Op 26 mei vertrokken we ’s morgens vroeg met een stralend zonnetje vanuit Lødingen om naar Andenes op Andøya, onderdeel van de eilandengroep Vesterålen te rijden, zo’n 155 km verderop. Op de vakantiebeurs in Utrecht afgelopen januari hebben we daar bij het Noorse verkeersbureau een Italiaan in Noorse dienst gesproken die ons aanraadde om – als we toch naar de Lofoten gingen – even een omweg te maken naar Andenes om daar op walvis-safari te gaan. Zij gaven een 100% garantie: mocht je op die safari geen walvis spotten, dan mocht je de volgende dag voor niets mee, net zo lang totdat je er wel een gezien had. Nou lijkt het ons wel wat om zo’n visje – pardon zoogdier – van een meter of 20 van nabij te zien. Om in Andenes te geraken moesten we wel eerst op dat eiland zien te komen en dat gaat niet anders dan via de Andøyabrua, een brug met een overspanning van slechts 110 m maar wel van zeeniveau naar een hoogte van ruim 30 meter om de Hurtigurten zeeschepen er onder door te kunnen laten varen. Als je er vlak voor staat lijkt het alsof je steil omhoog moet. Op de weg daar naar toe reed een duitse camper al kilometers lang voor ons met de ontzagwekkende snelheid van 60 km/uur; da’s niet erg als je door een mooi landschap toert met weinig verkeer maar als je een brug met een hellingspercentage van meer dan 10% over moet, heb ik liever wat meer vaart. Dus toch maar even vlak voor de brug aan de kant gewacht en een paar keer diep adem gehaald.

In Andenes hebben we midden in het centrum en aan de vissershaven een plekje voor de aankomende nachten gevonden. Andenes is een groot dorp voor Noorse begrippen met kleine houten huisjes die alle uitstralen dat ze een harde winter moeten doorstaan. Er is één winkelstraat met een paar supermarkten en een bakker. Vlak bij onze standplaats stond een huis waar wel een vijftal koppels zeemeeuwen hun nesten hadden gebouwd op en aan de gevel; het was een geschreeuw van jewelste als één van de ouders aan kwam vliegen met gevangen prooi. Er zaten drie nesten boven een slaapkamer-raam; je zou welhaast gek worden van dat constante geschreeuw, maar misschien zijn de bewoners daar wel aan gewend geraakt.

’s Middags hebben we gefietst en kwamen we dezelfde Nederlanders tegen die in Finland naast ons op de camping stonden, ook zij waren in Andenes voor de walvis-safari.

De volgende dag om half een kregen we een rondleiding door het walvismuseum waar we uitleg kregen over het leven van de walvissen. We hebben niet veel nieuws gehoord (dankzij National Geografic), maar het sluitstuk was wel aardig: een skelet van een volwassen potvis van zo’n dikke 20 meter. Zijn schedel is zo lang dat je daar wel languit in kunt gaan liggen.

Vervolgens gingen we de boot op voor een tocht van een uurtje of drie. Gelukkig stond er slechts een flauw briesje van windkracht 4, maar desondanks waren er toch een paar aan boord die na een tijdje de vissen gingen voeren. Wij behoorden daar gelukkig niet toe. We hebben twee potvissen gespot. Potvissen kunnen tot wel een uur onder water blijven en tot een diepte van 2000 meter duiken. Als ze dan weer boven komen hebben ze zo’n 10 tot 20 minuten nodig om “weer op adem” te komen; al die tijd blazen ze stoom af – bijna letterlijk want ze spuiten water omhoog door hun luchtgat – en dobberen ze aan de oppervlakte. Het meest spectaculair is het moment waarop ze weer naar de diepte duiken; als laatste verdwijnt hun flipper onder water. Onze kapitein bracht ons in beide gevallen tot wel een meter of 10 bij de potvis waardoor je goed zicht had op die enorme beesten.

Om 5 uur ’s middags kwamen we, nadat we op de boot brood en soep hadden gehad, voldaan weer in de haven aan met een echt certificaat dat we deel genomen hebben aan de Whale Safari from Andenes, Norway 69 North. Na een goede nachtrust hebben we de toeristische route van Andøya gereden; prachtig om de doen, langs hagelwitte stranden en woeste rotskusten. We kwamen ogen tekort.

Vervolgens weer over de Andøyabrua – maar nu vanaf de minder steile kant – en de toeristische route over de Lofoten op. We staan nu bij Laukvik, een zeer klein visserdorpje waar de kabeljauw volop aan de rekken hangt, evenals de vissenkoppen zelf. Die laatste gaan naar Afrika waar ze er vissoep van maken. Wij hebben onze camper vlakbij de haven neergezet en inmiddels staat er nog een Nederlander en een Grote Brit met hun camper bij; staan we in ieder geval vannacht niet moederziel alleen.

De laatste foto's staan in Week 5 op Flickr (zie de link in de rechterkolom).