Even wat cijfers:

Na twee weken thuis, met weer de nodige ‘verplichtingen’, hebben we de balans opgemaakt van 10 weken toeren door Scandinavië. In totaal hebben we op 12 campings, 16 camperplaatsen, 23 maal “in het wild” en tweemaal bij broer/zus gestaan. We zijn in 17 etappes naar Slettnes Fyr, voor ons het meest noordelijkste puntje gereden op 3785 km van huis verwijderd, hetgeen het etappegemiddelde voor de heenreis op 223 km brengt. De terugweg van 6987 km lang bestond uit 36 etappes van gemiddeld 195 km. In totaal hebben webijna 11.000 km gereden en iets meer dan 1000 liter diesel verbruikt. Hieronder de routes en etappes van de heen- en terugreis. Klik op het kaartje om de route te openen in Google Maps.

Wat was het mooiste?

Dat is een vraag die moeilijk te beantwoorden is. Elk land, elke regio heeft zo zijn eigen charme. De fietsvriendelijke hoofdsteden Kopenhagen, Stockholm en Oslo doen echt niet voor elkaar onder, hoewel het karakter van Oslo, een stad vol kunst, heel anders is dan dat van de twee andere. De eenzaamheid van Zweeds Lapland, de routes door eeuwige naaldbossen en het voortdurend moeten stoppen voor overstekende rendieren heeft een onuitwisbaar beeld nagelaten.

Nog eenzamer was de tocht van Ilfjord naar Slettnes Fyr en terug, waar we over een afstand van 250 km maar 3 tegenliggers tegen kwamen. En om op Slettnes een vos in het wild op aanraak-afstand tegen te komen was ook geweldig; dat hebben de Noordkaap-gangers toch maar mooi gemist!

Over de Lofoten wordt alom geroemd. Deze eilandgroep is prachtig, woest en grotendeels ongerept, maar het beeld dat blijft hangen is dat de Lofoten een aaneenschakeling is van oude vissersdorpen tussen kale, besneeuwde bergen waar je bijna overal de stokvis ruikt en te drogen ziet hangen.

Het vasteland van Noorwegen heeft echter duidelijk onze voorkeur verdiend. De afwisseling in het fjordenlandschap en de nog grotendeels ongerepte natuur vonden wij mooier dan de Lofoten en de Wildernisroute in Zweden. Rijdend van Trondheim naar Oslo vielen we van de ene verbazing in de andere; het bleef een aaneenschakeling van “oohs en aahs”. Vooral de Auerlandfjellet (de Sneeuwweg als alternatief voor de Auerlandtunnel) en de route over Noorwegens grootste natuurreservaat (de Hardangervidda) heeft ons bekoord.

Wat was het meest opvallende?

Het feit dat automobilisten voor jou als fietser of wandelaar stoppen als ze alleen al denken dat je over wilt steken; het geduld dat de mensen op de weg hebben en absoluut geen gejakker en geraas (behalve dan die ene (D) buitenlander). Zodra je van Duitsland Denemarken inrijdt valt je de rust in het verkeer onmiddellijk op. In Zweden en Noorwegen wordt het nog rustiger, relaxter. Zo zeer zelfs dat wanneer je na 10 weken van Zweden Denemarken weer inrijdt je onmiddellijk zegt: “mijn hemel, wat wordt hier gejakkerd.” En dan te bedenken dat je Duitsland nog in moet!

In Zweden brengen de mensen op het platteland (en dat is dus bijna heel Zweden) hun versleten auto niet naar de sloop; ze laten deze bij huis staan. Soms tref je daar dan meer dan 10 exemplaren aan, vanaf de jaren 60 tot aan ver in de 21e eeuw.
Joggende mensen, van ’s morgens 6 uur tot heel laat in de avond; het lijkt wel of heelZweden aan het joggen is. Ze doen het zelfs achter de kinderwagen!
Er wordt heel veel gewandeld met kinderen die op de dagopvang zitten en alle kinderen dragen een veiligheidshesje met hun naam en een telefoonnummer erop.

Bijna alle huizen in het buitengebied in Zweden, Noorwegen en Finland hebben kleine lampen in hun raamkozijn hangen. Bij navraag blijkt dat dit is omdat er geen straatverlichting is en men op deze manier kan zien waar huizen staan.

Verbazingwekkend zijn ook de vele en schone openbare toiletten met voldoende toiletpapier die je overal (zelfs bij een boswandeling) tegen kunt komen.

Kosten van levensonderhoud.

Bijna allen die we spreken willen weten of het echt waar is dat Noorwegen zo duur is. We kunnen dat bevestigen. Niet alleen de meest bekende artikelen (alcoholhoudende drank bijvoorbeeld), maar ook die artikelen waar je het niet van verwacht: vis! Noorwegen is een visserij land en toch is de vis èn niet vers te verkijgen (behalve op de vissersboot zelf, voor het overige alleen ingevroren in de winkel) èn is de prijs hoger dan in Nederland. Voor stokvis – hun nationale trots – betaal je zelfs omgerekend € 75,00 per kilo en wij maar denken dat onze paling voor € 30,00 per kilo al veel kost. Voeding is in de regel 50% duurder en drank tot wel 3 maal zo duur als in Nederland. Rook je, dan zul je voor een pakje shag meer dan € 30,00 moeten neertellen. Hou je van chips dan leg je €4,50 neer voor een zak. Zweden en Denemarken zijn gemiddeld 10% duurder dan Nederland en Finland is qua prijsniveau met ons te vergelijken.

Niettemin hebben wij van de eerste tot de laatste dag,( mede door het uitzonderlijk mooie weer in die 10 weken) genoten. Wij gaan nu op zoek naar een nieuwe uitdaging! Voor de liefhebbers hebben we onder het kopje "Video's" ook eentiental bewegende beelden gezet.