Vannacht heeft het redelijk hard gestormd, zodat de regenjas van de fietsen aardig stond te klapperen; er zitten nu kleine scheurtjes in die vanmorgen met het befaamde ducktape provisorisch zijn hersteld.

Onze eerste stop was via zeer smalle weggetjes de Rosserk Frairy. Dit klooster, in 1440 gesticht door een lid van de Joyce familie, was bedoeld voor getrouwde mannen en vrouwen die een stichtelijk leven nastreefden. Zij traden toe tot de Franciscanen van de derde orde zonder een kloostergelofte af te leggen, een verschijnsel dat in de 15^e eeuw veel voorkwam, vooral bij begijnen. Het klooster is verlaten sinds de afschaffing van de kloosters door Koning Hendrik VIII rond 1540. In 1590 is het door Richard Bingham, een fervent protestant en de gouverneur van koningin Elizabeth in Connacht in brand gestoken. Als ruïne is het klooster goed bewaard gebleven.

Daarna stond een tweede vervallen klooster op ons programma, Moyne Abbey, maar toen we hem van een afstand zagen hadden we zoiets van...laat deze maar even aan ons voorbij gaan en bovendien daar konden we de camper nergens parkeren.

Vervolgens reden we door naar Ceide Fields, een neolitische opgraving boven op een adembenemende klif en bezochten daar ook het bezoekerscentrum. De Ceide Fields zijn de oudst bekende veldsystemen ter wereld, meer dan vijf duizend jaar oud en beslaan een oppervlakte van 1500 ha. De overblijfselen van de stenen veldmuren, huizen en megalithische graven worden bewaard onder een deken van turf.

Daaronder vandaan kwam ook nog een stam van een Schotse den van ruim 4000 jaar oud. Deze werd in het moeras goed geconserveerd wegens het gebrek aan zuurstof en staat nu, met moderne middelen geconserveerd, te pronken in het midden van het bezoekerscentrum.

In deze streek zie je heden ten dage nog steeds turfstekers actief. We vroegen ons al af waar die talloze plastic zakken die je her en der in grote groepen in het veld ziet liggen toe dienden. Nu weten we het: nadat de turf gestoken is en gedroogd is, worden ze daar in gepakt. De Ierse variant dus op onze turfschepen. Als je door de kleine dorpjes rijdt ruik je soms de gestookte turf, waarop hier dus nog steeds maaltijden worden klaar gemaakt en waarmee huizen worden verwarmd.

Halverwege de middag kwamen we aan op onze camperplaats bij een Bed en Breakfast op Ierlands grootste eiland (als je Ierland zelf als eiland even buiten beschouwing laat) Achill Island. Hier hebben we de beschikking over toiletten, douches, wasmachine en wasdroger, zodat de nodige was gedaan kan worden.

De volgende dag doen we het rustig aan. Terwijl in Nederland iedereen puft en zucht vanwege de warmte, zijn wij blij met 23 graden en een verfrissende wind. We wandelen naar het dorpje Shraheens om even bij de supermarkt de nodige boodschappen te doen en daarna ergens te lunchen en vervolgens een stukje op de fiets over de Western Greenway, een fietspad dat is aangelegd over de opgebroken rails van de Western Railway van Achill naar Westport. Daardoor zijn er weinig hellingen in het parcours en fietsen we soms lekker beschut, soms dwars over het open veld. Ook hier passeren we stukken waar de turf wordt gewonnen en de pas gestoken turf ligt te drogen. Regelmatig fietsen we voorbij oude vervallen boerderijen waar alleen de muren nog van staan. Hier zie je duidelijk dat de muren bestaan uit gestapelde stenen, zonder cement en het feit dat die muren nu nog steeds, in weer en wind, overeind staan betekent toch dat de bouwers hun kunst verstaan. Je ziet overal in het landschap ter afscheiding muren staan, opgebouwd uit de in het veld gevonden en verwijderde stenen.

We zitten nog vol in het gebied van de Gaeltacht, het gebied waar het Iers de voertaal is. De grote Gaeltacht-gebieden liggen allemaal in het Westen van Ierland; Donegal, Mayo (waar we nu zijn) en Galway zijn de belangrijkste gebieden en daar buiten kom je her en der nog gebiedjes tegen (tot zelfs alleen een enkel dorp) waar het Iers nog wordt gesproken.. Als je ze in het dialect hoort spreken kun je er totaal niets van maken; je komt geen enkel bekende klank, laat staan een bekend woord tegen. Bij belangrijke boodschappen staat de vertaling er in het Engels onder. Gelukkig maar, want zo weet je dat “Géill Slí” Geef voorrang betekent. En voor de liefhebbers hier een stukje over de regio Mhúscraí in het Iers:

Tá ceantar Mhúscraí suite i gceann des na háiteanna is áille sa tír. Tá sé in iardheisceart na tíre, i gContae Chorcaí. Tá sléibhte Seithe (1797) agus Abhainn na Laoi mar theorainn aici sa Deisceart, agus san Iardheisceart tá loch an Ghuagáin agus a sléibhte (1989), san Iarthar agus sa Tuaisceart tá Sléibhte Doire na Sagart, agus mar theorainn san Oirthear tá an Ghaorthadh, atá mar chuid de Abhainn na Laoi, in aice le Magh Chromtha. Gaeltacht is ea ceantar Mhúscraí agus t´ teanga, cultúr agus stair ar leith aici, at´ an thabhachtach agus luachmhar don gcuid is mó des na daoine, idir óg agus aosta.

En vertaald is dat: "Het gebied Múscrai ligt op een van de mooiste pleeken in het land. Het ligt in het Zuidwesten van het land, in County Cork. Het wordt begrensd door de bergen van Seithe (1797) en de rivier de Lee in het Zuiden, terwijl in het Zuidwesten Gougane Mountain en de bergen (1989) ligt, in het Westen en in het Noorden van de rivier de Lee, in de buurt van Macroom. Het Múscrai-gebied is een Gaeltacht met zijn unieke taal, cultuur en geschiedenis, belangrijk en waardevol voor de meesten, jong en oud."

Deze regenboog zagen we onderweg, voor de pot met goud waren we te laat!!

De aanvullende foto's staan op Flickr (Album Ierland 03).