Op donderdag 16 juni zijn we vroeg vertrokken om de komst van de toerbussen voor te zijn die ons immers de weg op de smalle delen zouden versperren. Nou, dat gebeurde niet, maar toen we in Olden linksaf sloegen om naar de toeristische route de Gaularfjellet te gaan, werden we op borden gewaarschuwd voor wegwerkzaamheden en de mogelijkheid dat de weg voor een half uur kon worden afgesloten. We hadden het bord nog niet gelezen of we werden door een jeugdige wegwerker tegengehouden: "het duurt 15 tot 20 minuten", zei hij in vloeiend Engels. Na een uur was er nog geen beweging en de rij stond inmiddels tot midden in Olden. Onze wegwerker voelde zich ook hogelijk opgelaten, want hij kwam zich verontschuldigen dat de oorzaak van het oponthoud een onderaannemer was, die enkel een grote boorwagen waterpas moest zetten en dat lukte kennelijk niet. Na een telefoontje met zijn baas konden we spoedig daarna toch verder.

Wij reden de toeristische route van Viksdalen naar Dragsvik, da's van west naar oost. De Gaularfjellet loopt langs de Gaularvassdraget, een woest stromend riviertje, dat wij stroomopwaarts volgden; we stegen dus betrekkelijk langzaam en passeerden een aantal kleine watervalletjes en grote stroomversnellingen. Om 14.00 uur kwamen we op onze bestemming aan: de (natuur)camping Hov Hyttegrend langs de oever van het riviertje.

Dichtbij de camping ligt de Likholefossen (de waterval van Likhole) en toen we op de camping geïnstalleerd waren hebben we onze wandelschoenen aangetrokken om daar naar toe te lopen. Hoewel hij niet bijzonder groot is, is het een prachtig gezicht. De stalen brug over de waterval is verstelbaar, zodat deze bij hoge waterstanden - aan het eind van de dooiperiode - wat hoger gezet kan worden. Je kunt dan nog steeds vlak boven de waterval lopen. Ingenieus zijn ze wel, die Noren. We zijn daarna nog een stuk doorgelopen, het achterliggende natuurgebied in, maar toen de lucht almaar dreigender werd en onze regen-app ook nog eens regen voorspelde, zijn we omgedraaid. Droog en wel bereikten we de camper, waar we de rest van de dag hebben doorgebracht, terwijl het buiten motregende. Later op de avond konden we weer droog naar buiten.

De volgende ochtend om 9.15 waren we weer startklaar voor weer een dag genieten van alles wat er op ons bordje kwam en dat bordje werd gedurende de dag alsmaar voller. Langzaam klimmend over de rest van de Gaularfjellet waar we uiteindelijk tot een hoogte van 1100 meter klommen en daarna een vrij steile afdaling hadden, met natuurlijk weer prachtige uitzichten, weer terug naar zeeniveau richting Dragsvik.

Daar moesten we met het veer de oversteek maken maar Hella. (ongeveer 15 minuten) en een uur later hadden we een dertig minuten durende oversteek van Manheller naar Fodnes. Beide keren hadden we mazzel dat onze camper kleiner ingeschat werd dan hij is en dat scheelt dan toch al snel 10 euro per keer. Op onze reis zien we regelmatig kwikstaartjes en mussen die aan de voorkant tegen de voertuigen zitten te pikken en vandaag zagen we waarom. Op de veerboot zat een kwikstaart met haar jong. Het vrouwtje pikt dode insekten van de auto’s en voert daarmee zichzelf en haar jong. Gratis overtocht en maaltijd!!

Als je van de veerboot afkomt zijn er twee manieren om van Lærdal naar Aurland te komen. Óf je pakt de kaarsrechte Lærdaltunnel, die met 24,5 km de langste verkeerstunnel ter wereld is, óf je neemt de 45 km lange smalle Sneeuwweg over de Aurlandsfjell. Voor ons was die keuze niet moeilijk, wij gingen als een van de weinigen die van de veerboot afkwamen richting de Sneeuwweg. Je begint en eindigt op zeeniveau en daartussen klim je naar 1300 m. Heel veel haarspeldbochten en vergezichten, watervallen en beekjes en natuurlijk sneeuw. De weg is pas een paar weken open en we hadden dit voor geen geld willen missen. Ook hier val je weer van de oh…kijk daar en wauw…moet je dat daar zien.

Vele malen zijn we op onze route vandaag moeten stoppen voor schapen die rustig op de weg liepen. Ze gaan uit zichzelf op den duur wel aan de kant maar het blijft oppassen geblazen want de lammeren kunnen zo weer de weg opschieten en dan komt er heel snel een blatende ouder achteraan. Wij hadden totaal geen haast en genoten wel van deze capriolen, bovendien was het erg rustig op de Sneeuwweg. We zijn vaak gestopt om een foto te maken of te filmen. Het was overweldigend en je wordt er stil van. Op een gegeven moment reden we als het ware door een tunnel van metershoge sneeuw, je weet echt niet wat je ziet.

Wat hebben die mensen die onder ons door de tunnel reden veel moois gemist. Via een steile en smalle weg daal je af naar het Flamdal. Halverwege zijn we nog gestopt bij Stegastein; dit is een panoramapunt waar je op een soort overhangende brug van larikshout en staal met aan de voorkant dik doorzichtig plexiglas 640 meter boven het fjord een prachtig uitzicht had over de fjorden en het stadje Flam. ( subliem gewoon!)

We waren net op tijd want de lucht begon dicht te trekken en we hadden al af en toe een kleine bui gehad Na een enerverende dag, (het was echt kicken) arriveerden we net op tijd voor het flink begon te regenen op een camping in Flam waar het vol staat met vooral Duitsers en Nederlanders. Maar heel begrijpelijk want de routes die wij de afgelopen dagen gereden hebben zijn dubbel en dwars de moeite waard als je in Noorwegen bent. Rest mij nog te zeggen dat ik mijn hoedje af neem voor Roland voor zijn rijden,want het was soms echt centimeter werk als je een tegenligger krijgt op een weg van amper 3 meter breed met korte passeerstroken om de 150 meter.

We hebben wel veel foto's in dit verhaaltje opgenomen en de reden daarvoor is heel eenvoudig: we konden niet kiezen. De overige foto's staan op Flickr in het album Week 8.