Het land van Bartje (Drenthe) (20 t/m 24 april)

De weersvooruitzichten voor de paasdagen beloofden veel goeds (tussen de 20 en 25 graden) en inderdaad toen we eerste paasdag om 8.00 vertrokken scheen de zon al. Het was vrij rustig op de weg en rond de klok van 11.00 arriveerden we op boerencamping De Hoge Bomen in Eeserveen. We werden door de zoon des huizes hartelijk welkom geheten en op een veldje waar al 5 andere vakantiegangers met caravan/camper stonden, konden we ons installeren.

Na de lunch zijn we op de fiets gestapt richting Schoonoord. Daar hebben we het Ellert en Brammert openluchtmuseum bezocht.

Het ontstaan van het museum;

Vroeger, vóór 1850 waren grote stukken Drenthe bedekt met hoogveen en als het veen werd afgegraven en gedroogd kreeg je dus turf, een waardevolle brandstof. Om die turf te kunnen vervoeren werd het Oranjekanaal gegraven.

Alles met handkracht en het tracé was dwars door Drenthe van west naar oost. Omdat het niet erg opschoot bouwden de arbeiders plaggenhutten op de hoge zandruggen. Een aantal kanaalgravers besloot om niet meer te verhuizen en zo ontstond het dorp Schoonoord. In 1954 werd het 100 jarig bestaan gevierd en werden er op een stuk hei verschillende plaggenhutten gebouwd, om de herinnering aan de oude woontoestanden weer op te roepen. Vanwege de grote belangstelling besloot men om ze te laten staan en met andere oude bouwwerken uit te breiden tot een museum en hier krijg je een goed overzicht te zien van hoe de dorpen zijn oorsprong vonden.

Volgens een eeuwenoude legende leefden in Midden-Drenthe twee gevreesde reuzen. Deze twee reuzen ontvoeren Marieke, een meisje uit Orvelterveen en werd ze zeven jaar gevangen gehouden in het hol van waaruit de reuzen hun rooftochten hielden. Het meisje heeft een afschuwelijk leven bij de reuzen. Eindelijk, na zeven jaar weet Marieke te ontsnappen En dat niet alleen: Marieke bevrijdt heel Drenthe van de moordende reuzen. Het museum kreeg de naam “De Zeven Marken” (genoemd naar zeven dorpjes die midden in een groot veld aan elkaar grensden, het Zeven Marken Punt.) maar nadat er twee levensgrote beelden van de reuzen bij de ingang werden geplaatst sprak men al snel van het Ellert en Brammert museum en kreeg het in 2000 officieel deze naam.

In de dorpsschooltjes zaten alle kinderen in een klas. Een van de vrijwilligsters in klederdracht vertelt in kindertaal het verhaal van Ellert en Brammert.

Tot ongeveer 1930 had vrijwel ieder Drents dorp een grote kudde heideschapen. Deze schapen kunnen leven van het karige voedsel dat op de schrale heide groeit. Het zijn sobere dieren met dunne pootjes, lange staarten en vaak hebben ze horens.. De mest werd gebruikt om de kleine akkers te bemesten en de wol voor kleding, hoewel die daar nauwelijks geschikt voor is. Het Drentse Heideschaap is het oudste schapenras in West-Europa en was na W.O II bijna uitgestorven omdat er kunstmest op de markt kwam. Gelukkig grazen er inmiddels weer echte Drentse Heideschapen in verschillende natuurreservaten.

Na dit bezoek hebben we op de terugweg nog een bezoek gebracht aan de beeldentuin en galerie Harwi. Een prachtige tuin van zo’n 20.000 m2 met beelden en keramiek. Beslist de moeite waard om te bezoeken.

Het is heerlijk om in Drenthe te fietsen, de natuur is erg afwisselend, heide en vennen, loofbomenbossen en naaldbossen en overal goed aangelegde fietspaden. Zelfs een paar bollenvelden met zijn prachtige kleuren.

Orvelte is een authentiek Drents esdorp en is de laatste 175 jaar nauwelijks veranderd. Hier lijkt de tijd geen vat te hebben gekregen op het oude landschap. Geen asfalt, geen moderne straatlantaarns en in de zomermnd geen auto’s. Er wonen zo’n 100 mensen. Hier vind je de rust van vroeger. Kleine smalle klinkerstraatjes met De Brink als centraal punt. Oude ambachten herleven dankzij de vele vrijwilligers.

Monumentale boerderijen, een kroeg en een grutterswinkeltje waar je het echte Oudhollandse snoep kunt kopen.

Een zuivelfabriekje uit 1899 en met de Paardentram kun je een rit door de omgeving maken. Al wandelend herleven vroegere tijden en waanden we ons weer even terug in onze jeugd.

Ook kwamen we hier de Nederlandse Landgeit tegen die eeuwenlang het gezicht van de geitenstapel in ons land bepaalde. Door kruising met andere rassen stond ze op het punt van uitsterven. Gelukkig heeft een groep enthousiaste fokkers het ras van de ondergang gered.

Natuurlijk bezochten we ook een aantal Hunebedden waarvan de grootste zich bevindt in Borger.

Het is het eerste hunebed (grafkelder) waarvan bekend is dat er opgravingen zijn uitgevoerd; dat gebeurde in 1685. Dit was echter in een klein hoekje, het grootste deel bleef bespaard van opgravingen. Sindsdien heeft het altijd in de belangstelling gestaan van archeologen en toeristen. Niemand weet, wat voor geheimen het hunebed verbergt. De kelderruimte is al jaren verzegeld en het zal nog lang duren voor er iemand met de schop aan het zoeken gaat.

Het hunebed is gebouwd omstreeks 3400 voor Christus en is dus zo’n 5400 jaar oud. Met zijn 9 dekstenen, 28 draagstenen, 5 poortzijstenen en 2 kransstenen en een lengte van 22,6 meter is dit het grootste hunebed van Nederland. De stopstenen, de stenen die de openingen tussen de grote stenen opvulden en het zand waarmee het hunebed bedekt is geweest, is in de loop der jaren verdwenen.

De grootste steen die ooit in een Nederlands hunebed is verwerkt, ligt hier (schatting 20.000 kilo).

Er is dus genoeg te beleven in het Drentse land, ook al werden we tijdens het fietsen regelmatig gezandstraald door complete zandwolken het mocht de pret niet drukken en we komen beslist nog vaker terug in het land van Bartje.

Resterende foto's worden nog op flickr geplaatst.