In de nacht van woensdag op donderdag 9 juni heeft het flink geregend en ook ’s morgen trokken nog een paar buien over. We hadden dan ook geen echte haast om te vertrekken en pas halverwege de morgen gingen we de camping in Øysand af met als doel Kristiansund. Onderweg gaf de navigatie bij een splitsing van wegen aan dat we rechtsaf moesten, terwijl de borden van de Noorse ANWB ons rechtdoor stuurden. Deze keer hebben we maar niet op de Tom-Tom vertrouwd en achteraf prijzen we ons gelukkig. We reden door een landschap dat we al snel Klein Oostenrijk doopten: we reden door dalen met koeien in de weiden, kabbelende rivieren en weidse bossen, omringd door bergen. Aan de rand van een bos zagen we op een gegeven ogenblik een hert staan die geen aanstalten maakte om weg te vluchten. Hij kon dan ook prachtig op de foto. Ook kraanvogels in de wei langs de weg deden geen enkele moeite om er vandoor te gaan.

Ver in de middag kwamen we in Kristiansund aan, een stad van 40.000 inwoners die na een bombardement in 1940 bijna geheel afbrandde en nadien weer is herbouwd. We vonden er een camperplek waar we helemaal alleen stonden en die, naar de toestand van het toiletgebouw te oordelen, ook al een hele tijd niet meer was gebruikt. Met emmer, sop en doekje het toilet schoongemaakt als service voor het gebruik van de camperplaats. Een Noor met de “verkeerde pet” op kwam zeggen dat het geen kampeerplek was, maar dat hebben wij voor kennisgeving aangenomen en zijn gewoon blijven staan. ’s Avonds scharrelde een vos rondom de camper; op zich vonden we dat vreemd omdat we toch midden in stedelijke bebouwing stonden.

De volgende morgen reden we al vroeg te stad uit en via een (tol)tunnel van 6 kilometer lang die 250m onder het Ramnfjord door loopt, begonnen we aan de Atlantershavsveien, de toeristische weg die van eiland naar eiland danst midden in de Atlantische Oceaan. Hij is slechts 8 kilometer lang, maar verbindt 7 eilanden met 6 bruggen. De hoogste brug, de Storseisundetbrua is 260 meter lang en heeft een doorvaarthoogte van 23 meter; deze brug maakt een bocht en biedt daardoor een artistiek perspectief in de techniek van de bruggenbouw.

Veel toeristen kiezen er voor om deze Atlantische Weg in de herfst te berijden om de woeste stormen te ervaren die de weg geregeld moet doorstaan. De bouwvakkers kregen 12 stormen van orkaankracht te verduren voordat de weg in 1989 klaar was. We hebben foto’s op internet gezien waar het zeewater nog over de Storseisundetbrug spatte!! Wij gingen er met een stralend zonnetje over heen en dat was prachtig.

Als je ooit nog eens in de buurt bent (maar ook als je dat niet bent), is deze toeristische weg een aanrader. Via het vissersdorpje Bud belandden we uiteindelijk in Åndalsnes, waar we op de lokale camperstandplaats de nacht hebben doorgebracht.

De volgende morgen zijn we vroeg opgestaan. We wilden namelijk de Trollstigen over en dat deden we liever met zo weinig mogelijk anderen. De Trollstigen is één van de top-attracties van Noorwegen. Deze weg, van Åndalsnes naar Linge, wordt voornamelijk bevolkt door campers, motortoeristen, toerbussen en dagjesmensen. Het landschap op de route is één lange ansichtkaart. Het traject telt 11 haarspeldbochten, heeft een hellingspercentage van gemiddeld 9% en de weg is regelmatig te smal om elkaar te passeren. Er zijn wel passeervakken, maar door de diversiteit aan chauffeurs waarschuwen de boekjes dat het wel eens wil voorkomen dat de hele boel vast komt te staan. Vandaar dus dat wij vroeg uit de veren gingen en dat heeft zich geloond. Er reed één franse camper een meter of 200 voor ons en we hebben maar één tegenligger gehad. Om 9 uur ’s morgens waren we boven en konden we genieten van het uitzicht. En natuurlijk wordt zo’n punt toeristisch uitgebaat door een souvenirwinkeltje (waar je een echt Trollstigen-certificaat kunt kopen als bewijs dat je de berg bedwongen hebt, een certificaat dat niet aan ons is besteed) en een restaurant met bijvoorbeeld een kop soep van de dag voor € 13,50.

Na van het schitterende uitzicht te hebben genoten en nadat het adrenaline-gehalte weer wat was gedaald, zijn we aan de langzame en zeer geleidelijke afdaling naar Linge begonnen. Onderweg zijn we gestopt bij de Gudbrandsjuvet, een bergbeek die zich met veel geweld naar beneden stort en naast een felle waterval ook een prachtige regenboog veroorzaakt.

Vervolgens ging onze route verder langs een paar fjorden naar het stadje Ålesund, een stad met een geschiedenis. In de nacht van 22 op 23 januari 1904 verwoestte een brand nagenoeg de gehele stad. De meeste huizen waren, zoals trouwens nog steeds in Noorwegen, opgetrokken uit hout. Een omgevallen petroleumlamp zou de brand veroorzaakt hebben. De brand werd nog aangewakkerd door een zuidwesterstorm en woedde 16 uur, verwoestte 850 huizen en maakte 10.000 mensen dakloos. Van overal in de wereld kwam hulp; Wilhelm II, keizer van Duitsland, was een bewonderaar van Noorwegen en hij stuurde naast enkele schepen met levensmiddelen, medicamenten en bouwmaterialen ook een leger bouwvakkers en jonge Noorse architecten naar de stad. Deze laatste waren sterk beïnvloed door de toen populaire stijl: de Jugendstil. De wederopbouw vond zo’n beetje in die stijl plaats en dat heeft de stad beroemd gemaakt. Als je er bent valt het tegen; je ziet inderdaad wel Jugendstil-elementen terug in de binnenstad maar wij hadden het ons veel grootser en uitbundiger voorgesteld. In zoverre was dit de omweg niet waard. Na een kort oponthoud zijn we dan ook omgekeerd en hebben ons voor de nacht genesteld op de parkeerplaats van de Rema1000.