Vanaf Vieste zijn we klimmend en dalend langs de kust naar het visserstadje Peschici gereden. De azuurblauwe Adriatische zee glinstert door de zon en aan de andere kant van de weg de bloeiende oleanders, cactussen en dennenbomen en zo zijn de 40 km snel overbrugd. Aangekomen bij de CP bleek deze helaas gesloten te zijn, evenals de diverse campings die we passeerden. Uiteindelijk konden we aan de voet van het stadje op de laatste camping nog terecht. En behalve wij stonden er nog een Belgisch stel en twee Duitse stellen op de camping. Omdat we direct aan de zee stonden besloten we om lekker te gaan zwemmen en aan het einde van de middag via het strand naar het oude stadje boven te lopen en daar meteen te eten.

Toen we tegen 17.30 aan de wandel gingen kwamen we na een poosje bij een geul die vol met water stond en waar we dus niet door konden. Kijkend naar de lucht die inmiddels behoorlijk donker begon te worden en er regen voorspeld was besloten we toch maar om te keren omdat de afstand via de gewone weg te ver was en ook te steil om eventueel met de fiets te gaan. En het duurde ook niet lang voor het ging regen. Jammer voor ons maar niets aan te doen. De bui was erg kort en toen we even richting het strand liepen sprongen er her en der kikkers rond. Erg vreemd want die verwacht je niet op een strand., maar we zijn wel meer vreemde dingen tegen gekomen in Italië en daar komen we later nog op terug.

Peschici is ontstaan uit de rotsachtige bergen op een kleine landtong van de Gargano. De naam duidt op de haar Slavische oorsprong “pésc” betekent zand, refererend aan de zanderige oceaanbodem hier. Arabesk van oorsprong en ooit een slavenkolonie waar Slavische soldaten over waakten (anno 970) Recht boven de zee domineert de stad het omringende landschap in het noorden van Gargano, waar zo ver het oog reikt groene Aleppo dennenbossen kunnen worden gezien afgewisseld met brede gouden baaien en de stad heeft een fantastisch uitzicht over de Tremiti eilanden. Peschici is opvallend met zijn smalle straatjes in het oude centrum en de typische witte gebouwen met grijze koepel daken. De stad wordt beschouwd als ‘de parel van de Gargano‘ en is onder Italianen bekend om zijn geweldige parelwitte zandstranden.

De volgende dag verlaten we het uitgestorven maar mooie Garganogebied en omdat we geen uren onderweg willen zijn, rijden we via de tolweg naar Sulmona een middeleeuws stadje in de Apenijnen. Nadat we bij de Lidl onze boodschappen hadden gedaan arriveerden we bij de CP plaats waar nog een camper stond met een jong engels stel. Na de lunch trokken we de wandelschoenen aan en gingen we op verkenning.

Sulmona, of zoals het in de oudheid heette Sulmo, is een stadje gelegen in het midden van Italië, op 120 kilometer van de hoofdstad Rome. Een deel van het grondgebied van de gemeente ligt binnen de grenzen van het Nationaal Park Majella., een massief met 61 bergtoppen en dichte wouden in de Apenijnen. Sulmona ligt op het punt waar de rivieren Vella en Gizio samenvloeien. Het was een van de belangrijkste steden van de Samnieten die de streek zo'n 2500 jaar geleden bevolkten. Deze gemeenschap is tevens de geboorteplaats van de beroemde klassieke dichter Publius Ovidius Naso (43 v.Chr. - 17 na Chr.).

In de 13de eeuw liet Koning Manfred van Sicilië een aquaduct bouwen dat met 21 bogen het Piazza Garibaldi oversteekt. Een groot deel van de stad is na 1706 herbouwd. In dat jaar bracht een zware aardbeving grote verwoestingen toe aan de stad. Sulmona bestaat grotendeels uit oude gebouwen zoals o.a het Palazzo dell’Annunzita uit 1320 en laat een mengeling zien van gotische en renaissance architectuur. In zijn bewogen geschiedenis heeft hij dienst gedaan als ziekenhuis, school, rechtbank en drogist. Waar ooit een Romeinse tempel stond, staat nu de kathedraal San Panfilo en een aquaduct verbindt het plein met de Fontana della Vecchio uit 1474.

Zeemzoete bloemen

Zoetekauwen laten zich ongetwijfeld verleiden in de Corso Ovidio, de hoofdstraat van Sulmona. In deze straat verdwijnen de eeuwenoude grijze gevels naar de achtergrond en voeren de vele kleurrijke uitgestalde bloemen de boventoon. Ze zijn niet alleen een pareltje voor het oog, maar ook een geschenk voor je mond. Het zijn de confetti van Sulmona, het snoepgoed waarvoor het dorp tot ver in het buitenland is gekend. De confetti van Sulmona zijn eigenlijk niets meer dan gesuikerde amandelen, vergelijkbaar met onze doopsuiker. Traditioneel ontving iedere gast op een bruiloft vijf confetti, deze stonden symbool voor gezondheid, welvaart, geluk, vruchtbaarheid en een lang leven. Maar het zouden wel de beste zijn van heel de wereld. Ze bestaan in verschillende vormen en smaken: soms is de kern van de confetti geen amandel, maar wel een hazelnoot, een pistachenoot of chocolade. Daarnaast worden er vaak aroma’s toegevoegd zoals anijs, drop en allerlei fruitsmaken.

Van honing tot suiker.

Over de oorsprong van de confetti bestaan verschillende versies, maar zeker is dat de Oude Romeinen al snoepgoed aten bij belangrijke gebeurtenissen zoals geboorten en huwelijken. Natuurlijk leken deze bonbons helemaal niet op de huidige confetti, want suiker was tot voor de jaren 700 een nog onbestaand product. Om de snoepjes hun zoete smaak te geven, gebruikten de Oude Romeinen honing. En ook de suikerlaag was eenvoudigweg een laag verharde honing. Pas aan het einde van de jaren 1400 begon in Sulmona de productie van de ‘moderne’ confetti. In diezelfde periode werd in het klooster van Santa Chiara trouwens ook begonnen met de artistieke bewerking ervan. En daar zijn de kleurrijke bloemen vandaag nog altijd getuige van. Natuurlijk bezochten wij ook een winkel met de beroemde confetti.

Al met al is het een heel gezellig oud stadje en toch heel anders dan het geen we tot nu toe gezien hebben in Italië.

Morgen vertrekken we naar Rome waar we de komende dagen zullen vertoeven.

De overige foto's staan op Flickr in het album Puglia-04.