De omgeving van de Sierra de Grazalema waar wij doorheen reden telt een behoorlijk aantal “Pueblos blancos” (witte dorpjes) waaronder dus ook Casares. Hier reiken de bergen tot zo’n 1500 m. In dit rustige en oude landschap zijn de wegen smal en bochtig en soms spectaculair door de hoogte en de prachtige vergezichten. Tijd speelt hier nauwelijks een rol en omdat de wegen rustig zijn kun je hier ontspannend toeren door het steeds veranderde heuvellandschap. Sinds 1984 is dit gebied beschermd natuurpark en is dit gebied ook het meest regenrijke deel van Spanje. Onze bedoeling was om Ronda te bezoeken met als herkenningspunt de Tajo, een diepe kloof met de Rio Guadalevin die de stad in tweeën deelt. De Puente Nuevo, een bijna 100 m hoge brug (1793) verbindt met nog twee lagere bruggen de beide stadsdelen.

Een camperstandplaats is er niet, wel een camping, maar die is behoorlijk aan de prijs, alle plekken zijn heel ongelijk. Het sanitair wordt nauwelijks schoongemaakt, je moet vooraf betalen en de campingeigenaar schijnt een hoogst onvriendelijke bij het onbeschofte af persoon te zijn. Deze verhalen hadden we inmiddels van andere camperaars gehoord dus daar hadden wij geen zin in. Parkeren is met 75.000 toeristen per dag ook niet te doen dus moesten we genoegen nemen met hetgeen we vanuit de camper zagen toen we door het stadje reden. Onze volgende stop was het witte dorpje Olvera waar we wilden gaan fietsen.

De trein, die nooit kwam.

Hardnekkig blijft het verhaal rondzingen in de omgeving van Olvera, een dorpje zo’n honderd kilometer zuidoostelijk van Sevilla. Een spoorwegbeambte zou veertig jaar lang, iedere dag opnieuw, klaar hebben gestaan met zijn pet en fluitje om de trein te laten passeren. De trein die niet kwam, want het spoor was nooit in gebruik genomen. En toch ontving de beste man, vergeten geraakt in een Spaanse salarisadministratie, veertig jaar lang loon. Of het verhaal op ware feiten berust? Wat wel waar is, is dat Spanje negenduizend kilometers in onbruik geraakte spoorwegen kent. Sinds begin jaren negentig zijn daar zo’n 1.500 kilometers van getransformeerd in goed toegankelijke paden waar alleen wandelaars, fietsers, paard- of desnoods ezelrijders welkom zijn: de Vías Verdes, oftewel groene wegen. De rails werden er verwijderd, de overgebleven spoordijken waar nodig geasfalteerd of van grind voorzien en voor een deel uitgerust met bewegwijzering.

De omgeving van de Vía Verde de la Sierra maakt het succesrecept van de groene wegen direct duidelijk. Flinke heuvels, tot zo’n 600 meter hoogte, domineren het landschap. Op de toppen rusten stadjes en dorpen, opgetrokken uit witte huizen en veelal voorzien van oude burchten vanaf welke de Andalusiërs elkaar waarschuwden voor de Arabieren. In de verte zijn de minstens 1.1000 meter hoge uitlopers van grotere bergen zichtbaar. Graanvelden en olijfboomgaarden zetten de toon. De gaarden, met hun rechte rijen bomen als stipjes op de gele tot rode grond, liggen als een patchwork-deken over de toppen en dalen uitgevleid. Het is een landschap waar het normaal zwoegen zou zijn voor wandelaars en fietsers. Heuvel op en af, in de brandende Andalusische zon waar dertig graden Celsius als beschaafde temperatuur wordt beschouwd. Maar de Vía Verde loopt daar zonder noemenswaardige hoogteverschillen, omdat een trein nu eenmaal niet de hele tijd kan stijgen en dalen.

Op de heenweg ging het fietspad geleidelijk bergafwaarts, op de terugweg (geleidelijk aan klimmen) hadden we flinke tegenwind en was het inmiddels ook behoorlijk warm maar het was een mooie en heerlijke fietstocht.

Omdat we een eigen waterpunt hebben op deze standplaats is de rest van de middag besteed aan de handwas doen en de camper wassen want we vielen al behoorlijk uit de toon bij al die blinkende huizen op wielen. (niet dat we ons daar écht druk om maken!)

Antequera

Er stond een stevige wind toen we deze morgen Olvera achter ons lieten om naar Antequera te rijden waar we in het El Torcal natuurreservaat wilden gaan wandelen. Het El Torcal natuurreservaat, el Paraje Natural de El Torcal, is één van de mooiste en indrukwekkendste geologische natuurparken van Andalusië. Vanwege de unieke kalksteenformatie geeft het haast een surrealistisch gevoel. Dit natuurlijke uitstapje mag dan ook zeker niet missen tijdens je verblijf in deze regio. Ongeveer 150 miljoen jaar geleden lag het grootste deel van het park onder de Tethys oceaan. De onrustige aardkost zorgde ervoor dat de zeebodem tot in de bergen steeg, waardoor de zeebodem tot een hoogte kwam van 1300 meter. Miljoenen jaren van regen en wind zorgden ervoor dat er verschillende spectaculaire kalksteenformaties ontstonden in heel Europa. Het reservaat staat bekend om de meest opvallende karstformaties in Europa. El Torcal heeft haar unieke uitstraling te danken aan de gelijktijdige werking van verschillende factoren, met als belangrijkste factor de aard van de kalksteen zelf. De steensoort waaruit El Torcal is opgebouwd behoort tot een reeks van sedimentair gesteente dat stamt uit het Mesozoïcum tijdperk en bestaat voornamelijk uit carbonaat. De carbonaatrijke kalksteenrots lost gemakkelijk op in het unieke microklimaat van El Torcal. Het hoger gelegen gebergte Sierra de Torcal, vangt meer regenval dan de omliggende gebieden. In combinatie met de poreuze aard van de omliggende kalksteen, vormt de regio een perfect reservoir van ondergrondse rivieren en een hoge waterspiegel. De bron van een van de belangrijkste rivieren van Antequera - Rio La Villa ligt net aan de voet van de Sierra de la Torcal.

Sinds 5500 v. Chr. wonen mensen in dit gebied, van de Homo Neandertalers tot de Homo Sapiens. De eerste bewijzen van menselijke bewoning zijn te vinden in en rond de Cueva del Toro: de verschillende grotschilderingen, de resten bij de Cancha de la Gotera en menselijke resten die zijn gevonden. Alle wijzen op een permanente nederzetting in de Kopertijd - de periode waarin metaal voor het eerst verscheen. Dit bijzondere deel van het megalithische tijdperk is van specifiek belang voor Antequera, dat samenviel met de bouw van de Dolmen.

Helaas voor ons waren we genoodzaakt om op 2 km van de top (1300m) vanwege de laaghangende donkergrijze bewolking om te draaien, we wilden geen risico lopen om toch door te rijden op deze enigszins steile klim en in de mist, bovendien heeft een wandeling in de mist ook geen zin. Wel jammer maar niets aan te doen. Maar de weg naar boven was prachtig. Als alternatief kozen we voor een gigantisch grote hunnenbed (Dolmen) dat onder aan de berg nog net in de stad zou moeten liggen en dus de tomtom geprogrameerd.

Helaas liepen we tegen wegwerkzaamheden in de stad aan en dan komt er een moment dat je zou willen dat je met een grote boog om Antequera heen gereden zou zijn; een omleiding door een wirwar van steile smalle wegen, achteruit moeten rijden omdat er een vrachtauto aan komt; en dan sta je ineens in een doodlopende straat waarbij je met een hellingspercentage van 10 % achteruit moet rijden mét af en toe een ingeklapte spiegel.

Nou dan moet je stalen zenuwen hebben wil je hier zonder kleerscheuren heelhuids uitkomen. Dus petje af voor Roland!! En dan zie je ook nog dat op een hoger gelegen punt toeristen je verrichtingen staan te filmen, die hebben thuis wat te vertellen over die “Hollanders” Maar door dit gedoe kon dat hunnenbed ons ook gestolen worden en besloten we richting camperstandplaats te rijden waar we met een diepe zucht opgelucht adem konden halen. Zo blijft het wel spannend!

’s Middags hebben we een stadswandeling gemaakt en Antequera is beslist een sfeervolle stad met veel Moorse invloeden die nog overal zichtbaar zijn.

Morgen gaan we naar Córdoba, want de komende dagen blijft de bewolking met kans op flinke buien en dan mag je boven toch niet wandelen.