Vanaf Flåm gingen we naar het kleine dorpje Bagn, dat zo'n 150 km vòòr Oslo ligt. Deze etappe leidde ons om te beginnen langs de waterval Tvindevossen, waar net een volle bus luidruchtige Japanners werd uitgelaten toen wij er waren. De waterval is niet bijzonder groot, maar wel bijzonder mooi; het water van de rivier Kroelvi valt over een klif, stapsgewijs naar beneden over een hoogte van 140 meter. Een bordje gaf aan dat we in een beschermd gebied liepen en dat het verboden was om stenen te verplaatsen. In de rivier lagen grote rotsblokken, het kleinste ongeveer 1 m3 en wij waren zeker niet van plan om die op te tillen en mee te nemen.

Als je vroeger met een camper naar Noorwegen ging moest je tevoren een Noorse vergunning aanvragen; die vergunning had maar één doel: er waren tunnels die alleen geschikt waren voor personenauto's omdat ze zo smal waren dat een camper (of vrachtauto) er niet door kon. Op de vergunning stond dan ook een waarschuwing: let op smalle tunnels. Die smalle tunnels zijn er niet meer, ze zijn allemaal verbreed en de vergunning is daarom afgeschaft. Wij zijn inmiddels door 150 tunnels gereden en in één van de laatste daarvan troffen we ondergronds op een kruising van tunnels (!) deze rotonde aan; daar kijk je wel even van op.

Een tweede stop maakten we bij het dal van Mångø; dit dal was al in de steentijd bewoond en is van de 17e eeuw tot het begin van de 20e eeuw door één en dezelfde familie bewoond gebleven. Nadat de laatste bewoners waren vertrokken hebben ze de boerderij als museum ingericht over het boerenleven in de 19e eeuw. Helaas was het museum niet open (even een kiek gemaakt door het raam) en hebben we de directe omgeving maar verkend met onder meer een waterval.

Daarna voerde de etappe ons over de Hardangarvidda hoogvlakte. De Hardangervidda meet 8.600 vierkante kilometer (even groot als Gelderland en Overijssel bij elkaar) en is daarmee Noord-Europas grootste plateaugebergte. De Hardangervidda staat bekend om haar eindeloze vlaktes en uitzichten, onderbroken door grote en kleine meren en talloze beekjes en rivieren, waarin grote aantallen bergforellen voorkomen.

De vidda is niet alleen maar vlak; Gaustatoppen (1.883m), Hårteigen (1.690m) en de Hardangerjøkulen ijskap (1.839m) verheffen zich boven het plateau en functioneren als wegwijzers. In het natuurgebied leeft de grootste wilde rendierenstam van Europa en wordt gezien als de zuidelijkste grens voor meerdere arctische planten en dieren zoals de poolvos en sneeuwuil. Het nationale park heeft een rijke flora en fauna, met ca. 100 verschillende vogelsoorten en 21 verschillende dieren. Wilde dieren zijn we op onze weg daar niet tegen gekomen, wel prachtige vergezichten. We zijn meerdere keren gestopt om van dit moois te genieten, wetend dat dit, na Oslo, het laatste van Noorwegen voor ons zal zijn. Op de Hardangervidda zijn vele wandelroutes uitgezet, samen zo'n 700 km lang; da's wel even iets anders dan ons Nationaal Park de Hoge Veluwe, ons grootste natuurpark.

Na de hoogvlakte volgde een lieflijke afdaling. Je kunt zien dat je dichter bij de (rijke) hoofdstad komt, want de huizen worden ook groter en de tuintjes zijn onderhouden. De weilanden staan wel nog altijd vol met veldbloemen.

Uiteindelijk kwamen we eind van de middag in Bagn aan, waar we onze camper op de camperplaats bij de kerk hebben gezet en de nacht hebben door gebracht.