De afgelopen dagen hebben we de nodige kilometers gereden, ten eerste omdat het bij vertrek op 3 juni begon te regenen en het weerbericht liet zien dat er in de regio Svartisen de komende 2 dagen weinig kans op verbetering was. Dus reden wij de zon tegemoet. Het werden 2 dagen waarvan we het gevoel hadden dat we naar een grote life natuurfilm op National Geographic zaten te kijken. We reden langs gletsjers, besneeuwde bergen, groene loofboombossen, kabbelende beekjes en watervallen, fjorden en zeestraten, glooiende hellingen met volop boterbloemen en over smalle wegen.

En plosteling, na weer een bocht om een baai van een fjord heen, zie je in de verte iets dat lijkt op een "Stairway to heaven"

We hebben een tussenstop gemaakt om te genieten van het uitzicht op de Enger-gletsjer die de zee tot op 20 meter nadert en de laagste liggende gletsjertong is van Europa. Vanaf de parkeerplaats langs de weg had je een schitterend zicht daar op. De ijskap Svartisen bestaat uit twee grote ijsmassa’s van in totaal 369 vierkante kilometer en ligt ten noord-westen van Mo I Rana ons eindpunt van deze dag. In alle richtingen hebben deze ijskappen gletsjertongen die in de dalen langzaam naar beneden glijden en smelten.

Twee keer hebben we een oversteek met het veer gemaakt. Een korte van 15 minuten van Furøy naar Agskardet waarbij we in de camper konden blijven zitten en een van een uur van Jektvik naar Kilboghavn waarbij we ongeveer halverwege de poolcirkel weer passeerden. Dit wordt door de kapitein omgeroepen en langs de kust zie je een zonnewijzer staan. We hadden het geluk dat we bij beide veerdiensten meteen mee konden anders kan het zijn dat je 2,5 uur moet wachten.

Grappig was dat we nu onderweg geen borden met overstekende elanden of rendieren zagen maar borden voor overstekende schapen en inderdaad we moesten een keer het tempo flink minderen voor een moeder met haar lammeren.

Om 18.00 arriveerden we in de stad Mo I Rana, een stad met een regiofunctie en het eindstation van de Noorse spoorwegen. In brochures lees je over Mo I Rana, tanken, boodschappen doen en doorrijden maar dat laatste hebben wij niet gedaan want wij hebben de camper geparkeerd bij de supermarkt (elke dag open van 6.00 tot 23.00 uur) en daar de nacht doorgebracht.

De volgende ochtend (we hadden beide niet zo goed geslapen, oorzaak onbekend) reden we om 10.00 uur weer aan. Onze eerste stop was de Laksforsen waterval. Deze waterval is beroemd omdat je hier tijdens de zalmentrek de vissen omhoog ziet springen in deze enorme watermassa. Onvoorstelbaar! Helaas waren wij niet op het juiste moment aanwezig maar de waterval was prachtig om te zien.

Halverwege de middag zijn we gestopt op een camperplaats in Namsskogan, hij ligt aan een rivier en daar hebben we geprobeerd om voor ons avondmaal een vis te vangen maar helaas is dat niet gelukt; we zullen het vanavond moeten doen met braadworst.

Bijna 4 weken geleden in Zweden hebben we ons plan om de Wildernisroute te rijden af moeten blazen, want deze weg was toen nog niet open. Omdat we nu nog maar zo’n 100 kilometer van Gäddede verwijderd zijn, een plaats die aan deze Zweedse Wildernisroute ligt, hebben we besloten om een omweg te maken en de aankomende dagen toch de Wildernisroute te rijden. Hij wordt beschreven als de mooiste route om wild te zien; we zullen het de aankomende dagen ervaren. Wordt vervolgd……………