Solre-le-Château, de plaats waar één van de stamoudbetovergrootvaders van Janny in de 12^e eeuw is geboren, was onze eerste etappeplaats. Het dorpje heeft sinds vorig jaar zijn gemeentelijke camping ingeruild voor een camperstandplaats voor 14 campers en wij stonden er op een gegeven moment met 9 campers: 3 Belgen, 5 Fransen en wij. Vanwege Corona was het toiletgebouw gesloten. Maar dat hadden we ook verwacht. Solre is bekend om zijn scheve torenspits. De legende doet de ronde dat bij de bouw de duivel heeft geprobeerd om de torenspits om te blazen hetgeen hem niet gelukt is. Naar alle waarschijnlijk is het feit dat de klok van een paar duizend kilo, niet precies in het midden hangt waardoor de torenspits tijdens het “zettingsproces” (hij is immers van hout) enigszins uit het lood is gaan staan. Het is wel een heel merkwaardig gezicht.

Van het voorouderlijk kasteel is helemaal niets meer over na twee verwoestingen. De eerste in 1473 en de tweede verwoesting was heel degelijk: in 1793, op het hoogtepunt van de Franse Revolutie is het kasteel volledig afgebroken en werden de stenen als bouwmaterialen voor de burgerwoningen in Solre gebruikt. Er is nog een pentekening bewaard gebleven van het kasteel uit de 18^e eeuw, dus we weten wel hoe het er ongeveer heeft uitgezien.

Solre-le-Château ligt midden in het Parc Naturel Regional de l’Avesnois, een gebied dat gekenmerkt wordt door licht glooiende heuvels, beboste weiden, loofbossen, graanvelden en kronkelende riviertjes. Kortom een coulissenlandschap. Op de tweede dag van ons verblijf hebben we een 12 km lange wandeling gemaakt aan de hand van een door de VVV uitgezette route: het Circuit de Bois de Groëz. Het was een pittige wandeling met een flink aantal klimmetjes. Onderweg kwamen we een verdwaalde mountainbiker tegen en nog een stuk of vier wandelaars, maar voor de rest waren we één met de natuur. Het laatste stuk van de wandeling ging over de Route Verte d’Aversnois, een opgebroken spoorlijn die nu omgetoverd is tot een fiets- en wandelroute, iets dat je de laatste tijd veel ziet gebeuren in Frankrijk, Spanje en Portugal.

Maandag 13 juli 2020 eerst even boodschappen gedaan in Solre bij de plaatselijke supermarkt omdat morgen, 14 juli en de Nationale Feestdag, in Frankrijk waarschijnlijk niet veel supermarkten open zullen zijn. Vervolgens naar het 70 km verderop liggende Saint-Quentin dat we al laverend tussen de tractors met binnengehaald graan na 1,5 uur bereikten. We vonden een plekje op de prachtig aangelegde camperplaats daar. Saint-Quentin is in de Eerste Wereldoorlog bijna geheel verwoest en vervolgens in het tijdperk tussen de twee wereldoorlogen werd opgebouwd met de toen geldende bouwstijl: Art-Deco. We hadden ons er veel van voorgesteld, maar je kwam maar enkele sober uitgedoste panden tegen; laten we zeggen dat het Art-Deco was met de Franse slag. De kathedraal van de stad heeft ook veel schade opgelopen in de oorlog maar gelukkig hadden ze tevoren de 13^e eeuwse gebrandschilderde ramen in veiligheid gebracht. Deze zijn weer teruggeplaatst en je kunt ze weer bewonderen. De: kathedraal is niet zo heel erg groot: het schip is 123 meter lang, 52 meter breed en 34 meter hoog en is in de 13^e eeuw voltooid.

Het grote plein waar je normaal in het hoogseizoen over de koppen loopt, kost het vandaag geen enkele moeite om aan “social-distancing” te doen, waarbij in Frankrijk de afstand van 1 meter geldt. Overigens worden door de mensen op straat veel meer mondkapjes gedragen dan wij gewend zijn, waarschijnlijk omdat het in winkels en het openbaar vervoer verplicht is. Ook de kathedraal was ‘corona-proof’ ingericht met bankjes voor families, alleenstaanden en voor koppels, netjes twee aan twee neergezet.
Naast Art-Deco is Sant-Quentin ook bekend als Kunst- en Cultuurstad van de Picardie, maar wij zagen het er niet aan af. Omdat de temperatuur al aardig begon op te lopen richting het eind van de twintig graden besloten we om door het Parc des Champs, een park aangelegd op de plaats van de oude vestingwerken van de stad, beschut onder grote beuken door, naar de camper terug te wandelen en onze tocht naar Coucy-le-Château Auffrique te vervolgens.

Via een kleine ‘deviation’ van zo’n 20 kilometer wegens wegwerkzaamheden kwamen we bij Coucy aan vanuit het Noordoosten en moesten we dwars door het kleine stadje om op de camperplaats te komen. Nu is Coucy een versterkt middeleeuws stadje met een nog intacte vestingmuur en poortgebouwen en die zijn berekend op middeleeuwse kar en paard en een stuk minder op een camper. De doorgang in het poortgebouw was 2 meter 30 breed en 3 meter 30 hoog, maar omdat wij 2 m 25 breed en 3 m 2o hoog zijn, past dat nèt! De camperplaats ligt beneden in het dal en je ziet het kasteel – of wat daar nu nog van over is – vanaf de camperplaats. Na het avondmaal zijn we naar boven gelopen om het stadje te verkennen, dat op de lijst van de 155 mooiste dorpen/stadjes van Frankrijk prijkt. Na de flinke klim van een dik half uur viel de schoonheid van het dorpje een beetje tegen; misschien zijn wij te verwend geraakt door de jaren heen. We hebben er een uurtje rond geslenterd om vervolgens, genietend van het uitzicht over het dal, weer terug te kuieren naar de camper. Morgen gaan we dieper Frankrijk in. Voor aanvullende foto's in het foto-album zullen jullie nog even moeten wachten; de internet-verbinding in dit stukje dun-bevolkt Frankrijk is aap-slecht.