Vanaf Óbidos gingen we oostwaarts richting Spanje. Omdat Portugal ongeveer 250 km breed is - en wij die afstand iets te groot vinden om in één ruk af te leggen -kozen we er voor om halverwege, in Coruche, te overnachten. We stonden daar op een camperplaats met allle voorzieningen op een groot feestterrein dat éénmaal per maand als marktterrein dienst doet. Het plaatsje is kunstzinnig want overal loop je tegen huis-tuin-en keuken kunst aan; bij aankomst zagen we langs de weg grote visnetten met daarin gehandwerkte vissen en later, op onze verkennende wandeling langs de rand van het dorpje zagen we in het park nog veel meer nijvere kunstuitingen.

Het grootste deel van landschap tussen Óbidos en Coruche is heuvelachtig en de bevolking bestaat er vooral van de wijngaarden; de streek is daardoor betrekkelijk rijk. Landschappellijk gezien bestaat Portugal grofweg uit twee delen: het gebied boven de Taag (die in Lissabon in de Atlantische Oceaan stroomt) is geaccidenteerd door heuvels en bergen. Het gebied ten zuiden van de Taag is betrekkelijk vlak en alleen in de Algarve komen dan nog heuvels voor. In Santarémreden we de Taag over en gingen wij in de richting van Coruche de regio Alentejo in waarvan de naam een verbastering is van "além do Tejo" hetgeen "over de Taag" betekent. Alentejo wordt de "broodmand" van Portugal genoemd, het is een gebied met open land met golvende velden en vruchtbare grond. Er zijn enkele steden en erg veel heel kleine dorpjes. Wij kwamen door dorpjes waar de armoede van af straalde; onderkomens met golfplaten daken (en dat met deze temperaturen) waaraan je aan de tv-antenne en de was buiten aan de waslijn kon zien dat het bewoond was. Het landschap was minder afwisselend dan we tot dan toe gewend waren: enorme stukken landbouwgrond waarop kurkeiken en steeneiken groeien en waaronder af en toe een kudde koeien in de schaduw lagen te herkauwen. Sinds Portugal lid is van de EU (1986) is de teelt van tarwe sterk afgenomen en vervangen door wijnbouw, welke activiteit winstgevender is; deze overgang zagen we op een aantal plekken. Daarnaast kom je af en toe een marmergroeve tegen; er wordt in Alentejo wit, grijs, zwart en roze marmer gevonden.

Badajoz

Wij kwamen 5 oktober aan het begin van de middag op de camperplaats in Badajoz (Spanje) aan. We stonden bijna tegen de Puente de Palmas aan, een 19e eeuwse brug over de rivier de Guadiana van bijna 1km lang. Met bijna 145 duizend inwoners is de hoofdzakelijk agrarische Spaanse stad Badajoz de grootste van de regio Extremadura.

Het stempel dat de Moren in de Middeleeuwen op de stad drukten, werd door Alfons IX bij de herovering in 1229 grotendeels gewist. De stad heeft ook in de daarop volgende eeuwen een zware tol betaald voor haar strategische ligging op de grens met Portugal. Twee historische veldslagen tijdens de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog (1808-1814) decimeerden het culturele erfgoed. Wat er uit die tijd is overgebleven, hebben we in niet geringe mate te danken aan Prins Willem II van Oranje. Vechtend aan de kant van de Engelsen tegen de Franse overheersing van Spanje, voorkwam hij met gevaar voor eigen leven verdere plundering en verwoesting van de stad.

Met behulp van Europees geld van de EU vinden er nu grootscheepse restauraties plaats, maar ze hebben nog wel decennia te gaan vooraleer de stad zijn oude luister in ere zal hebben hersteld. Op dit moment kent de stad met name drie bezienswaardigheden: La Alcazaba, Plaza Alta en de kathedraal San Juan Bautista. Om met die laatste te beginnen: hij was gesloten en dus konden we er niet in! Het fort Alcazaba is gebouwd in de 9e eeuw als centraal punt om de Portugees/Spaanse grens te bewaken. In de 12e eeuw is het grondig verbouwd door de Moor kalief Abu Yaqub Yusuf. Het totale fort werd door hem uitgebreid tot zijn huidige ruim 7 ha en is daarmee het grootste fort in Spanje. Het werd onneembaar geacht door zijn liging tussen twee rivieren (Guadiana en Rivillas) boven op een heuvel. Veel van het in 1229 vernietigde fort moet nog worden gerestaureerd en in de delen die inmiddels klaar zijn heeft de Universiteit van Extramadura er haar onderdak gevonden.

Aan de voet van Alcazaba ligt het Plaza Alta, een groot plein dat zijn oorsprong vond in de eerste eeuw. Het is in 1681 grondig op de schop genomen en herschapen in Moorse stijl.

Valverde del Camino

Omdat de temperatuur nogal opliep en vooral 's nachts niet onder de 25 gr. zakte, besloten we om Badajoz na één dag en een nacht voor gezien te houden en verder te trekken naar Valverde del Camino, een plaatsje dat in de heuvels van Andalusië ligt en waar het 's nachts dus aanmerkelijk koeler is. Daartoe moesten we wel ruim 180 km door de woestenij van Extramadura rijden, een landschap dat ik niemand zou aanraden om er zijn vakantie door te brengen. De streek is wel heel geliefd onder ooievaars, want naast enkele vliegende exemplaren kwamen we ook veel nesten tegen; soms zelfs vier nesten op één stroomplaal, een soort ooievaarsflat. Janny zag daarnaast een marter in de berm wegschieten.

Halverwege de middag kwamen we in Valverde del Camino aan en we vonden een schaduwrijk plekje op de camperstandplaats. Na een redelijk goede nachtrust zijn we 's morgens vroeg het dorpje in getrokken. Het is een typisch klein dorpje, maar wel met veel middenstand: in korte tijd passeerden we een supermarkt, 3 slagers, 2 winkeltjes met gerede en ongerede goederen (een Thei Spek winkeltje zeggen we daar tegen in Venray), 2 tabakswinkeltjes en talloze uitspanningen waar je koffie en andere drank kunt krijgen. En verscholen achter de bebouwing lag een arena (of die nog als zodanig in gebruik was konden niet waarnemen).

Vlakbij de parochiale kerk Nuestra Señora del Reposo was het een drukte van belang; er had net een doop plaatsgevonden en de dopeling werd op handen de kerk uitgedragen. Net toen wij de kerk binnen wilden gaan kwam er een rouw-auto aanrijden en werd er een kist uitgeladen: een uitvaartdienst stond op het punt om te beginnen. Binnen één minuut trok aan ons het kerkelijk begin en einde van het leven voorbij. Wij wilden graag de kerk bezoeken, maar waren ook wel benieuwd hoe een uitvaartdienst zou zijn, dus besloten we achter in de kerk plaats te nemen en binnen een half uur was de mis tot onze verbazing uit. Geen gezangen, geen rituelen, geen misdienaars, het deed erg onpersoonlijk aan.

De kerk is echt bijzonder; met de bouw is begonnen in de tweede helft van de 16e eeuw en is begin 17e eeuw voltooid. Het heeft een prachtig hoofdaltaar, waar Onze Lieve Vrouw van Rust een prominente plek heeft gekregen. Na een bezoek aan een terras en de supermarkt hebben we de rest van de dag rustig in de schaduw gezeten bij een temperatuur van 30 gr. en een lekker windje; we moesten wel lijdzaam toezien hoe achter ons een Spaanse bruiloft werd gevierd.

Sinds we in Zuid-Spanje zijn valt ons op dat de mensen 's morgens vroeg en 's avonds laat actief zijn. Vanaf 19.00 uur komt er leven in de brouwerij en tot ver na 22.00 spelen er nog kleine kinderen buiten; vanaf een uur of één 's middags is het echter doodstil op straat. En wat echt opvalt: witte spanjaarden. Een aantal van hen blijft kennelijk altijd uit de zon; ook vandaag hebben we weer een paar melkflesbenen gespot!

Onze volgende stop is Sevilla, iets meer dan 80 km hier vandaan.