De officiële camperplaats in Clifden is gesloten en daarom stonden we “illegaal” op een parkeerplaats voor bussen, middenin het centrum; we werden door de Garda (de politie in Ierland) uitstekend in de gaten gehouden want die kwam netjes langsrijden en maakte geen enkele opmerking.

Voor we vertrokken hadden we even tijd om via face-time contact te leggen met Sietske, Gijs  en Juna die op rondreis zijn in Australië. Gijs was deze dag alleen op pad omdat het uitstapje niet geschikt was voor Juna. Sietske had de dag ervoor dit uitstapje al gemaakt. Leuk om even met ze te kletsen en naar Juna te zwaaien.

Net na Clifden, de onofficiële "hoofdstad van Connemara", passeren we Joyce`s, "Een van de beste ambachtswinkels in Ierland." Aan de overkant van Joyce`s en aan de achterkant van het parkeerterrein, vinden we het standbeeld van de Connemara-reus, gemaakt door Joyce`s Craft Shop en “The Happening of 1897" genaamd, die naar verluid een beetje Ierse magie over zich heeft. De lokale legende zegt dat als je de hand van de reus aanraakt, je gezegend zult zijn met de kennis van zijn oude stam. Hier kom je in aanraking met typisch Ierse humor: het standbeeld heet dus de "Gebeurtenis van 1897", maar loop je er om heen staat aan de achterkant op de plaquette "On this site in 1897 nothing happened".

We rijden vervolgens door het Connamara National Park. Het park bestaat uit bijna 3000 ha aan schilderachtige bergen, uitgestrekte moerassen, heide, graslanden en bossen. Op veel stukken lopen de schapen die de heide kort houden gewoon los en is het oppassen geblazen want verkeersregels en schapen gaan niet goed samen. Naast schapen herbergt het park  ook de Connamara-pony’s en edelherten. Er schijnen ook slechtvalken te huizen maar die hebben we niet gezien. Verder is het prachtig om op je gemak door dit glooiende landschap naar Galway te rijden. Galway, voor Ierse begrippen een grote (universiteits)stad van 80.000 inwoners, laten we echter rechts liggen, want bijna alle parkeerplaatsen zijn voorzien van een portaal waardoor we er met onze camper niet op kunnen.

Nadat we Galway gepasseerd waren, reden we de Burren in. De Burren lijkt heel sterk op een maanlandschap. Het gebarsten grijze kalksteen zit vol kuilen en pieken en reikt zover het oog kan zien. Van dit gebied zeggen de Ieren zelf "No water enough to drown a man, no tree to hang him, no soil to burry". Het woord "Burren" komt van het Ierse woord `Boíreann` wat een rotsachtige plaats betekent. Dit is een zeer toepasselijke naam als je kijkt naar het gebrek aan bodembedekking en de mate van blootgestelde kalksteenbestrating.

Onze laatste stop deze dag op een rit van 100 km is het Poulnabrone Hunnebed. Poulnabrone Dolmen (Iers: Poll na mBrón, wat mogelijk "hol van de herkauwers" of "hol van de smarten" betekent) is een hunebed in de Burren in County Clare, Ierland. Het graf dateert uit het Neolithicum, ergens tussen 4200 en 2900 voor Christus. De dolmen bestaat uit een ongeveer 4 meter lange, dunne tafelachtige steenplaat ondersteund door slanke staande stenen. Uit de opgravingen is gebleken dat tenminste 26 volwassenen en 6 kinderen in het monument begraven zijn. Ook werden persoonlijke bezittingen aangetroffen zoals een gepolijste steenbijl, een benen hanger, kwartskristallen, wapens en aardewerk.

Nu staan we op een camping in Doolin met alle voorzieningen en komen we zowaar Nederlanders tegen hier. Tot nu toe zijn we onderweg heel weinig buitenlanders tegen gekomen. Je merkt wel dat het hier ook veel toeristischer is.

De volgende ochtend begint grijs met Iers weer: af en toe een felle regenbui. We hebben vandaag de Moher Cliff Walk op het programma staan, een stevige wandeling van ruim 8 kilometer over de kliffen, beginnen op iets boven zeeniveau en stijgend naar ruim 200 meter hoogte. Je kunt er ook voor kiezen om met de auto naar het Bezoekerscentrum te rijden en van daaruit naar het uitkijkpunt te lopen, maar dat vinden wij iets voor watjes. 

Bovendien, zo zal later ook blijken, is het stervens druk bij het uitkijkpunt. Goed, wij dus te voet langs de randen van de kliffen en we genieten van prachtige uitzichten en de golven die onophoudelijk tegen de kliffen aan beuken. Windkracht 5 maar daar boven moet je soms echt oppassen om niet omgeblazen te worden. Het pad is redelijk smal, maar het is ongevaarlijk zolang je maar op het pad zelf blijft. Met bordjes word je daar voortdurend op gewezen: de randen van de klif brokkelen af, dus daar moet je niet komen. 

Het aantal wandelaars op deze route naar de Cliffs of Moher toe was niet groter dan een stuk of 15 en onderweg kwamen we zo’n beetje evenveel wandelaars op de weg terug tegen. Bij het bezoekerscentrum daarentegen waren wel een duizend toeristen die zich stonden te vergapen aan de kliffen. 

Het is niet voor niets Ierlands meest bezochte natuurlijke attractie. Onderweg was het uitzicht spectaculair ook al was het soms flink klimmen, we zouden het zo weer doen.

Volgens het bus-schema zou er om kwart voor drie een bus teruggaan naar Doolin en dus stonden we netjes op tijd op de plek waar, volgens een parkeerwachter, de bus zou aankomen; omdat er geen bordje stond en ook geen enkele andere aanduiding dat daar een bushalte was, hebben we het voor alle zekerheid nog maar een keer bij een andere parkeerwachter gevraagd, toen het inmiddels al drie uur was en een bus nog steeds in geen velden of wegen was te bekennen. Ja, je staat goed, was het stellige antwoord. En inderdaad, om kwart voor vier (!) kwam de bus en wij in Nederland maar klagen dat het openbaar vervoer niet op tijd rijdt.

‘s Avonds hebben we heerlijk gegeten in Gus O’Conner’s Pub en we waren bepaald niet de enigen. Vanaf 21.30 is er live traditionele Ierse muziek. Wij hebben dat niet afgewacht, want wij waren toe aan een rustig avondje na een halve dag klimmen en dalen over de kliffen en het opsnuiven van de zilte oceaanlucht.