleden. Moesten we gisteren toen we op een terras wilde gaan zitten nog wachten tot het tafeltje schoon gemaakt was , handen desinfecteren en mondkapje voor tot je op je plaats zat, vanmiddag waren deze maatregelen er niet . Onze voorkeur gaat dan toch naar de eerste optie.

Na ons drankje konden we weer aan de wandel en kwamen we uit bij het woonhuis van Jean-Francois Champollion en vlak daarachter op de grond van de Place Écritures, midden in een 13^e eeuws architectonisch complex, ligt een enorme grote replica van de Steen van Rosetta. Kunstenaar Joseph Kosuth heeft deze enorme plaat gebeeldhouwd uit zwart graniet uit Zimbabwe ter ere van J.F. Champollion die voor het eerst de Egyptische hiërogliefen heeft ontcijferd. Het kunstwerk was in drie gedeeltes, de hiërogliefen, het demotisch schrift (Egyptisch) en in het Grieks.

In een klein straatje werden we aangesproken door een heuse “ridder” en besloten we om een bezoekje te brengen aan een klein kasteel en als je dan over al die houten afgesleten trappen naar boven loopt zou je graag even terug in de tijd willen om te proeven van het leven dat er toen geleefd werd.

Hierna zijn we na een aantal uren dwalen in dit mooie plaatsje op ons dooie akkefietje terug gelopen naar de camper.

4 augustus.

De zon stond alweer hoog aan de hemel toen we rond 9.30 uur Figeac verlieten. Vandaag stond er een ritje van zo’n 115 km op het programma, maar door de mooie route is dat geen straf. Halverwege Aurillac en Salers (ons einddoel) ligt het Cantal dorp Tournemire waar we even van de route afgingen om een tussenstop maakten voor een bezoek aan o.a de burcht die je al vanuit het dal hoog op een berg ziet liggen.

In het gehele dorp heb je schitterend uitzicht over het brede dal. De bergen zijn gevormd door een enorme vulkaan van 3000 m hoog. Ongeveer 100.000 jaar geleden is er in deze omgeving een vulkanische berg uiteen gespat. Hoewel de vulkaan is gedoofd rommelt het nog geregeld onder de grond in de Cantal. De huizen in dit dorpje zijn gemaakt van lavasteen.
De vallei waarin Tournemire ligt is echter niet gemaakt door vulkanen, maar door een gletsjer. Door de hoogte krijgt de Cantal in een ijstijd zijn eigen ijskap met gletsjers en één daarvan heeft het dal in de vulkanische rotsen bij Tournemire uitgesleten met als resultaat een mooi afgerond dal in een U-vorm.

De straat door het dorpje loopt omhoog naar de burcht, gebouwd in de 15^e eeuw door een kompaan van Jeanne d’Arc, Louis d’Anjony die opdracht kreeg om het gebied te verdedigen. En dus bouw je dan een burcht. De compacte bouw heeft waarschijnlijk te maken met het gebrek aan ruimte in het dorp en de steile bergen. De bouw was echter tegen het zere been van de plaatselijke adellijke familie Tournemire. Hierdoor ontstond er een jarenlange vete tussen de families, waarbij laatstgenoemde uiteindelijk het veld moest ruimen. De burcht wordt nog steeds bewoond door de familie d’Anjony.

De reden dat wij deze burcht wilden bezoeken was omdat hij ondanks de roerige tijden, nog geheel in staat is zoals het in de 14e eeuw is gebouwd. Om het comfort wat te verhogen is er in de 18^e eeuw een vleugel bijgebouwd in Lodewijk XV-stijl.

Wij waren er rond 12.00 uur en moesten tot 14.00 wachten tot we de burcht konden bezoeken maar het was het wachten dubbel en dwars waard. Wij hebben eerst maar geluncht en daarna op ons gemak door het dorpje geslenterd en het uitzicht bewonderd.

Onder leiding van een gids (wij waren de enige buitenlanders en kregen de uitleg netjes op papier, al is dat voor Roland niet nodig) mochten er steeds groepjes van 20 mensen naar binnen. Het is echt heel bijzonder om iets te zien waar de tand des tijds stil heeft gestaan. Prachtige en in goede staat zijnde fresco’s, Vlaamse wandkleden , meubels etc.

We hebben via afgesleten stenen traptreden vier verdiepingen bekeken en op de derde verdieping vroeg de gids of we stil wilden blijven staan terwijl hij zijn verhaal vertelde zoveel lawaai maakte de houten vloer waar we op liepen. Vanuit de toren had je een prachtig uitzicht over de omgeving. Na een dik uur stonden we weer buiten en we vonden het beide best indrukwekkend.

Vanuit Tournemire was het nog een half uur rijden naar de camping in Salers, de stad die bekend staat als ‘Les Plus Beaux Villages de France’ Wij hebben inmiddels een aantal van deze mooiste dorpjes gezien. Het was er erg druk toen we tegen 16.00 door het plaatsje reden en aangezien de camping 1,5 km verderop lag, besloten we om de volgende dag al vroeg het stadje te bezoeken. Een wandeling en vier verdiepingen trappen op en neer lopen in een burcht was wel genoeg beweging op een dag. Salers staat bekend om zijn kaas en zijn koeien en laatstgenoemde liepen in de wei die tegen de camping aan lag. Niks mis mee, ware het niet dat er een aantal koeien een gigantische bel om hun nek hadden hangen en voor even is het wel leuk dat gebel, maar als je dat continue hoort wordt je er niet vrolijk van. Deze avond zaten we al vroeg in de camper want het koelde af naar 10 graden. Niks mis mee en het slaapt goed. De volgende dag (5 augustus) waren we om 9.00 uur in het plaatsje en konden we even rustig rond lopen zonder massa’s mensen.

Salers ligt midden in de Cantal die een onderdeel vormt van het Centraal Massief. Het is een ruige streek waar de natuur nog flink zijn gang kan gaan. Het landschap is getekend door de geografische geschiedenis van de streek. Nog voordat de Alpen ontstonden was het Centraal Massief al een hoge bergketen. De Cantal was het dak van het gebergte met vulkanen van meer dan 3000 meter hoog. Tussen Salers en Aurillac lag een super vulkaan, te vergelijken met YellowStone nu; een zeer explosieve berg en toen deze ontplofte verdween de berg voor meer dan de helft. De Puy de Marie, de hoogste top van het Centraal Massief, is een restant van deze ooit machtige vulkaan en het is daarom ook niet vreemd dat de huizen in Salers bijna allemaal gebouwd zijn van vulkanisch gesteente en dakpannen hebben van leisteen. Salers noemt zichzelf de ‘zwarte diamant op een groen tapijt’ doelend op het zwarte gesteente waaruit de huizen zijn opgetrokken. Het is in terrasvorm gebouwd dus een uitdaging voor je kuiten en de muren die de plaats in het verleden hebben beschermd doen je wanen in (ja, weer) de middeleeuwen. Er staan veel prachtige Renaissance huizen rond het centrale plein waar vanmorgen een kleine markt met lokale producten was.

Roland was een paar dagen geleden zijn zakmes verloren en kon hier in een klein winkeltje gelukkig dezelfde kopen, dus hij was weer happy. Kris kras hebben we door de smalle straatjes gelopen, trap op of af en het zou een prachtig decor zijn voor een film uit vroegere tijden. Dit plaatsje staat beslist in onze top 3 van middeleeuwse stadjes en niet alleen bij ons. In 2012 stond het dorp in de finale van het mooiste dorp dat het nipt verloor van Saint-Cirq Lapopie. Ondertussen begon het behoorlijk druk te worden en na een korte koffiepauze en een bezoek aan de bakker zijn we terug gelopen naar de camper om onze tocht te hervatten. Mocht je ooit hier in de buurt komen, bezoek het dan vroeg in de ochtend zodat je een goed beeld krijgt van de straatjes, winkeltjes etc want het is echt een toeristische trekpleister.

Via een prachtige route met mooie uitzichten en mooie natuur arriveerden we tegen 14.00 uur op de Aire Naturelle camping van Valliére. Hier blijven we de komende drie dagen om te gaan wandelen in dit grote natuurgebied. Behalve een jong Frans stel met een baby en een Nederlander is de camping leeg en dat vinden wij helemaal niet erg.

De aanvullende foto's staan vanaf 6 augustus 19.00 uur op de fotosite plaatsen onder Frankrijk 7.