Slechts 40 km hebben we ons verplaatst om op onze volgende plek te komen. We waren dus al vroeg op de camping in Blarney en gezien het weer (regen) hebben we maar eerst de was gedaan. Net na de middag hebben we de wandelschoenen aangedaan om naar de 3 km verderop gelegen Barney Castle met zijn 60 ha grote tuinen te lopen. Halverwege hebben we even moeten schuilen want de regen viel er met bakken uit. De regen ging over in miezeren dus toch maar besloten om verder te lopen.

Van over de hele wereld komen bezoekers naar dit vervallen kasteel om de legendarische Blarney Stone of Eloquence te zien. Het kussen van de steen is een eeuwenoude traditie; je schijnt er wonderbaarlijk welbespraakt van te worden. De steen bevindt zich hoog in de muur van het kasteel, onder de kantelen, en om hem te kussen moet je ver achterover hangen terwijl iemand je voeten vasthoudt. Wij vinden dat we al welbespraakt genoeg zijn ;-) en hebben die vier verdiepingen die je omhoog moet klimmen (met een wachttijd van ongeveer 45 min) aan ons voorbij laten gaan. Bovendien het idee dat je op je rug achterover moet gaan liggen terwijl iemand je voeten vasthoudt om een steen te kussen waar Jan en Alleman al aan heeft zitten lebberen vonden wij al helemaal niks. ( één koortslip die maar niet over wil gaan is al voldoende voor dit moment). De foto is van internet geplukt zodat jullie een idee krijgen.

Van het kasteel zelf is alleen de toren over, die in 1446 door Dermot McCarthy is gebouwd. Het is een typische 15^de-eeuwse burcht. Naast het kasteel ligt Badgers Cave, bedoeld als nood uitgang van het kasteel is deze ondergrondse uitgang 35 meter lang en slechts1.20 hoog. De vluchters moesten dus wel op handen en voeten de tunnel door, maar het is ze gelukt ten tijde van Cromwell die bijna alle Engelse middeleeuwse verdedigingswerken (hoofdzakelijk kastelen) heeft vernietigd.

.

Wij hebben vooral rond gelopen in de prachtige tuinen en uiteindelijk maar een klein gedeelte kunnen zien maar het was de moeite waard. Tot september zijn er ook diverse sculpturen te zien in een gedeelte van de tuin.

Op zondag 4 augustus scheen de zon in weerwil van de weersverwachting voor deze dag. Dus namen wij het besluit om met de fiets naar Cork te rijden, een tochtje van slechts 11 km maar wel eentje met een venijnig heuveltje er in. Om 10 uur ‘s morgens parkeerden we onze fietsen midden in het oude centrum en begonnen wij aan onze stadswandeling van 8 km waarbij die van de Take-a-Trip website als leidraad diende. Helaas, de eerste stop, een bezoek aan de Peter and Pail’s Cathedral moesten we uitstellen tot na de middag want de mis van 10 uur was net begonnen. En onze volgende stop was op zondag gesloten: The English Market. Het heeft niets met Engeland van doen, maar is een markt waar de traditionale Ierse gerechten zoals drisheen (een soort bloedworst) en pigs trotters (varkenspoten) te koop worden aangeboden. Helaas dus, ook al dat ‘lekkers’ gaat aan onze neus voorbij.

De wandeling voert ons verder langs de bijzonderheden van de oude stad maar ook hier gold, helaas. De Corkenaren zijn bijzonder trots op hun stad, die ze liefdevol de ‘tweede hoofdstad’ van Ierland noemen. De stad ligt aan beide oevers van de rivier de Lee, is erg heuvelachtig maar dan heb je wel zo ongeveer alles gezegd. De stad komt grijs over, oogt wel heel rustig en de mensen zijn niet gehaast. De Highlights van de stad bestaan voornamelijk uit kerken en heel diep verscholen soms een kleine verrassing. Zoals de Murals in de Multon Lane, een heel klein doodlopend steegje tussen twee pubs in waar de vaten bier dan ook, naast de zakken vuilnis staan opgesteld. Anthony Ruby heeft de muurschilderingen gemaakt, gewijd aan de vrede en alle mensen, ‘behalve George Bush’ zo schreef hij er boven!

We passeren op Cork Parade het Nationaal Monument, dat de opstanden van 1789, 1803, 1848 en 1867 herdenkt. Het monument is op zich niet indrukwekkend,maar past misschien daarom wel uitstekend in het straatbeeld. Naast het monument waren mensen bezig met het ophangen van regenboogvlaggen en er stond een groot podium met het opschrift “Cork Pride”. Aan een van de medewerkers vroegen we wanneer de Pride Parade begon. Het antwoord was om 2 uur ‘s middags, maar hij zei erbij dat ze in Cork helaas geen grachten hebben zoals in Amsterdam. We namen ons voor om rond die tijd hier weer terug te zijn.

Ook Cork heeft te lijden gehad van de verwoestingsdrang van Cromwell en de geloofsovertuiging met dito vervolging van de Anglicaan Hendrik VII. Er stond in Cork een grote abdij, gebouwd aan het eind van de 13^e eeuw. Het heette de Red Abbey, vanwege de rode zandsteen die gebruikt werd voor de bouw van de abdij. Na het verbod op kloosters en de verjaging door de Engelsen van de monniken werd het klooster in gebruik genomen als suikerraffinaderij, maar het brandde in 1799 geheel af. Het enige dat nog resteert is de toren.

Via de Anglicaanse Saint FinBarre’s Cathedral, waar een gouden engel op de koepel staat waarvan de plaatselijke overlevering zegt dat die bij de aanvang van de apocalyps op zijn bugel blaast lopen we het Universiteitsterrein op. De route van de stadswandeling gaat door het universiteitspark naar het Fritzgerald Park aan de oevers van de Lee waar we de meest noordwestelijke uitgang moeten hebben om naar ons volgende doel te lopen: de oude gevangenis van Cork. Het zit niet mee vandaag: de zuidelijke ingang is open en na een 20 minuten naar het andere eind gelopen te hebben, komen we er daar achter dat de noordwestelijke poort met een groot hangslot is gesloten. Hetzelfde gold voor de andere uitgangen en dus moesten we dezelfde weg terug om via een omweg dan toch uiteindelijk via een aardige klim bij de gevangenis – de Cork City Goal – uit te komen.

Met zijn mix van gotische en classistische architectuur lijkt hij meer op een kasteel dan een gevangenis. Maar laat je niet misleiden: binnen deze muren heeft in de laatste jaren van zijn bestaan een aantal van de meest geharde veteranen van de gewapende strijd tegen de Engelsen ingesloten gezeten. Nou ja ingesloten, op een koude nacht in 1923 knoopten maar liefst 42 gevangenen kleren en lakens aan elkaar en slopen ze over de muren naar buiten, de nacht in!

De toegang tot het gevang is een kaartje met het opschrift “Gevangen nr 258312, veroordeeld tot een gevangenisstrafen een boete”. In de gevangenis krijg je een beeld van de leefomstandigheden aldaar in de 19^e en 20^e eeuw. Niet alleen geeft het een blik in de cellen, maar ook in de toegepaste lijfstraffen en ook de voltrokken executies (door ophanging en ook dat ging soms fout, zoals bij de allereerste executie in 1824, toen de galg zijn werk niet deed).

Tegenwoordig klagen wij over de lage strafmaat; dat zullen ze in begin 1800 niet hebben gedaan. Zo is Mary-Ann Twohig veroordeeld tot twee maanden gevangenisstraf wegens het stelen van een stofkap en enkele keukenbenodigdheden. Ondanks dat ze hoogzwanger was, werd ze naar de Goal overgebracht, waar ze tijdens haar gevangenschap is bevallen van een zoontje.

Ook konden we zelf ervaren, door in een cel te gaan staan met de deur gesloten wat voor een gevoel het moet geven om in zo’n kleine ruimte te moeten verblijven. Het was een boeiende rondgang en bezichtiging.

Wij daalden na het bezoek aan de gevangenis af, terug naar het oude centrum en kwamen onderweg een groot bord tegen de gevel van een kerk aan waarop stond : kerk te koop, wij waren daar zeer verbaasd over.

Na de lunch zijn we richting het startpunt gelopen om getuige te kunnen zijn van de Cork Pride, de LGTB+ parade. Lang niet zo uitbundig en extreem als die van Amsterdam; een tamelijk gekuiste versie, laten we maar zeggen.

Onderweg op de fiets terug hebben we de eerste echte serieuze bui over ons heen gekregen en om 16.00 kwamen we druipend en wel weer op de camping. Gelukkig was het een paar uur later weer droog en zagen we de zon weer schijnen.

Morgen een heel klein stukje verder, naar Cobh, de haven(stad) van Cork waar we het Titanic Museum gaan bezoeken.

De aanvullende foto's staan op Flickr, Album Ierland 05.