La cittá bianca

Onder die naam is het plaatsje Ostuni tegenwoordig bekend.. Het stadje ligt op drie heuvels zo’n 40 km ten noordwesten van Brindisi en markeert gelijk de grens van de Valle d’ Itria en het trullo gebied. De Adriatische kustlijn bij Ostuni stond eens bekend als de Difesa di Malta, een bijnaam omdat het gebied streng werd bewaakt door de Orde van Malta. Deze hospitaalridders die uit Jerusalem kwamen zwierven jarenlang door het zuiden van Italië voordat ze zich in 1530 op het eiland Malta vestigden. De Turken werden verdreven en aanvallen vanuit Noord-Afrika en Albanië werden afgeslagen. Door deze ridders kon de handel overzee opbloeien. Schepen met olijfolie en wijn konden veilig vanuit Puglia uitvaren. In 1798 werden ze verslagen door Napoleon en werd de kust weer onveilig.

Vanaf de CP plaats was het 9 km met de fiets naar Ostuni. Het was op sommige stukken even flink trappen maar gelukkig is het dan fijn dat je trapondersteuning hebt. Nadat we de fietsen bij een parkeerplaats gestald hadden zijn we naar boven gelopen om vanaf het Piazza della Libertá het historische centrum in te lopen.

De Via Cattedrale slingert omhoog naar het Piazzetta Cattedrale waar de kathedraal en het Palazzo Vescoville zich bevinden.

Onderweg passeer je witte straatjes, tussen de kalkstenen muren en felgekleurde deuren en ramen met soms ineens aan de horizon de glinsterende zee. In onze reisgids stond dat de mensen verplicht zijn om elk jaar hun huizen wit te schilderen, maar daar hebben wij zo onze twijfels over. Vergeleken bij andere plaatsen is dit echt een toeristische trekpleister want rond een uur of 11.00 waren er al heel wat toeristen aan de wandel.

Rond half 1 vonden wij het welletjes, het was inmiddels 32 graden en zinderend warm. Gelukkig ging de terugweg als een trein en hoefden we nauwelijks te trappen. De CP lag vlak aan zee dus besloten we daar te gaan kijken, waar we eventueel een duik konden nemen. Maar het waren allemaal rotsen en het stonk behoorlijk naar riool. De hele middag bij de camper blijven zitten zonder schaduw en de stroom die regelmatig uitviel was ook geen optie, dus inpakken en wegwezen. Wat is een autorit dan heerlijk, ramen open en de wind door je haren voelen. De afstand naar Alberrobello was slechts 40 km maar door het hoogteverschil van 300 meter was het daar minder benauwd. We reden nu dan ook weer door de Apenijnen. En wat waren we blij toen we op de camping kwamen en een zwembad tot onze beschikking hadden. Ook hadden we hier de mogelijkheid om een wasmachine te gebruiken en drogen doet het met dit weer wel.

Alberobello

Alberobello is zonder twijfel de hoofdstad van de trulli en dit gebied van de Murge dei Trulli, trekt jaarlijks veel toeristen. De naam van het stadje is naar verluid afgeleid van het Latijnse silva aroboris belli (het bos van de mooie bomen die hier vroeger in de omgeving stonden). In de 15^e eeuw werd dit gebied cadeau gedaan aan de graven van Conversano. Selva zoals dit gebied werd genoemd was nog niet bewoond en onbebouwd en de graven dachten dat het de uitgelezen plek was om de boeren die voor hen het land bewerkten hier onder te brengen.

Omdat de belastingplichten aan het Koninkrijk Napels zwaar op de schouders van de graven van Conversano bleven drukken bedachten ze een sluw plan. Ze verplichtten de boeren om zonder cement te bouwen. Op die manier konden de huisjes vlak voor dat een belastinginner zijn telling kwam doen, snel neergehaald worden. De belasting was zo een stuk lager en de bouwwerken werden daarna weer snel opgebouwd.

Omdat de boeren zonder cement moesten bouwen en alleen gedroogde steensoorten hadden, weken ze uit naar huisjes met een ronde plattegrond en een zelfdragend, kegelvormig dak dat bestond uit taps toelopende stenen cirkels, een zogenaamde trullo (en in goed Italiaans in het meervoud trulli).

De daken werden van oudsher beschilderd met symbolische of mystieke kalkdecoraties bijvoorbeeld een kruis of een hart om het kwaad buiten de deur te houden. De vroegste trulli waren dan ook heel eenvoudig. Wij bezochten een paar woningen en de Trullo Sovrano is de enige trullo met een bovenverdieping.

Het geeft een wat claustrofobisch gevoel als je in zo’n huisje binnen staat en ze zijn ook niet berekend op lange mensen. Maar het is een wonderlijk gezicht als je daar door de straatjes loopt en al die huisjes ziet staan. Ook de kerk heeft de vorm van een trullo. Er staan meer dan 1000 van deze huisjes hier en tot in de jaren 20 werden ze nog gebouwd. Een van de oudste exemplaren (15^e eeuw) is de zogenaamde Siamese trullo, met twee aan elkaar verbonden ruimtes.

We hebben met veel plezier een aantal uren in dit gezellige stadje doorgebracht en in de Cosmo en Damiano kerk werden we verrast door een jonge organist en een meisje dat stond te zingen met een geluid waar je kippenvel van kreeg.

Het wekt dan ook geen verbazing dat deze stad op de Unesco werelderfgoed lijst staat. Mocht je ooit in Puglia zijn dan is dit stadje beslist een ‘must’ om te bezoeken.

De overige foto's vind je op Flickr onder het album Puglia-03 vanaf zaterdag 22 september 2018,

.