Sigmaringen was de plaats waar we zijn gestopt om o.a te fietsen langs de Donau. Vanuit de verte zie je het slot Hohenzollern al liggen en de CP plaats lag aan de voet van het slot met uitzicht op de Donau. Over het weer hadden we niet te klagen want de zon scheen nog steeds en met 21 graden is het heel aangenaam. ’s Middags zijn we de stad ingelopen en het heeft een gezellige sfeer in het autovrije gedeelte van de oude stad. Veel gezellige terrassen en winkels.

Het slot ligt in de zuidelijke rand van de Schwäbische Alb. Het werd gebouwd op een langwerpige kalkstenen klif uit de Jura. De rots is 20 meter lang en steekt zo'n 35 meter boven de Donau uit. Het is het grootste slot dat langs de Donau gelegen is. Het eerste kasteel in Sigmaringen verscheen al aan het einde van de vroege middeleeuwen. Het werd voor het eerst vermeld in 1077 na de onsuccesvolle belegering van de burcht door Rudolf van Rheinfelden in zijn strijd tegen Keizer Hendrik IV. De familie Helfenstein renoveerde het kasteel in 1200. Karel II was de stichter van de Hohenzollern-Sigmaringen-lijn van de Hohenzollern-familie. Tussen 1576 en 1606 liet hij het kasteel opnieuw verbouwen. In 1623 werd de familie bevorderd van graven tot rijksvorsten van het Heilige Roomse Rijk.

Eind 1944 veranderde het Zuid-Duitse stadje Sigmaringen op bevel van Hitler in een Franse enclave. Onder dwang streek er de Vichy-regering van Pétain en Laval neer, met in haar kielzog honderden Franse collaborateurs, tot overmaat van ramp verloor Sigmaringen ook nog eens tijdelijk zijn Duitse identiteit. Op bevel van de Führer werd het in september 1944 een Franse enclave, met als douane- en politiekorps de Milice van Laval. Hitler besefte dat hij na de invasie van Normandië Frankrijk als verloren moest beschouwen. Maar hij wilde de fictie overeind houden dat er nog steeds sprake was van een Frans landsbestuur, ook al bevond zich dat in ballingschap. Dat Pétain, Laval en hun ministers weinig of niets voelden voor Sigmaringen, speelde geen rol. Min of meer als gevangenen van de Duitsers belandden ze via Belfort in het Donaustadje, wiens bevolking behoorlijk anti-nazi en zeer sterk pro-Hohenzollern was, dus als vanzelfsprekend anti-Frans. Hals over kop moest Heinrich von Hohenzollern, de toenmalige bewoner van het slot, met zijn familie elders onderdak zoeken. Dat vond hij bij Franz Schenk von Stauffenberg in het naburige Wilflingen. Na de oorlog keerde de familie terug op het slot.

Nadat we de dag erna eerst een prachtige fietstocht langs de Donau hadden gemaakt zijn we in de namiddag het slot gaan bezichtigen onder leiding van een enthousiaste 18 jarige gids. De rode loper lag al voor ons uit en we werden dan ook vriendelijk verzocht om daar op te blijven lopen.

Het Slot is de moeite waard om te bezoeken . . . het werk van eeuwen Hohenzollern. . . en in alle stijlen!. . . Barbarossa, renaissance, barok, stijl 1900. . .en ongetwijfeld modern daar waar de familie dagelijks woont met aan het hoofd Karl Friedrich van Hohenzollern

De blauwe salon, de groene salon, de zwarte rookkamer, de rode zaal, de voorvaderengalerij, de Portugese galerij, de Hubertusgalerij (bijna 700 geweien), de wapenhal (met de grootste particuliere wapenverzameling van Europa), de kostbare gobelins, ze zijn voor de hedendaagse bezoeker nog even fascinerend. In een van de kamers was een schildering te zien van Huize Bergh uit ’s Heerenberg.

Na de rondwandeling zijn we op een van de terrassen neergestreken voor een lekker biertje en een coupe overheerlijke yoghurtijs.

Onze laatste vakantiestop was in Andernach aan de Rijn. Tot onze verbazing was er nog net één vrije plek op deze drukke camperplaats aan de Rijn waar ook de cruiseschepen aanmeren voor een bezoek aan deze stad. ’s Middags hebben we vanaf onze stoel in de zon zitten genieten van alle levendigheid op de Rijn. Het komen en gaan van boten met op de achtergrond het spoorwegverkeer. Duitsers zijn ook nooit te beroerd om even een praatje te komen maken.

In 1988 vierde de stad haar 2000-jarig bestaan. Daarmee behoort ze tot de oudste steden van Duitsland. Waarschijnlijk is Andernach ontstaan uit een keltische vestiging. De Romeinen hebben op die plaats later het castellum Antunnacum gesticht. De stad ligt nabij het begin van de Rechts-Rijnlandse Limes.

In 613 werd te Andernach een verdrag gesloten waarin de autonomie van Austrasië en de leidende rol van de Austrasische adel werden vastgelegd, na de aristocratische opstand onder leiding van Arnulf van Metz, Pepijn van Landen en hofmeier Warchenar van Bourgondië tegen de nieuwe minderjarige koning van Austrasië en Bourgondië, Sigebert II, en diens regentes, de koningin-overgrootmoeder Brunhilde van Austrasië.

In de vroege middeleeuwen was Andernach een vrije rijksstad, die later aan de keurvorst van Keulen kwam. Kerkelijk gezien bleef de stad onder het bewind van de bisschop en keurvorst van Trier. Onder Napoleon was de stad van 1794 tot 1815 een deel van Frankrijk. Bij het Congres van Wenen werd Andernach toegewezen aan Pruisen, en werd het ingedeeld bij de provincie Rijn (Rheinprovinz).

In 1955 heeft Konrad Adenauer de eerste Bundeswehrcompagnie van het jonge Duitsland na de Tweede Wereldoorlog opgericht in Andernach.

Bij het opstaan was de lucht grijs en nevelig en er stond een stevige wind. Wat later begon het te regenen dus onze geplande fietstocht langs de Rijn ging de ijskast in. We hebben ons vermaakt met het kijken naar een film en toen het nademiddag droog werd zijn we de stad ingewandeld.

Tot de bezienswaardigheden van Andernach behoren de volgende bouwwerken. De ronde toren of Wehrturm uit ±1440 als blikvanger van de stad, de Maria Hemelvaartbasikiek met vier torens, de “Alter Krahnen” een laad- en loskraan uit 1561, de huidige Christuskerk die tot 1802 de voormalige Sint Nicolaaskerk van het Minorietenklooster was, dat in 1240 gesticht is. Verder de Rheintor of korenpoort waarvan het fundament uit 1200 stamt. De huidige opbouw is van 1899. Naast deze bezienswaardigheden is er nog veel meer bijzonders te bezichtigen in Andernach, zoals de restanten van de middeleeuwse vestingwerken en de ruïne van de stad.. Een bijzonder kenmerk van Andernach is de zogenoemde “eetbare stad”; alle groenvoorziening in Andernach zijn eetbare planten aangeplant, zoals amandelen, perziken, mispels en groenten zoals boerenkool, aubergines etc die door de bevolking vrij geoogst mogen worden. Heel bijzonder vinden wij.

Natuurlijk zijn er ook een aantal musea te bezoeken en niet te vergeten de koud water geiser.

Geiser (Geysir) Andernach is de hoogste koudwatergeiser ter wereld. Andernach ligt aan de rand van de Vulkaaneifel in het oosten van het Eifelgebied begrenst door de Rijn. Als onderdeel van het Vulkaanpark, bevindt zich hier het infocentrum van Geiser Andernach. De koudwatergeiser zelf is te vinden op een schiereiland in de Rijn. Hier bevindt zich het natuurreservaat Namedyer Werth. Begin 1900 werden in het gebied boringen gedaan voor de winning van koolzuur. In de jaren vijftig werden de boorgaten weer gesloten. Begin 2000 werd er weer een boring gedaan waardoor de huidige geiser ontstond. Daarna werd het gat weer gesloten. Doordat het een natuur beschermd gebied was / is, kwam er een juridische strijd om het gebied te openen voor toerisme. In 2006 kwam uiteindelijk groen licht hiervoor. Een koudwatergeiser, zoals Geysir Andernach, ontstaat door een onderaardse koolstofdioxidebron. Hierdoor wordt, op gezette tijden, het water met veel kracht door het gat in de bodem omhoog gespoten. Geysir Andernach bereikt een hoogte van 40 tot 60 meter! De hoogste ter wereld.

Omdat we al gereserveerd hadden in een restaurant voor ’s avonds konden we helaas ‘s middags niet meer met de boot mee om deze geiser te gaan bezichtingen. (boot vaart 4 keer per dag en je moet er drie uur voor uit trekken) Zetten we dit op ons lijstje voor een volgende keer.