Ondanks dat het de bedoeling was om nog een dag langer in Zweden te blijven, besloten we al rijdende door te rijden naar Finland om de eenvoudige reden dat de camperstandplaats niets te bieden had. Het nabijgelegen natuur/wandel gebied was vanwege het moerasgebied en de hoge waterstand niet echt uitnodigend om daar te gaan wandelen in deze periode van het jaar.

In Pajala hebben we onze lunch genuttigd en wat gewandeld om vervolgens naar onze volgende stopplaats te rijden in Sirkka. In Finland veranderde het landschap al snel in loofbossen en meer landbouwgrond. Kleine gehuchten van zo’n 10 huizen en dan weer kilometers niets.

Tegen 15.00 uur arriveerden we in Sirkka waar we op een parkeerplaats tegenover de plaatselijke nog gedeeltelijk met sneeuw bedekte skihelling onze camper neer gezet hebben. Waar dit in de winter een druk en overvol stadje zal zijn, leerde een rondwandeling ons dat het na het ski-seizoen compleet uitgestorven was. Behalve een paar winkels die open waren, was er geen enkele activiteit te bespeuren hier. Het zomerseizoen begint over een paar weken pas. ’s Avonds was er een prachtig kleurenspel van allerlei tinten rood en geel te zien in de lucht.

Toen we om 1.00 (in Ned. was het toen 24.00) naar bed gingen kon je buiten de krant nog lezen, zo licht was het nog. Het blijft een vreemde gewaarwording, maar gelukkig slapen we goed.

De dag er na scheen de zon weer volop en dat was voor het traject dat we moesten rijden maar goed ook want na een aantal kilometers van de in totaal 175 (en er gaat maar een weg richting Inari) veranderde de weg in een breed zand/kiezel pad en dat zou zo 50 km blijven. Je moet er niet aan denken dat je die weg met een fikse regenbui moet rijden.

Aangekomen in Inari vonden we al vrij snel de camping aan een van de 18.000 meren die Finland rijk is. Later op de dag kwamen er wat meer bezoekers waarvan uiteindelijk twee Nederlandse stellen, dus we waren dik in de meerderheid. Ook troffen we hier een Duitser,die met zijn tentje op de fiets door Finland trok.

We hebben nog een km of 20 in de omgeving gefietst en voor het eerst sinds 3 weken hebben we ’s avonds regen gehad. We hebben ons overigens kostelijk vermaakt met twee sneeuwhazen die elkaar constant op het terrein achterna zaten.

Inari ligt in Lapland, 320 km ten noorden van de poolcirkel en telt slechts 459 inwoners; het is desalniettemin een verzamelplaats van allerlei winkels voor de gehele gemeente. Het is de meest uitgestrekte gemeente van Finland met zijn ruim 15.000 km² en daarmee even groot als de provincies Groningen, Friesland, Drenthe en Overijssel bij elkaar; de bevolkingsdichtheid is 1 inwoner per 30 vierkante kilometer en dan kun je een wel heel erg grote achtertuin hebben voordat je bij het schoffelen die van je buurman bereikt! In Inari is ook het parlement van de Sami gevestigd, een nomadisch oervolk dat al meer dan 9000 jaar het noorden van Noorwegen, Zweden, Finland en een deel van Noord-Rusland bevolkt. We zijn er niet achter gekomen welke bevoegdheden dit parlement heeft; de Russen, Finnen, Zweden en Noren zullen immers niet voetstoots bevoegdheden overgedragen hebben aan de Sami.

Op onze laatste dag in Fins-Lapland hebben we een cultureel centrum bezocht over de geschiedenis van de Sami. Hun oorsprong ligt in het Oeralgebergte.Het rendier heeft een belangrijke plaats in de Samicultuur. Hij is leverancier van warmte, vlees, melk, huiden voor kleding en onderdak, hoorn voor gereedschap en trekkracht, het aantal rendieren bepaalt de status en rijkdom van een kudde-eigenaar. Ook de loslopende rendieren die we onderweg tegenkomen zijn eigendom van een sami. Van de ca 80.000 Sami zijn er nu nog geen 3000 rendierhouder.

Door het gebruik van sneeuwscooters en terreinwagens, het kleiner geworden graasgebied door bos- en mijnbouwbelangen en door waterkrachtwerken vriezen nu niet alle meren meer dicht, zodat de oeroude trekroutes voor de Sami en hun rendieren zijn verdwenen. Ook hun religie het animisme, waar natuurlijke elementen hun eigen geest hebben, is onder dwang verdrongen door het christendom, kortom hun cultuur is ontwricht.

Heden ten dage kleedt een Sami zich niet meer traditioneel, wonen in moderne huizen, hebben een auto en een gewone baan en op de scholen krijgen de kinderen niets meer te horen over de de Sami-cultuur.

Voor ons was het erg boeiend om zowel binnen als buiten kennis te maken met deze cultuur.

Morgen gaan we de grens over naar Noorwegen!