Na Alberobello wilden we Polignano à Mare aandoen, een klein vissersplaatsje aan de Adriatische Zee. Daar aangekomen op de enige camperplek die het stadje rijk is bleek deze gesloten te zijn. Het vakantieseizoen is duidelijk over als de scholen hier weer zijn begonnen. De temperatuur was echter nog wel ruim boven de dertig graden en om dan zonder enige voorziening op een snikhete parkeerplaats te gaan staan leek ons niet zo’n goed idee. Dan maar door naar de volgende stop, ook een vissersstadje: Trani. Gelukkig was daar de camperplaats nog wel open en konden we ons installeren.

Trani is al een oud stadje. In de 7^e eeuw werd daar op een rotspunt de eerste kerk gebouwd, maar ‘wereldberoemd’ werd Trani door een pelgrim Nicolaas die in 1094 in Trani stierf. Volgens de legende kon hij alleen maar Kyri eleison zeggen. Toen men in 1097 een nieuwe kerk bouwde en daarin de oude kerk als benedenkerk integreerde, werd als voorbeeld de Nicolaaskerk in Bari gebruikt; al snel wilde men een mooiere Romaanse Kerk bouwen dan zijn voorbeeld en dat is gelukt. Barisano, een plaatselijk kunstenaar heeft de prachtige bronzen deur vervaardigd voor de kathedraal; deze deur staat tegenwoordig binnen om hem tegen de elementen te beschermen. Toen wij de kathedraal binnen wilden bezichtigen, bleek dat er die dag een huwelijksmis zou volgen: hij was volledig versierd met bloemen. Natuurlijk hebben we even op het bruidspaar gewacht, om vervolgens de oude stad in te trekken.

Het stadje heeft een wirwar van smalle straatjes, een oude joodse wijk met een synagoge uit de 9^e eeuw, 16 kerken (!) en elegante koopmanshuizen, palazzi genaamd. Je kunt er heerlijk vertoeven, er waait af en toe een briesje door de altijd beschaduwde straatjes waarin het ook bij 30+ tamelijk koel blijft.

Op een gegeven moment liepen we een afschuwelijk lelijke barok-kerk binnen en de zeer vriendelijke kerkmeester vroeg ons binnen. Eerst in het Italiaans, maar toen dat weinig effect had in het Frans. Hij vertelde honderduit en was zeer verguld dat we zijn prachtige kerk wilden bekijken. Omdat het vroeger een onderdeel was van een nonnenklooster, die inmiddels weliswaar buiten gebruik was, maar de gebouwen en kloostergangen waren nog aanwezig. Ook daar leidde hij ons door, ondertussen de eigenaardigheden van het kloosterleven vertellend. Zo hadden de contemplatieve nonnen een soort doorgeefluik met de buitenwereld waardoor de zelf gebakken koekjes en dergelijke hun weg naar buiten vonden, maar ook deed dat doorgeefluik dienst als middel om kinderen te vondeling te leggen. De privé rondleiding duurde toch al snel een drie kwartier en uiteindelijk verlieten we met een stevige handdruk de kerk.

De volgende dag, zaterdag 22 september, stond Canne op het programma. Op 2 augustus 216 v. Chr. bracht Hannibal met zijn leger hier de Romeinen een verpletterende nederlaag toe, waarbij naar verluid in 8 uur 48.000 Romeinse soldaten het leven lieten. Ter nagedachtenis is op die heuvel een herdenkingszuil geplaatst. Maar helaas, nee niet gesloten wegens het einde van het toeristenseizoen, maar onderaan de voet van de heuvel gaat de weg onder de spoorbaan door waarbij het viaduct slechts 3.00 m hoog is. Aangezien wij 3.18 m zijn door de opbouw-airco gaat ook de bandjes leeg laten lopen niet helpen en in een wandeling van 600 meter waarvan 150 meter omhoog hadden we geen zin. Dus maar weer omgedraaid. De foto van de herdenkingszuil hebben we van internet geplukt, zodat we (en jullie ook) in ieder geval kunnen zien wat we gemist hebben.

Monte Sant’angelo

Op weg naar onze volgende bestemming rijden we door het Noordelijkste deel van Puglia het schiereiland, de Gargano genaamd. Bijna heel het schiereiland is een beschermd nationaal park. We waren dan ook erg verbaasd toen vanuit het niets na een bocht een meer lag met flamingo’s. Helaas was de weg te smal om er even te stoppen. Midden in de Gargano ligt het plaatsje Monte Sant’angelo verscholen, dat van oudsher een bijzondere aantrekkingskracht heeft. Het is een plek van hekserij, mystiek en bijgelovige praktijken. Al duizenden jaren dringen reizigers tot diep in dit gebied door op zoek naar een geheimzinnige berg die omgeven wordt door mysterieuze verhalen.

Volgens de Griekse historicus Strabo , die rond het begin van de jaartelling leefde, beklommen de mensen deze berg omdat boven in de daar aanwezige grot de helderziende Griekse ziener Clachas zou wonen. In 490 n. Chr. zou in mei van dat jaar volgens de legende de aartsengel Michaël aan de bisschop van Siponto zijn verschenen, waarop de bisschop na die gebeurtenis in de grot een altaar liet bouwen. Toen hij dat altaar, omringd door talloze gelovigen, wilde inwijden, verscheen de aartsengel Michaël wederom met de mededeling dat hijzelf de plek al had ingewijd. Op het altaar stond de voetafdruk van de aartsengel.

De plek werd zo beroemd en het werd een zo groot bedevaartsoord, dat op deze onherbergzame berg uiteindelijk een dorp ontstond waar de pelgrims onderdak en voedsel konden vinden. De weg er naar toe is slingerend omhoog via 20 haarspeldbochten en uiteindelijk bereik je, vanaf zeeniveau als startpositie, een hoogte van bijna 800 meter. Op een grote parkeerplaats konden we de camper kwijt en zijn we naar de twee in het oog springende objecten gelopen: het kasteel en de grot. Het kasteel was in de 12^e eeuw in bezit van een voorvader van Janny, een onvriendelijke heerschap genaamd Frederik Barbarossa, en is gedeeltelijk een ruïne. Je hebt er wel een prachtig uitzicht over de Gargano.

De grot ligt 86 treden dieper, en ook daar liep een ietwat onvriendelijk heerschap rond die ons kwam vertellen dat we geen foto’s mochten maken; ondertussen werd er zowel links als rechts van ons met de smartphone lustig op los gefotografeerd, maar dat terzijde. Stiekem hebben we zijn bevel dus genegeerd. Het altaar was afgeschermd, dus we hebben de voetafdruk van de aartsengel Michaël niet kunnen zien. En ook hier liepen we weer tegen een trouwerij aan.

Na Monte Sant’angelo was het nog een 60 km naar Vieste, gelegen aan de kust van de Gargano. De rit er naar toe was fantastisch; over toch wel vrij smalle wegen maar door eeuwenoude bossen die ons aan de bossen van Brocéliande in Normandië deden denken. Jammer alleen dat er heel weinig parkeerplaatsen waren waar we de camper neer konden zetten, en als ze er al waren werden ze niet tevoren aangekondigd en was je er voorbij voor je er erg in had.

In Vieste staan we op een vakantie-resort, de Baia d’Arancis, compleet met zwembad, campingwinkel, maar ook hotel, vakantiehuisjes en de bekende polsbandjes. Ach, voor een enkele keer mag dat. Het stadje zelf is bij uitstek pittoresk te noemen. Het Centro Storico (historisch centrum) is een gezellige wirwar van steegjes en pleintjes.

Vieste is een fotogeniek stadje: op veel foto’s van Puglia zie je deze witte krijtrotsen met daarop een kathedraal uitrijzen boven de azuurblauwe Adriatische Zee. Op het geluid van gezang afgaand liepen we een kerk binnen en het was één groot feest van zingende, klappende en dansende mensen. Prachtig om te zien hoe ze op deze manier met de beleving van hun geloof bezig waren. Vanaf een terras hebben we ook een poos zitten kijken naar een marathon wedstrijd die daar werd gehouden. Het was wel afzien voor de lopers bij een temperatuur van 29 graden.

Morgen reizen we verder naar Peschici, een andere parel aan de kustlijn van de Gargano.

De aanvullende foto's staan op Flickr in het Album Puglia-04