Nationaal Park Serra da Estrela

De Serra da Estrela, de westelijke uitloper van het Castiliaans scheidingsgebergte, is sinds 1976 natuurpark. Het beslaat een oppervlak van ruim 100.000 hectare en is daarmee het grootste natuurpark van Portugal. We hebben drie dagen in dit park doorgebracht en begonnen met twee rustige dagen op Camping Quinta das Cegonha in Nabais, in het Noord-Westen van het park. Deze camping werd gedreven door een Nederlands stel en op de camping stonden talloze fruitbomen: naast de gebruikelijke appel- en perebomen groeiden er ook granaatappels, sinaasappels, citroenen en kiwi's, die allemaal volop voor het grijpen lagen. De eerste dag hebben we het rustig aan gedaan: de was gedaan, camper schoongemaakt en ik (Roland) veel tv gekeken (het WK wielrennen op de weg en 's avonds Feyenoord zien verliezen).

De volgende dag waren we al vroeg op pad voor een wandeling van zo'n 10 kilometer; dat lijkt niet zo veel maar in totaal zaten er wel zo'n 1000 hoogtemeters in. Het was eigenlijk constant klimmen en dalen en dus hadden we vaak prachtige vergezichten. Onderweg konden we rusten bij een oude kapel met waterfonteintje en even verderop zagen we een wat ouder lijkend vrouwtje (leeftijd kun je hier moeilijk inschatten vanwege de ouderlijke kleding en de zon getaande huid) de was doen in een middeleeuwse wasplaats midden in een dorpje.

We sloten af met een kop cappuccino in een lokale herberg en tot slot liepen we ook nog tegen een vervallen klooster aan.

De laatste dag was een autoritje van 90 km door het nationaal park. We klommen van 600 meter hoogte naar uiteindelijk 1990 meter, de top van de berg Torre, op het vasteland van Portugal de hoogste berg en daarmee het dak van Portugal vormend. Net daarvoor kom je door het hoogste dorp van Portugal: Sabugueiro. De hoofdstraat van dit dorpje is volledig geënt op de (winter)toerist en je vindt er dan ook volop toeristische winkeltjes en talloze restaurants en dergelijke. Wij zijn er vlot door heen gereden; stoppen doen we liever op plekken die ons juist aantrekkelijk lijken.

Deze regio staat bekend om de verrukkelijke schapenkaas (Queijo de Serra da Estrela), de skipistes rondom Torre, het hondenras Cão da Serra da Estrela, de wolindustrie, en de rotsformaties waarin je allerlei gezichten kunt bespeuren. Veel te zien dus gedurende de rit. Roofvogels scheren door de lucht en telkens werd je weer verrast door een ander soort landschap. Het was fenominaal mooi en tot nu toe ook een van de hoogtepunten tijdens deze reis.

Naast de natuurlijke beeldhouwwerken kwamen we ook een meer dan levensgroot Mariabeeld tegen, uitgehakt in de granieten bergwand. Een prachtig gezicht en het werd nog goed onderhouden ook want er lagen bloemen bij en er stonden kaarsen. Boven op Torre hebben we wat gedronken; bij helder weer schijn je hier zelfs de atlantische oceaan, zo'n 150 km verderop, te kunnen zien, maar dat geluk hadden wij niet. Door de warmte was het een beetje heiïg, zodat het zicht maar maximaal 25 km bedroeg. In het winkeltje daar boven (ja, ja, aan de toerist wordt gedacht!) hebben we een paar aandenken gekocht, waaronder die beroemde, befaamde Queijo de Serra da Estrela; de verkoper liet hem ons eerst proeven en hij smaakt heerlijk kunnen we zeggen.

Na de berg Torre reden we nog een tijdje over de hoogvlakte, maar uiteindelijk gingen we dan toch met een hellingspercentage van 10% naar beneden. Eenmaal beneden ging de tocht verder het dal in en gedurende 20 km werd de weg smaller en slechter en de dorpjes kleiner en meer vervallen. Wij gingen naar Benguenca naar een camperplaats met alle voorzieningen (zelfs douche en toilet is aanwezig en schoon) en vroegen ons gaandeweg af of we daar niet alleen zouden staan. Maar nee hoor, in 'the middle of nowhere' brengen we tesamen met 2 portugese, 2 franse en 4 engelse campers hier de nacht door. 's Avonds hebben we nog gezellig gekeuveld met een gepensioneerde Engelsman, diens Schotse vrouw en een Welshman. Zij stonden hier al een paar maanden, voerden de vissen in het riviertje als tijdverdrijf en waren aan het wachten op de komst van de waterschildpadden, die hier elke avond langs kwamen. Terug naar het Grote Britse eiland hoefde van hen niet meer; normaal gingen ze in het najaar/winter naar de Algarve maar het begint daar overvol te raken met overwinteraars en is het niet leuk meer.

Monsanto

De volgende dag, dinsdag 26 september, verlieten we onze standplaats om ongeveer 40 kilometer zuidelijker op het marktplein van Relva ons kwartier voor deze nacht te maken. Deze plek is een uitstekende uitvalsbasis voor een bezoek (te voet) aan Monsanto, een wandeling van een half uur bergop. Met de camper zelf kun je er niet komen, de straatjes daar halen met moeite een breedte van 1,95 meter.

In 1938 werd Monsanto benoemd tot "het meest portugese dorpje van Portugal". Sindsdien heeft de tijd in dit dorpje (verplicht) stil gestaan. Op het eerste gezicht lijkt de aanduiding "het meest portugese dorpje" niet te kloppen, vooral omdat hier, in Monsanto, de huizen temidden van enorme granieten rotsblokken zijn gebouwd; zozeer zelfs dat soms het dak van de kamer door zo'n rots wordt gevormd.

Monsanto lijkt tegen de bergwand aan te zijn geplakt en je hebt van hieruit prachtige vergezichten. Zoals gezegd is Monsanto in honderd jaren nauwelijks veranderd en geniet het nu de status van nationaal beschermd erfgoed, als was het een openlucht museum. Mede door deze status zal het ook de aankomende decennia niet veranderen en zal het zijn dorpse charme behouden.

Haar smalle straatjes die steil omhoog kronkelen met daar aan gelegen huizen met rode daken die tegen enorme granieten rotsen aan gevleid liggen. Soms zie je zelfs een deur half in zo'n rots uitgehouwen en lijkt ook de rest van het huis uit rotsblokken te bestaan. En hoewel het bergdorpje een beetje on-orthodox lijkt, zie je hier toch dat de portugese architectuur, weliswaar met een flinke draai, de boventoon voert. Je vindt er af en toe zelfs herenhuizen naast een piepklein woninkje.

Gaandeweg, al wandelend over de straatjes met keien als plaveisel, wordt het je duidelijk: dit is inderdaad Portugal in micro-formaat. Maar wat overal in het dorp de boventoon voert, of je nu voor een woonhuis staat of voor een kapel: die perfecte synergie tussen menselijk vernuft in het bouwen en het natuurlijk ongemak van bijna ondoordringbaar graniet. Monsanto is inderdaad het meest (vreemde), maar zeer bijzondere portugese dorpje.

We hebben er ruim twee uren door heen gewandeld en kunnen vast stellen dat er goud-eerlijke mensen wonen. In de plaatselijke kroeg hebben we wat gedronken en omdat de kroeg geen wc had (die was er wel in het straatje terug) zijn we een klein stukje terug gelopen. Na de kleine boodschap weer verder omhoog en dat ging wat makkelijker; we hadden minder gewicht bij ons. De filmcamera!!! Die had ik in de kroeg laten liggen. Snel terug en de barkeepster lachte me al tegemoet: Wat kom je doen?, vroeg ze met pretoogjes nadat ze al had gezien dat ik de tafel waar we gezeten hadden nauwkeurig had geinspecteerd maar geen filmcamera zag liggen. Ze graaide onder de bar en haalde daar triomfantelijk onze filmcamera te voorschijn. Obrigado!

Even verderop verkocht een vrouwtje, gezeten op een stoepje, zelf gemaakte poppetjes: als ondersteuning hebben we er maar één gekocht. Daar was ze zeer verguld mee en als dank mochten we haar op de foto zetten. Aan de mensen die hier wonen kun je zien dat het leven hard is en dat ze het niet gemakkelijk hebben. Wat zijn wij dan gezegend vergeleken met hen.

Vanaf morgen keren we terug naar het rijkere Portugal, het westen, en gaan we richting Coimbra, Nazaré en Fatima en beginnen we aan week 8 van onze toer. De rest van de foto's staan op Flickr in het album 2017-7.