Rond half 10 zijn we vertrokken uit Rome en omdat het zondag was, was het lekker rustig op de weg. De zon was nog steeds volop aanwezig en met zo’n 26 graden was het aangenaam weer. De Apenijnen hebben we achter ons gelaten en al snel reden we door het mooie Toscane met zijn lange en ranke cipressen en glooiende heuvels.

Net na de middag kwamen we aan op de CP in Barberino di Mugello, gelegen aan het meer van Bilancino. We hebben ’s middags dan ook de fiets gepakt om rond het meer te fietsen. Een verademing na alle drukte van de afgelopen dagen in Rome.

De dag erna was er geen zon meer te bekennen, de lucht was grauw en grijs en het regende. Dat was dus even wennen. Onderweg hebben we geen regen gehad wel de eerste 50 km zo’n 25 kilometer aan tunnels waarvan de langste 7,5 km was. Rond de middag arriveerden we op de CP plaats in Parma.

Parma

Parma ís lekker eten: de beroemde hammen en kazen, de nog duurdere ‘culatello’s’ (bijzondere salami’s), decennialang gerijpte balsamico’s op grootmoeders wijze. In het historische stadscentrum kan je door al dat lekkers verdwalen langs winkeltjes waar geproefd en gekeurd mag worden.

Winkeliers zijn hier geen verkopers, maar experts. Ze kijken je even in de ogen en kennen al jouw smaak. De rekken torsen er zoveel kaas - ja, uitsluitend Parmezaanse - dat men zich nog nauwelijks durft te bewegen. Plafonds buigen nog wat dieper door de vleeswaren die er hangen te wachten op publiek. En natuurlijk zijn wij aan dit lekkers niet voorbij gelopen.

Stijl en charme

Eigenlijk is Parma een provinciestad van 170.000 inwoners, maar wat een allure! Dat komt door de Farneses die met grandeur regeerden en er onder meer een schitterend paleis en de Pilotta (met het beroemde Farnese Theater) lieten bouwen. Hier wil men zien en gezien worden.
Later zou ook Marie Louise, dochter van de Oostenrijkse keizer en tweede vrouw van Napoleon, de stad verfraaien. Zelfs toen Bonaparte al naar Elba was verbannen, bleef de ex-keizerin van Frankrijk, tevens groothertogin van Parma, de stad besturen - tot haar dood in 1847. In het Museo Glauco Lombardo kom je meer over haar te weten.

Fietsparadijs

Parma rijdt moeilijk voor automobilisten die niet met de verkeerslussen vertrouwd zijn, maar voor fietsers en voetgangers is het zeer aangenaam. De binnenstad is autoluw met aandacht - en vooral plaats - voor fietsers. (al gaan de fietspaden slingerend langs paaltjes, over parkeervakken, gewoon heel on-hollands, dus uitkijken!! Maar… alle auto’s stoppen als ze zien dat je over wilt steken.)

Bezienswaardigheden liggen op loopafstand. Ten oosten van de gelijknamige rivier ligt het oudste stadsdeel met kerken en kloosters, de citadel en musea in vroegere paleizen.

De westkant pronkt met het Palazzo Ducale in een groot park en het was heerlijk om hier te wandelen en de herfstkleuren te zien.

Piazza Garibaldi met gebouwen uit 17de en 18de eeuw is het middelpunt van de stad, maar het hart klopt pas echt rond de Piazza del Duomo - in de zijstraten terrasjes, restaurantjes, pizzatenten en gelateria’s net achter de Duomo.

De 12de-eeuwse kathedraal behoort tot de belangrijkste Romaanse monumenten van Noord-Italië, maar het ware symbool van Parma is het Battistero, even verderop. Deze romaans-gotische doopkapel is wereldberoemd door het achthoekige grondplan en de spectaculaire opbouw. Het interieur met een doopvont in het midden, vier galerijen, de beschilderde koepel, fresco’s en beelden is uniek..

Parma is ook de stad van Verdi, de bekende componist is hier geboren en getogen. De Parmezanen laten hem nooit los. In het klassieke Teatro Regio wordt zijn werk - de opera Aïda duurt vier uur! - bijna doorlopend opgevoerd. Voor de fans: het Verdi Festival loopt dit jaar van 1 tot 28 oktober. Op de terugweg begon het zachtjes te regenen en zoals de Goden ons meestal gezind zijn waren we net op tijd terug bij de camper voor het flink begon te hozen en dat heeft het de rest van de avond gedaan. Parma zal ik niet snel vergeten als was het alleen maar omdat een overvliegende duif het nodig vond om zijn behoefte te doen op mijn hoofd, bril, jas en tas!!

Como.

Vanmorgen scheen de zon weer bij het wakker worden en nadat we even bij buurman Lidl onze boodschappen hadden gehaald zijn we rond half 10 vertrokken. Ook deze route ging via de tolweg en na een paar uur zagen we de bergen voor ons opdoemen met enkele besneeuwde toppen. Onze laatste stop in Italië is dus in Como. Na de lunch hebben we onze wandelschoenen aan gedaan en hebben we een wandeling gemaakt langs het Comomeer.

Met een prachtig uitzicht op de bergen nemen we afscheid van 4 weken reizen door Italië.

Wat ons opgevallen is aan en in Italië:

• Hele slechte provinciale wegen

  Heel veel zwerfkatten en honden

  complete vuilnisbergen bij inhammen langs de wegen terwijl de steden vaak heel schoon zijn.

  Als je door de smalle straatjes loopt ruik je overal de geur van waspoeder als er was hangt te wapperen.

  Iedereen is met zijn gsm in de weer, in de auto, op straat, in de metro zelfs in de kerk tijdens een dienst.

  Op heel veel bruggen van twee banen is er één afgezet waardoor ze nu een-baans zijn geworden, en het kwam op ons over dat het te maken heeft met het ongeluk in Genua.

  De mannen hebben nagenoeg allemaal blinkend gepoetste schoenen.

  Er wordt erg veel gerookt.

  Juli en augustus kun je het zuiden van Italië beter vermijden want dan trekken de Italianen massaal naar de kust en vanaf de derde week in september sluiten heel veel campings en CP plaatsen in het zuiden ondanks de hoge temperaturen.

  Italianen zijn erg vriendelijk.

  Na een regenbui sprongen er allemaal kikkers over het strand en het gras.

De overige aanvullende foto's staan rond 23.00 uur (2 oktober 2018) op Flickr onder het album Puglia-05.