Soms zit alles mee; we hebben al vijf weken een stralend zonnetje met voor de maand mei tamelijk hoge temperaturen – zelfs in het uiterste Noorden – en in totaal nog geen dag regen! Maar soms is er een dag waarop bijna alles tegen zit en die begon eergisteren 31 mei met een zwarte kat die zo’n 25 meter voor de camper onze weg kruiste (en waarover Janny zei: "Als dat maar goed gaat."), maar die wel veilig de overkant haalde. ’s Avonds om 20.30 uur zouden we met de veerboot van Moskenes naar Bodø gaan, een bootreis van ruim 3 uur. Om half elf ’s avonds was er echter nog geen boot te bekennen en toen hoorden we van een ander Nederlands stel dat ze van een zweed hadden begrepen dat de veerboot in het geheel niet zou varen; de boot had een machinestoring en ze hoopten dat die de volgende dag zou zijn verholpen, maar garanties konden ze niet geven. Het kon ook nog wel overmorgen of zelfs de dag daarna worden. Het verbaasde ons dat ze dat niet even bekend maakten: ze hadden per slot van rekening een prachtig scherm met informatie hangen en het zou volgens ons een peulenschilletje moeten zijn om daar ook een bericht over een motorstoring op te zetten. Tot overmaat van ramp werd ook de telefoon door de veerbootmaatschappij niet opgenomen. Maar goed, we hadden geen zin om te blijven wachten op een veerboot die misschien helemaal niet komt en samen met het Nederlands stel en een aantal andere wachtende besloten we terug te rijden en een andere manier te vinden om van de Lofoten naar het vasteland te komen; wij wilden de veerboot vanuit Lødingen nemen, zo’n 175 km terug. Maar helaas, na 50 km konden we niet verder; ze hadden de enige toegangsweg – de E10 – afgesloten voor het uitvoeren van wegwerkzaamheden en dus stonden we even later op een parkeerterrein aan de rand van een dorpje met uitzicht over zee. Hier moesten we de nacht doorbrengen, hetgeen geen straf was. Wel een straf was dat ik ’s avonds het laatste glas wijn uit de fles omstootte en de inhoud over de tafel,bank en de vloer droop. En toen we naar bed gingen en ik in mijn toilettas tastte om de medicijnen te pakken, greep ik in mijn scheermes en haalde mijn linkerwijsvinger flink open. Via de mail kregen we ook nog het bericht dat Janny’s tante vandaag is overleden. Dat was wel genoeg voor vandaag.

De volgende dag bleek dat Tele2, waarvan wij onze telefoon- en internet-aansluiting betrekken, die nacht een update heeft doorgevoerd met als gevolg dat heel Scandinavië verstoken is van data-verkeer over het internet. En Tele2 is nog wel een zweedse firma. Telefonisch contact leerde ons dat ze het al wel wisten en dat ze volop bezig waren deze fout te herstellen; het kon echter nog maximaal twee dagen duren vooraleer de storing zou zijn verholpen. Enfin, we wachten wel af. Op onze weg terug konden we zien waarom we daags tevoren niet verder meer konden: er moest gisteren kennelijk een kabel onder de weg door en daarvoor hadden ze de weg afgesloten. Ach, ’s lands eer, s’lands wijs zullen we maar zeggen; wij sluiten daar geen nacht lang een Europa-weg voor af.Het andere Nederlandse stel reed naar Svolvaer want daar ging om 4 uur ’s middags een veerboot voor een tocht van 2 uur, wij gingen 75 km verder. Deze dag zat alles mee, want in Lødingen aangekomen ging de veerboot al na drie kwartier, zodat wij om 3 uur ’s middags voet aan vaste wal hadden gezet en verder konden over de E6 richting Trondheim. Om 5 uur maakten we ons kwartier in het plaatsje Mørsvikbotn op een camperplaats met stroom en uitzicht over het fjord.

Onze reisgids gaf aan dat de E6 een saaie weg zou zijn, bedoeld om kilometers te maken. Nu kan dat laatste wel waar zijn, maar hij is ook prachtig; we vroegen ons af welke kwalificatie de schrijver van de reisgids heeft voor de Middenpeelweg als hij de E6 in Noorwegen al saai vindt. Hieronder een plaatje, geschoten vanaf de E6.

Vandaag, donderdag 2 juni zijn we over die E6 doorgereden naar Salstraumen, waar we nu op een camping staan. Kunnen we ons weer eens wat ruimer en langer douchen dan in onze camper en da’s ook wel eens lekker; de aankomende 8 dagen staan we alleen op camperplaatsen en moeten we ons op dat punt een beetje behelpen. We zitten nu weer op de oorspronkelijk geplande route en zullen de aankomende twee dagen de toeristische Kystriksveien, de nationale kustroute, volgen. Salstraumen is vooral beroemd om de grote maalstroom tussen het Saltfjord en het Skjerstadfjord, een zee-engte van 150 meter breed met de sterkste getijdenstroom ter wereld. Elke zes uur pompen natuurkrachten tot 400 miljoen kubieke meter water door deze smalle zee-engte. Hierdoor ontstaat een kolkende en schuimende rivier van zeewater, met draaikolken van wel 10 meter in doorsnee; zwemmen is hier dodelijk!

De storing bij Tele2 is gelukkig opgeheven, zodat we weer de beschikking hebben over internet en dus dit verhaaltje op de site kunnen zetten De laatste foto’s zijn geupload op Flickr in Week 5 en vandaag zijn we aan Week 6 begonnen.

Tot slot: een paar van onze volgers vragen zich af of we geen last hebben van het feit dat de zon niet onder gaat, waardoor het biologische dag-nacht-ritme verstoord kan/gaat worden. Nou, het antwoord is heel simpel: we kunnen onze camper bijna geheel verduisteren; we creëren dus eenvoudigweg zelf onze nacht. Alleen het langzaam weer dag worden is er niet bij. Op het moment dat we de verduisteringsschermen wegklappen kijken we vol in de zon; langzaam wakker worden is er dan niet meer bij. Ook het omgekeerde vindt natuurlijk plaats: spelen we ’s avonds een spelletje rummikub of iets dergelijks dan heb je niet het gevoel dat het op een gegeven moment bijna middernacht is; je ervaart het dan nog als midden op de dag. En ja, als je ’s nachts op de camping naar de wc zou gaan heb je geen zaklamp nodig