Dinsdag waren we, na een tankbeurt en een gasfles-wissel, ruim op tijd op de terminal om ons in te schepen voor de 3,5 uur durende overtocht over de Ierse Zee van Dublin naar Holyhead in Wales. Onze veerboot vertrok pas om 14.50 uur volgens schema en omdat wij als eerste voor het hek stonden kwam onze camper ook helemaal op de voorplecht terecht en stond die vrolijk in de zeewind en in de zon, die af en toe scheen. Het is een bedrijvigheid van jewelste, als je het komen en gaan van al dat verkeer ziet op zo’n ferry. Wij hebben ons 3,5 uur onledig gehouden met de krant en een boek.

Van Holyhead uit was het nog 35 km naar Bangor waar we zouden overnachten en dat ging via de plaats met de mooie Welsh-naam met als betekenis “De kerk van de Heilige Maria in de holte van de witte hazelaar in de buurt van een snelle draaikolk en de kerk van St. Tysilio van de rode grot.” De plaatsnaam is Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch en als je het Welsh niet machtig bent is het niet uit te spreken. Vroeger was een treinkaartje naar dit kleine plaatsje in Wales razend populair omdat de langste plaatsnaam van Europa volledig op het daardoor heel lange treinkaartje stond. Toen British Rail besloot om de naam in te korten tot Llanfair P.C. bleven de toeristen weg en sindsdien lijdt het station (en de plaats zelf) een kwijnend bestaan. Misschien uit protest hebben de inwoners de volledige plaatsnaam nog steeds aan het stationsgebouw laten hangen!

De camperplaats in Bangor was op een terrein met allemaal kantoorgebouwen en zonder verdere voorzieningen. Het heeft de hele nacht geregend en dat zou het ook voor de rest van de morgen blijven doen, zodat we weer vroeg op pad gingen. Jammer van het weer want daardoor hebben we weinig echt kunnen zien van het Snowdonian National Park, het park rond de hoogste berg van het Wales met zijn 1085 m. De donkere regenwolken ontnamen ons veelal het zicht.

Aan het begin van de middag arriveerden we in Knighton, bekend om zijn klokkentoren, maar meer nog omdat die als enige plaats op Offa’s Dyk ligt.

Offa was in de 8^e eeuw de koning van Mercia (het latere Engeland) en liet, in navolging van de Romeinse keizer Hadrianus, een dijk bouwen tussen zijn rijk en dat van de Kelten (Wales dus) om die nare Kelten buiten de deur te houden. Het is een enorme aarden wal tussen Engeland en Wales die loopt van de monding van de rivier de Dee in het noorden tot de rivier de Wye in het zuiden (ongeveer 240 km lang). De dijk is onderbroken op plaatsen waar er al natuurlijke barrières zijn, hierdoor is de 'werkelijke' lengte slechts 130 km. Op sommige plaatsen is de dijk 20 m breed (inclusief de greppels die er langs lopen) en 2,5 m hoog. De Muur van Hadrianus ligt in het Noorden van Engeland om de Engelsen te behoeden voor invallen door de woeste Schotten. Zouden Hadrianus en Offa een voorgevoel gehad hebben van de aankomende Brexit?

Donderdag 15 augustus trokken we verder door het mooie Wales om uiteindelijk aan te komen op een boerencamping, even buiten Chedworth, een kleine plaatsje middenin de Cotswolds. De Cotswolds is een streek in Centraal-Engeland met veel heuvels en ligt voor het grootste deel in het graafschap Gloucestershire. Het is een coulissenlandschap en de talrijke kleine dorpjes kenmerken zich door de gebruikte kalksteen voor muren en daken. Er wordt sinds eeuwen kalksteen uit de steengroeven gewonnen. Ik wil het niet kenschetsen als kneuterigheid ten top, hoewel dat wel toepasselijk zou kunnen zijn.

‘s Middags zijn we op de fiets naar Chedworth zelf gefietst en hebben een kleine dorpswandeling gemaakt; het weer, een stralend zonnetje en 20 graden, nodigde daar ook echt toe uit. Hier zie je wel dat de huisjes heel erg gewild zijn en daardoor ook naar alle waarschijnlijkheid schreeuwend duur. Alleen al de geparkeerde auto’s geven daar blijk van: Porche’s, Rovers, BMW’s uit het bovensegment zijn geen uitzondering. De huisjes zijn wel allemaal beschermde monumenten, maar dat geldt niet voor de binnenkant; daar kan de eigenaar profiteren van alle geneugten van deze tijd.

Over de tweede dag op de camping kan ik erg kort zijn. Het regende toen we die morgen wakker werden en dat is het blijven doen de rest van de dag. De veerboot Dover-Calais voor aanstaande maandag is inmiddels besproken en we hebben ons verder bezig gehouden met TV kijken (de Binck-bank Tour met Venray als finishplaats) en andere nutteloze bezigheden. Een ware rustdag dus.

Morgen, als het weer hopelijk een beetje meezit, naar Bibury, Stonehenge en een overnachting op de camperplaats in Salesbury.

De aanvullende foto’s staan vanavond op Flickr in het Album Ierland 06.