Rond half 10 waren we weer gereed om te vertrekken voor een route van zo’n 125 km met een aantal stops onderweg. De zon liet zich al voorzichtig tussen het wolkendek zien dus het beloofde een mooie dag te worden. Onze eerste stop was na zo’n 25 km waar aan de Achill Road naast een stille getijdemonding de ruïne van de Burrishoole Abbey ligt. Ooit gesticht door Sir Richard de Burgo die was toegetreden tot de Dominicaanse orde in 1469, en in zijn klooster intrad, waar hij tot zijn dood vier jaar later monnik bleef. Het was gebouwd zonder toestemming van de paus, en het was pas in 1486 dat paus Innocentius VII de aartsbisschop van Tuam opdroeg de broeders te vergeven. Aangezien de Dominicaanse orde geen abten had, zijn Dominicaanse huizen technisch gezien geen abdijen. Ze werden herhaaldelijk verjaagd vanwege de politieke onrust in het gebied, maar keerden steeds terug. In 1652 werd de abdij aangevallen en geplunderd door de Engelsen en twee nonnen (beide over de 100 jaar) werden “brutaal” behandeld, ze vluchtten naar Oilean na Naoimh (eiland van de Heiligen) Wat later werden ze weer gevangen genomen, naakt uitgekleed (midden februari) hun ribben gebroken en achter gelaten om te sterven. Rondom en in de ruïne is nu een begraafplaats.

We rijden verder en meanderen net als de riviertjes door het wisselende Ierse landschap en stoppen in Westport.
Westport is een Failte Ireland Heritage Town en het staat regelmatig bovenaan de lijst van steden en gemeenten met kleur en bloemrijke winkelpuien die verbonden zijn met pubs en eetgelegenheden. Je ziet nergens rommel op de straten liggen, zelfs geen peuken en we zagen afgelopen zondag dat zelfs in de stromende regen gemeentewerkers langs de weg liepen met een vuilniszak en prikker. Nu staat er op het dumpen van afval een boete van 3000 euro, dus dan laat je het wel. Wij hebben wat gewinkeld en genoten van de mooie gevels en de vele bloemen.

Na de lunch weer een stukje verder om te stoppen bij Aasleagh Falls, wat net ten noorden van de grens tussen Galway en Mayo ligt. Er is een pad voor een korte wandeling naar de waterval. Wij hebben het pad driekwart afgelopen maar het was veengrond dus alles was behoorlijk drassig en dat werd naarmate we bij de waterval kwamen alleen maar erger, daarom besloten we om onze kiekjes en video wat eerder te maken en terug te lopen naar de camper. Overigens is het zalmvissen op deze locatie in een bepaalde periode erg in trek.

Het mooiste hebben we tot het laatste bewaard en dat was Kylemore Abbey (Iers: Mainistir na Coille Móire, Klooster van het grote bos)

Het ligt vlak bij het dorp Letterfrack in Connemara in het Ierse graafschap Galway. Het is gesticht in 1850 door Mitchell Henry – arts, industrieel, magnaat, politicus en pionier. Hij heeft veel voor dit gebied en de bevolking gedaan. Veertien jaar lang vertegenwoordigde hij het graafschap Galway in het House of Commons (Engelse Tweede Kamer). Hij was een sterk voorstander van de Home Rule, een beweging die de onafhankelijkheid van Ierland wilde bewerkstelligen. Hij bood o.a onderwijs aan de kinderen van zijn pachters en personeel. Het landgoed had zijn eigen vrijwillige brandweer dat bestond uit werknemers van het landgoed zelf en dat regelmatig oefende. Volgens de familieverhalen vond de enige echte brand die het korps ooit heeft moeten blussen plaats in hun eigen kazerne. Het korps kreeg het vuur pas onder controle nadat hun eigen uitrusting in vlammen was opgegaan.

Ondanks de vele tegenslagen presteerde Mitchell het om de oorspronkelijke wildernis ( 6.075 hectare groot) rondom Kylemore om te toveren tot een schitterend geheel uit liefde voor zijn vrouw Margaret. Ze kregen negen kinderen en leidden een gelukkig en zorgeloos leven tot Margaret tijdens een vakantie in Egypte op 45 jarige leeftijd overleed aan dysenterie. Ze ligt begraven in een mausoleum (samen met haar man die in 1910 overleed) op het landgoed. Mitchell liet ter nagedachtenis tussen 1877 en 1881 een mooie neogotische kerk bouwen op het landgoed.

Hoe geliefd Margaret was, blijkt uit wat een pachter gezegd heeft: “het is niet de vrouw des huizes die we hebben verloren , maar onze moeder) . Koning Edward VII was ooit te gast en het gerucht ging dat hij het landgoed wilde kopen vanwege de schilderachtige schoonheid voor de ruige westkust. Maar zelfs voor de koning was het te duur!!

In 1903 werd het voor 36.000 pond verkocht en werd het landgoed gemoderniseerd. In 1914 ging het weer naar een andere eigenaar die er zelden kwam en het landgoed overliet aan huismeesters en tuinmannen tot zich een nieuwe koper zou aandienen.

(Op de foto Janny vóór het huis van de hoofdtuinman.)

Sinds 1920 is het, het thuis van de Benedictijnen. De nonnen waren tijdens de Eerste Wereldoorlog gevlucht uit het Belgische Ieper. Het Benedictijnse klooster was in 1665 in Ieper opgericht als een onderwijs- en geloofsgemeenschap voor Ierse vrouwen die dat in eigen land niet konden omdat de rooms katholieke bevolking al vanaf Hendrik VII werden onderdrukt door de Engelsen en de stichting van kloosters niet mogelijk was. Het klooster in Ieper was gedurende 250 jaar de enige Ierse abdij van de Orde van St.Benedictus.

Van 1923-2010 was Kylmore Abbey een Internationaal meisjesinternaat en trok veel studenten uit o.a Amerika en Azië maar ook Europese. De lessen werden vooral in het begin gegeven door de nonnen die een lange onderwijstraditie hebben.

In juni 2010 na het eindexamen van de laatste studenten werd de school gesloten. Het leerlingenaantal daalde, de gebouwen moesten worden gerenoveerd om het onderwijsniveau te behouden en er waren steeds minder nonnen om les te geven.

Het is een indrukwekkende en boeiende geschiedenis van dit prachtige landgoed met zijn prachtige ommuurde Victoriaanse tuinen waar je uren rond kunt dwalen. Het landhuis waar je kunt zien hoe men leefde en de mooie omgeving.

Het is een van de drukste bezienswaardigheden in Ierland en dat was ook wel te zien op de overvolle parkeerplaatsen, maar omdat het zo groot is qua oppervlakte merk je het niet echt. Wij hebben er een aantal genoeglijke uurtjes rond gebracht en vonden het beslist een hoogtepunt.

Tegen 18.00 waren we op onze overnachtingsplek in Clifden.

De aanvullende foto's staan op Flickr in album Ierland 03