Vanmorgen waren we vroeg wakker zodat we tegen 9 uur lokale tijd al weer op weg waren, nu naar Noorwegen naar het 175 km verderop gelegen kleine plaatsje Tana Bru, hetgeen niet meer of minder betekent dan Brug over de Tana. Veel meer is het eigenlijk ook niet. Omdat in ons boekje stond dat je beter in Noorwegen boodschappen kunt doen dan in Finland want Finland zou duur zijn, zijn we in Tana Bru gestopt voor de kleine boodschappen: wat verse groente, vlees en dergelijke voor de komende dagen. Nou, daar schrokken we wel even: € 4,00 voor één hele courgette, € 7,50 voor een kleine bloemkool en zo nog een paar prijzen voor verse groenten die welhaast twee keer zo duur waren als in Nederland en Finland. We hebben ons dus wat beperkt.

Vervolgens zijn we twee kilometer teruggereden naar de camperplaats van Tana Bru, bovenop een heuvel naast de E4 met uitzicht op de brug; er was ook een droog-toilet aanwezig (een toilet zonder spoeling). Wat openbare toiletten betreft kan Nederland nog heel veel leren van de Scandinvische landen, zelfs in the middle of nowhere kun je naar het toilet. Na de lunch keken we mekaar aan met zo’n blik van “wil jij hier de rest van de dag staan?” waarop we besloten om verder te rijden om vervolgens, als we een leuk plekje zouden zien, daar voor de nacht te gaan staan.

De weg volgde eerst de rivier de Tana maar al gauw moesten we linksaf, de heuvels op; hoe meer we stegen, hoe witter de wereld werd. De weg wordt in de winter in colonne gereden achter een sneeuwschuiver aan en de weg kan dan ook met een slagboom worden afgesloten. Gelukkig stond de slagboom open; later kwamen we er achter dat zelfs nog tot half mei dit in colonne rijden verplicht kan zijn. We hebben dus eigenlijk geluk, want de weg is nu nog maar een paar weken individueel toegankelijk. Op de parkeerplaatsen aan deze weg stonden veel auto’s en campers maar we vroegen ons af waar de mensen waren; in de wijde omtrek geen levende ziel te bekennen, totdat we op een gegeven ogenblik een stel mensen midden op een bevroren meer zagen die kennelijk aan het ijsvissen waren. Onderweg zagen we ook verschillende kuddes rendieren en het blijft een prachtig gezicht. Voor het eerst zagen we ook een paar jonge kalfjes erbij. De route was geweldig mooi om te rijden.

Al met al vlogen de kilometers voorbij en op een gegeven moment was het nog maar 50 km naar de vuurtoren van Slettnes, het meest noordelijke berijdbare puntje van het vasteland van Europa. We besloten dus maar door te rijden en staan nu aan de voet van de vuurtoren op 71*05’25” Noorderbreedte met uitzicht over de Barentszzee.

Waar ze nu op de Noordkaap met 1000 tegelijk staan, (want iedereen op de camping vertrok vanmorgen die kant op)staan wij hier “moederziel” alleen. Dat vinden wij in het geheel niet erg. Toen wij uit de camper stapten om naar de vuurtoren te lopen – zo'n 50 meter – kruiste een vos ons pad; Janny kreeg hem voor de camera en kon er dus een aantal plaatjes van schieten. Ook zag ik een veelvraat weg schieten tussen de rotsblokken en kon Janny nog een sneeuwgors op de gevoelige plaat vastleggen. Kijk, dat missen al die mensen op de Noordkaap nu, die kijken naar elkaar en voor de rest over het hetzelfde stukje zee als wij

Morgenvroeg lopen we het natuurgebied hier in en dan zakken we vanaf morgenmiddag weer langzaam naar het zuiden in afwachting van al het moois dat de Noorse kust ons nog te bieden heeft.