Na het mooie Gallipoli was Santa Maria Di Leuca onze volgende stop. Eerst onze voorraad voor een paar dagen aanvullen want de winkels liggen hier niet zoals bij ons dik gezaaid. We reden een prachtige route langs de kust en het is te merken dat de vakantie ook hier afgelopen is want het was in de kustplaatsjes erg rustig. We kwamen dan ook op een nagenoeg lege camperplaats aan in Santa Maria Di Leuca en tot onze verbazing stond er een Duitse camper, vanaf Pompeï hebben we nauwelijks nog buitenlandse campers zien rijden.

Na de lunch zijn we aan de wandel gegaan. Volgens de legende zette de apostel Petrus ooit in Leuca zijn voet aan wal, op zijn reis vanuit het Joodse land naar Rome. Dat is dan ook de reden dat Santa Maria Di Leuca nu een bedevaartsoord is. Op een heldere dag reikt het zicht vanaf de kust bij Leuca tot aan Griekenland en Albanië.

Castrignano del Capo, zo heet het uiterste puntje van Italiës hak officieel. Daar waar de rotsen het verst in de zee uitsteken vind je niet alleen een nog werkende vuurtoren uit 1864 maar ook de basiliek van Santa Maria de Finibus Terrae. De kerk markeert het symbolische ‘einde van de wereld ‘ en het letterlijke einde van de Italiaanse bodem. Zuidelijker is hier niet mogelijk, of het moet met de boot zijn.

Via een uit rotsen gehouwen trap (286 treden) – waarmee je een ticket naar het paradijs kunt verdienen - kom je bij het hooggelegen plein met de basiliek waarvan de witte stenen oplichten in de zon.

Vanaf dit punt heb je een prachtig uitzicht op de azuurblauw Ionische zee, die hier ook overgaat in de Adriatische zee, hoewel de meningen hier over verdeeld zijn. Beneden zie je het kleine haventje van de stad liggen.

De kerk is gebouwd op een plek waar eens de tempel van de Romeinse godin Minerva stond. (godin van de olijfbomen, de storm, de wijsheid, de krijgskunst en de muziek ). De huidige kerk dateert uit de 16^e eeuw maar Paus Julius I verzorgde al in 343 de inwijding van het eerste heiligdom hier. Het hele jaar wordt de kerk bezocht door pelgrims. Langs de kust staan nog vele bouwwerken en fortificaties om de vijand op een afstand te houden, niet dat dit hielp want ze zijn meer dan eens veroverd, dan door deze dan door gene, maar vooral in de 15e eeuw belaagden de Turken dit deel van Italië.

Omdat er verder weinig te bezichtigen viel hebben we ons laten verleiden voor een boottocht van 1,5 uur. Er zijn nog grotten te bezichtigen die inscripties bevatten in verschillende talen – Messapisch, Grieks en Latijn. Een duidelijk signaal dat diverse lieden in deze grotten samen kwamen om hun rituelen te vieren. Met nog drie andere mensen hebben we 1,5 uur rondgevaren en een aantal rotsen bekeken, alleen jammer dat we de uitleg niet konden verstaan, het engels dat de kapitein sprak was erg onduidelijk maar we hebben toch genoten van deze verfrissende boottocht.

Het Florence van het zuiden en de stad van de barok. (Lecce)

De zon was bij ons vertrek uit Leuca al behoorlijk warm, maar rijdend langs de prachtige kustlijn met kleine dorpjes was het windje een weldaad. De oleander bloeit nog volop en behalve olijfbomen zagen we ook heel veel cactussen, De afstanden tussen de kustplaatsen zijn redelijk klein en de snelheid op de kustweg ligt laag maar dat is met een prachtig uitzicht beslist geen straf. Omdat de camperplaats in Ostrani volstond met boten besloten we deze plaats niet te bezoeken en gelijk door te rijden naar Lecce waar we een paar dagen wilden verblijven. Helaas bleken de campings en CP plaatsen al gesloten te zijn, dus dan maar een parkeerplaats zoeken in de stad omdat we een bezoek aan deze stad niet voorbij wilden laten gaan. Rond de middagspits arriveerden we daar en na het eten maar meteen de wandelschoenen aan gedaan omdat we aan het einde van de dag elders een CP plek moeten zien te vinden.

De Romeinen kenden de stad als Lupiae, een bloeiend centrum ten tijde van de regering van Hadrianus die de stad belangrijk genoeg vond om er een amfitheater te laten bouwen waar 20.000 mensen in konden zitten en waar midden in het centrum nog een gedeelte van te bewonderen is. Net als de rest van Puglia had Lecce na de Romeinse tijd vaak te lijden onder verwoestende aanvallen door o.a de Saracenen en de Noormannen. Later waren het adellijke families die lang de dienst uitmaakten. Karel V liet de meest zichtbare sporen achter en bouwde een stadsmuur met vier imposante stadspoorten rondom Lecce om de stad te beschermen tegen aanvallen van buitenaf. De muren zijn er niet meer , wat rest is nog de Porta Napoli.

Dat Lecce ook wel het Florence van het zuiden wordt genoemd komtdoor zijn vele zandkleurige monumenten in de barokstijl uit de 16^eeeuw. Men maakte bij de bouw van de kerken en paleizen gebruik van een lokale zachte en gemakkelijke te bewerken pietra leccese kalksteensoort en zo ontstond de Barocco Leccese.

In de 17^e en 18^e eeuw bloeide Lecce op. Er werd in de omgeving olijfolie, tabak en wijn geproduceerd waardoor er meer mensen naar de stad kwamen en dankzij deze bloeiende welvaart lieten de gegoede burgerij veel nieuwe paleizen en kerken bouwen.

Op het Piazza Sant ´Oronzo, het kloppend hart van het centrum, zien we uitgevoerd in mozaïk, het stadssymbool van Lecce; een wolvin met een boom. De wolvin verwijst naar Rome.

Enkele belangrijke bezienswaardigheden zijn het Palazzo Vescovile (Bisschoppelijk paleis) met de Domkerk ernaast, verder de Santa Croce kerk en het 16^e eeuwse Castello. Tijdens onze wandeling zien we vele barokke facades en balkons. Sinds een paar jaar komt het toerisme hier op gang, maar de echte Zuid-Italiaanse sfeer proef je hier zeker. De Italianen zijn erg behulpzaam en vriendelijk.

We zien vele kleine ateliers van handwerkslieden die sculpturen maken van pietra leccese (zachte kalksteen) en cartapesta, kleine figuren die gemaakt zijn van een soort papiermaché. De zeer gedetailleerde techniek gaat terug naar een lange traditie die verloren leek te gaan maar in ere is hersteld. Het is een arbeidsintensief werk en het is dan ook niet zo verbazingwekkend dat ze behoorlijk prijzig zijn.

Na een verfrissende drank op een van de gezellige terrassen zijn we eind van de middag weer uit Lecce vertrokken naar Ostuni, waar we op zo’n 300 meter van de zee staan. Als welkomstgeschenk kregen we een fles lokale rode wijn.