Fietsend langs het canal du Niverais valt vooral de armoe en de triestheid van de kleine gehuchtjes op waar we door komen. Winkels en café’s zijn allang verleden tijd, mensen zie je ook nauwelijks en als enig teken van leven zie je daar soms de was buiten hangen wat dan meteen ook weer zo komisch is dat je er wel een foto van moet maken.

Wel wordt je door elke fransman incl. de kinderen overal op de route begroet met bonjour Mme en Mr dus wij ” bonjouren” vrolijk terug. In het stadje Clamecy hebben we op een terras een werkelijk overheerlijke cappuccino gedronken. Want ook dat verschil is hier erg groot. Na een kleine stadswandeling kwamen we uit bij de kerk van Saint Martin die al dateert uit de VII eeuw en we hebben ons staan te verbazen over het prachtige vakwerk van de beeldhouwers. Wat een gigantisch werk moet dat geweest zijn.

Na drie dagen werd het tijd om te verkassen en met een kleine omweg van zo’n 50 km (i.v.m werkzaamheden aan de brug over de Loire die daardoor alleen toegankelijk was voor verkeer lager dan 3 m) en boodschappen gedaan te hebben arriveerden we op de camping Municipal in St.Amand Montrond. Omdat het zo’n 29 graden was besloten we om eerst maar alle was te wassen en dat was achteraf gezien een goede keuze omdat we de dag erna getrakteerd werden op flinke buien. Gelet op die weersverwachting (kans op regen) besloten we om een korte route te fietsen naar het Chateau Aimay le Vieil. We waren net op tijd voor de rondleiding.

Het kasteel werd in de 14e eeuw gebouwd op de plaats van een versterking uit de 12^e eeuw. Sinds 1467 is het altijd in bezit geweest van dezelfde familie Colbert. August Colbert had een o.a groot aandeel als generaal onder Napoleon bij de Slag om Waterloo. Helaas begon het te regenen toen we na de rondleiding buiten kwamen en hebben we maar een klein gedeelte van de prachtige tuinen gezien. De buienradar gaf aan dat er rond de klok van drie hevige buien zouden vallen dus leek het ons verstandig om terug te gaan naar de camping. (9,5 km) Helaas moesten we al snel onze regenjassen aan doen en de regen ging al snel over in stortregen. Schuilen ging ook niet, dus flink zijn en doortrappen en als twee verzopen katten tot op de draad drijfnat kwamen we op de camping aan.

De laatste dag van ons verblijf scheen de zon weer volop en konden we bij een aangename temperatuur van 23 graden per fiets naar De Abdij van Noirlac. Deze abdij wordt beschouwd als één van de mooiste kloostercomplexen van Frankrijk. In de 12^e eeuw woonden twee gemeenschappen samen in de cisterciënzer kloostergebouwen: de monniken van het koor en de lekenbroeders. Laatstgenoemde, met baard, waren niet-geestelijken die een religieus leven leidden: ze hadden geen toegang tot het kloosterkapittel en waren niet verplicht om deel te nemen aan kerk en gebedsdiensten. Ze waren belast met de taak om de zelfvoorziening van de abdij te waarborgen. Aan het einde van de 12e eeuw werd het echter steeds lastiger om lekenbroeders te krijgen. En werden ze langzamerhand vervangen door slaafse of betaalde arbeidskrachten. Omdat het klooster in verschillende fasen werd gebouwd zie je zowel Gotische als Romaanse invloeden.

De abdijkerk heeft de vorm van een latijns kruis en is 17 meter hoog. Kenmerkend voor de cisterciënzer bouwstijl zijn de beige stenen en de soberheid. De hoogte van het dwarsschip is te verklaren door de taak die aan het licht werd toebedeeld bij de weergave van de goddelijke nauwkeurigheid. In de middeleeuwen schreven de monniken van het koor die een “stem in het kapittel” hadden (meestal degene die uit aristocratische families kwamen en konden lezen en schrijven) in de monnikenzaal hun manuscripten in het net; wat een zware taak was om urenlang met gekromde rug te zitten. Er was één jaar voor nodig om een bijbel over te schrijven. Doordat de regels van het klooster absolute stilte voorschreven, waren de monniken verplicht d.m.v gebaren of via geschreven taal met elkaar te communiceren. Dat zouden wij eens een dag moeten proberen.

Voor ons was dit bezoek met zijn boeiende geschiedenis beslist de moeite waard. (ja, Sietske je zult nog regelmatig iets lezen over kerken, gebouwen en architectuur en we zullen je niet overhoren) .In de kloostertuin stonden prachtige eeuwenoude lindebomen.

Op het eind van de middag zijn we Saint Amand Montrond zelf ingetrokken; hoewel de plaats groter is dan de dorpjes die we de laatste paar dagen aan hebben gedaan, was het voor een zaterdagmiddag toch een doodse bedoening. Het marktplein stond vol met terrassen maar aan die tafels en stoelen zat niemand!

We hebben eerst Fortresse de Montrond bezocht, het enige versterkte fort in het centrum van Frankrijk. Met de Prins van Condé als eigenaar werd dit fort voorzien van een ingenieus defensiesysteem. Lodewijk de Veertiende (Zonnekoning) heeft tijdens zijn jeugdjaren hier gewoond. Helaas had de vrijwilliger van de lokale Archeologische kring die als gids optrad, de goede sleutel niet meegenomen en konden we het fort niet in. Tja….kan gebeuren!

Uit arren moede zijn we vervolgens een brocanterie ingedoken; schappen vol met ongeregeld goed stonden daar opgestapeld in een voor ons schijnbaar ongeordende volgorde. De eigenaar hield een opheffingsuitverkoop en misschien daarom was het een drukte van belang. Ons is niets aan onze handen blijven plakken, behalve wat stof.

De overige ruim 70 foto's staan zoals gebruikelijk op Flickr in het album van de tweede week. Morgen gaat de reis verder naar het Zuiden en doen we Oradour sur Glane aan.