Hello, you are Dutch so you speak English, met deze zin werden we vanmorgen toen we net op de camperplaats bij de marinehaven in Oslo gearriveerd waren aangesproken door een andere toerist. Om vervolgens toen hij onze fietsen zag te zeggen, oh you can’t tell me were I can find the bus because you go by bike. En voor we onze mond open konden doen was hij al weg. Grappig dat buitenlanders denken dat Nederlanders allemaal Engels en Duits spreken. Dat is overigens ook wel te merken bij toeristeninfo, souvenir winkels , musea etc. Geen enkele info in het Nederlands , daarentegen wel in het Japans, Frans, Koreaans en vele andere talen. We zullen het maar als een compliment beschouwen.

Na de lunch hebben we noodgedwongen eerst onze fietsen moeten ontdoen van een dikke laag fijn stof voor we richting de stad konden. Vanaf de marinehaven loopt een fietspad en na 4 km stonden we in de stad. Omdat we onze fietsen om de hoek bij het koninklijk paleis hadden neergezet zijn we daar begonnen met onze wandeling.

Dit uit drie vleugels bestaande slot uit 1848 met zijn openbare slottuin is de officiële residentie van de Noorse koning. En ook hier natuurlijk weer de prachtig uitgedoste paleiswachten. Onder begeleiding kun je een aantal kamers in het paleis bezichtigen maar er zijn maar beperkt kaartjes te koop. Wij zijn doorgelopen naar de prachtige paleistuinen waar gigantische bomen staan die geplant zijn in 1842 en overal in de tuin staan prachtige beelden en waterpartijen.

Vanaf het hoger gelegen slot kijk je op de Karl Johans gate, de winkel en flaneerboulevard, die in 1814 op bevel van koning Karl Johan werd aangelegd. De verkeersvrije boulevard met een lengte van bijna 2 km loopt van het koninklijk paleis naar het hoofdstation en vormt het kloppend hart van Oslo, met chique winkels, luxehotels en toprestaurants. Wij hebben even een bezoekje gebracht aan een (volgens onze info) bekende Winston Churchill pub met een prachtig interieur en prijzen waar je van achterover slaat.

Ondanks dat Oslo een duizendjarige historie heeft, zul je er geen middeleeuwse stadskern vinden omdat zoals overal in Noorwegen ook Oslo met zijn vele houten gebouwen vroeger vele male ten prooi is gevallen door brand..

De Bisschoppelijke Domkerk die in 1697 werd ingewijd heeft een indrukwekkende 1500 m2 grote plafondschildering in tempera. De barokke kansel en altaar met een acanthusmotief gelden als oudste voorbeelden van deze ornamentiek in Noorwegen. Ook de koningszetel is bijzonder en in de toren tikt de oudste nog werkende torenklok uit 1718 van Noorwegen.

Ondanks dat het ’s nachts flink geregend had was het droog toen wij de volgende dag voor een 2^e ronde Oslo, op de fiets stapten. We zijn begonnen bij de vesting Akershus, de eeuwenoude vesting van Oslo voor een verkenning van 800 jaar geschiedenis van de stad.

In 1299 verhuisde Hakon V de Koninklijke residentie van Bergen naar Oslo en werd er begonnen met het bouwen van een slot binnen het fort. De vesting werd gedurende vele jaren negen keer aangevallen, maar het is nooit gelukt haar in te nemen. Nog steeds worden de rijk ingerichte zalen door de regering gebruikt voor representatieve gelegenheden. Naast de slotkerk bevindt zich hier ook het koninklijk mausoleum. Wij hebben even van de gelegenheid gebruikt gemaakt om in de kerk op de Koninklijke stoelen te gaan zitten.

Vanaf het bastion zagen we ons volgende doel al liggen n.l. de opera. Dit prachtige markante bouwwerk van glas en marmer rijst als een drijvende ijsberg op uit de haven Bjorvika. De bouw heeft vijf jaar geduurd en heeft 520 miljoen gekost. Het is het grootste cultuurproject ooit in Noorwegen en naar men zegt de mooiste opera ter wereld.

Overigens is Oslo voor mensen die van kunst houden een waar walhalla. Overal in de stad staan prachtige beeldhouwwerken en er zijn meer dan 20 musea’s.

Wij gingen op zoek naar een grote muurschildering van Munch op een kraakpand, maar in ons boekje staat niet waar je die kunt vinden en op onze vragen waar we die konden vinden kon niemand ons antwoord geven. Nu zijn de Noren op het gebied van informatie geven zowiezo niet erg scheutig. Toeristenbureau’s zijn vaker gesloten dan open en als je info vraagt krijg je een nietszeggend foldertje.

We hebben Munch en het museum gelaten voor wat het was omdat we liever naar de botanische tuin die er vlakbij ligt gingen. Een prachtig park, onderdeel van de universiteit en in 1814 aangelegd door Johan Siebke. Alleen al in het fjell-gedeelte dat aan de bergen gewijd is, groeien meer dan 1000 planten uit de Noorse flora. Kortom het was genieten in dit park met zijn oude bomen, subtropische kassen en prachtige bloemen en planten.

Volgens de berichten zou het aan het einde van de middag gaan regenen dus tegen 16.00 maar terug gefietst (totaal 20 km door Oslo gefietst) en we waren net op tijd voor het flink begon te regenen. Morgen komt er weer een dag.

Na een flinke regenbui die de hele nacht doorging was het gelukkig droog toen we opstonden en het werd zelfs warm. Op de fiets richting de beroemde Vigelandsparken, al moet je zelf wel uitzoeken hoe en waar ze zijn want de bewegwijzering in Oslo is erg slecht was onze ervaring. De route om er te komen was daarentegen wel mooi, door een prachtig park met oude bomen en kabbelende beekjes en dat midden in de stad. Je hoort dan gek genoeg ook nauwelijks verkeer. (of ligt dat aan ons slechte gehoor?)

Over het Vigelandspark is een extra verhaaltje geschreven omdat het een bijzonder park is dat de moeite van het vertellen waard is.

Het was in elk geval een hele bijzondere ervaring ondanks onze ergernis af en toe van de hordes Japanners die bij elk beeld op de foto moesten en dan behoorlijk luidruchtig zijn. Het is voor hen rennen, foto maken, en naar het volgende object.

Na op ons gemak alles bekeken te hebben zijn we terug gefietst naar de camper want onze volgende bezienswaardigheid lag iets ten zuiden van Oslo, het volgens onze gids sprookjesachtige Drobak. Dit stadje is gelegen aan de Oslofjord en schepen die naar Oslo varen moeten ter hoogte van Drobak, waar de Oslofjord erg smal is, zo dicht langs de kust varen dat de passagiers bij wijze van spreken bij de bewoners binnen kunnen kijken. Dankzij deze smalle doorgang werd op 9 april 1940 hier een Duits oorlogsschip, de Blücher, met artillerievuur tot zinken gebracht, waardoor de Noorse koning Oslo nog tijdig kon verlaten. Met zijn mooie houten huizen is Drobak een toevluchtsoord van puisant rijke Noren en een groep vooraanstaande kunstenaars die hier hun zomerverblijf hebben, maar het is ook de woonplaats van de Noorse Julenisse (kerstman). Aan het begin van het stadje staat zelfs een verkeersbord met een overstekende dwerg.

Op het mooie geplaveide marktplein staat de statige 18^e eeuwse houten villa van de kerstman, waar het hele jaar door kunstnijverheidsproducten in kerstsfeer te koop zijn. We hebben uiteraard hier even een bezoekje gebracht. Op het marktplein is ook een heus kerstman postkantoor en kinderen die de kerstman een brief schrijven krijgen beslist een antwoord, met zelfs het speciale stempel van de kerstman. Aangezien mijn zonnebril in het huis van de kerstman kapot viel, zal ik hem t.z.t dus ook maar een brief schrijven. Who knows!

Na een korte wandeling door het stadje moesten we terug naar de camper i.v.m. de parkeermeter en de boetes zijn torenhoog evenals het parkeergeld maar je moet er wat voor over hebben om het huis van de kerstman te kunnen bezoeken.

We laten Oslo en Noorwegen achter met een tevreden en voldaan gevoel en zoeken de rust weer op in Zweden.

We hebben genoten van elk moment in Noorwegen. De prachtige natuur , het schitterende weer, de rust, onverwachte en leuke ontmoetingen met andere camperaars. En al zijn de Noren niet echt toegankelijk, wij nemen al deze mooie momenten mee terug naar ons kleine kikkerlandje.

Adjø, på gjensyn Norge!

Vigelandsparken

Vigeland (1869-1943), de beroemdste kunstenaar uit Noorwegen, schiep uit de trauma’s van zijn vroege jeugd een kunstwerk van gigantische omvang. Voor hij aan deze beelden begon, werkte hij o.a een jaar in het atelier van Rodin, door wie hij sterk werd beïnvloed. Tussen 1898 en 1902 vervaardigde hij tal van neogotische beelden voor de kathedraal in Trondheim.

De laatste 22 jaar van zijn leven heeft hij bijna uitsluitend gewerkt aan de beelden die in dit park staan. Om zijn idee te kunnen verwezenlijken sloot hij een merkwaardige overeenkomst met de stad Oslo. Al het werk dat hij tot dan gemaakt had liet hij na aan de stad en als tegenprestatie vroeg hij een atelier en de middelen om zijn visioen te verwezenlijken. Hij wilde het leven van de mens van kindertijd tot ouderdom, met alle geluk, hoop, verdriet en vertwijfeling in al zijn vormen laten zien en dat heeft hij op een fenomenale wijze gedaan.

Bij binnenkomst in het park loop je naar de 100 m. lange en 15 m brede brug, die geflankeerd wordt door 58 bronzen beelden van kinderen, mannen en vrouwen, alleen of in groepen. Het thema is de verhouding tussen man en vrouw, en vooral tussen ouders en kinderen.

De kunstenaar zelf had als kind een problematische verhouding met zijn ouders en met vrouwen in het algemeen. Vigeland heeft ooit over zichzelf gezegd dat hij zijn kindertijd altijd met zich meedroeg: zijn opvliegende, driftige en tirannieke vader die streng protestant was, maakte hem van jongs af aan- ook met de zweep- het leven tot een hel en probeerde hem er voortdurend van te doordringen dat vrouwen onrein en slecht waren en dat ze eigenlijk geen mensen waren. De beelden van de vrouwen zijn weliswaar liefdevol uitgebeeld, maar hebben altijd een lege blik. De vader-kindgroepen verraden veel van de kunstenaar, die een uitgesproken haat tegen zijn vader had ontwikkeld omdat deze hem zijn kindertijd had ontnomen. Dit zie je midden op de brug bij een beeld van een jongen die vol woede zijn handen balt en stampvoet.

Verderop komen we bij de fontein van wit en zwart graniet, daaromheen staan twintig boomgroepen, waaronder zich het hele levenspad van de mens voltrekt. Vanaf de fontein (levensbron) loopt een trap naar het midden van dit imposante terrein en hier staat de hoge uit graniet gehouwen monoliet die uit 121 met elkaar verstrengelde lichamen bestaat. Vanwege de gestileerde fallusvorm van de monoliet meent men dat deze het symbool is van de vruchtbaarheid en de oorsprong van alle leven. Rond de monoliet staan 36 uit graniet gehouwen groepen van menselijke gestalten van geboorte tot ouderdom.

Het laatste beeldhouwwerk in dit prachtige park is het levensrad. Het bestaat uit een ring van bronzen beelden van kinderen, vrouwen en mannen, die hand in hand staan, Ze symboliseren de oneindigheid, de weg die de mens van de geboorte tot de dood aflegt al zei de kunstenaar zelf bij de vraag naar de betekenis: ieder kan het uitleggen zoals hij het wil.

In het atelier van Vigeland staan maar liefst 1650 beelden, 3700 uit hout gesneden voorwerpen en zo’n 11.000 tekeningen.

Mocht je ooit Oslo bezoeken sla dit prachtige park dan niet over.