De zon scheen weer volop toen we rond 9 uur vertrokken voor onze volgende etappe. Al bij het samenstellen van de route hadden we zo onze twijfels of de Wildernisroute, die we na Östersund zouden willen volgen wel open zou zijn; helaas was dat niet het geval zodat we onze route over de E45 vervolgen naar Vilhelmina (scheelt zo’n 500 km). Na zo’n 100 km reden we Lapland binnen waar drie steden Frederika, Dorotea en Vilhelmina op een rijtje liggen die aan het eind van de 18^e eeuw werden gesticht en genoemd zijn naar de drie voornamen van de vrouw van koning Gustaf IV Adolf. Ze liggen langs de Inlandsvägen (E45) en de even belangrijke spoorlijn Inlandsbanan. Dorotea noemt zich de poort naar Lapland.

Onderweg was er een gevarieerd landschap, dichtbegroeide bossen, grote meren, rotsachtige landschappen en lange wegen. Opeens zei Roland….kijk daar! En ja hoor, in de berm zagen we een paar rendieren grazen. Gezien het feit dat we onderweg amper verkeer tegen kwamen konden we dus even stoppen en wat filmen en kiekjes maken. Op het moment dat we door wilden rijden hadden Rudolph & Co bedacht dat ze naar de overkant wilden dus op hun gemak staken ze voor onze camper de weg over. Prachtig gewoon. We hebben er verschillende gezien op deze route, ze zijn absoluut niet bang en ze grazen ook bij de mensen langs de huizen.

In Vilhelmina vonden we een camping aan een groot meer. Ondanks de temperatuur was het in de zon toch aangenaam om buiten te zitten (thuis zou je er nog niet aan denken!), maar zodra de zon achter de wolken was voelde je de koude noorderwind.

Toen we na de teleurstellende uitslag van het songfestival om 0.30 naar bed gingen was het buiten nog behoorlijk licht, het blijft een gekke gewaarwording dat het in deze tijd van het jaar niet donker wordt hier.

Pinksterzondag werden we wakker van de felle zon en toch was het maar 0 graden, al voelde het warmer. Na het ontbijt hebben we de wandelschoenen aan gedaan voor een flinke wandeling door Vilhelmina en het hoger gelegen Kyrkberget bos waar we Tallus en Tallina ontmoeten, twee houten trollen die het startpunt van de wandelroute zijn.

Het was flink klimmen en dalen maar het uitzicht boven was schitterend! Op sommige stukken moesten we nog door de sneeuw, maar ach dat heeft ook wel wat.

Vilhelmina zelf heeft weinig te bieden, in 1921 is meer dan de helft van het stadje afgebrand door een niet goed schoongemaakte schoorsteen. In de jaren 60 is er begonnen met het opbouwen van een aantal oude cottages. Verder is er een klein museum waar o.a een ski uit de 4^e eeuw te zien is. Tijdens WO II vluchtten er 48.000 Finnen uit Kittälää naar het neutrale Zweden, waarvan er 900 terecht kwamen in Vilhelmina. Hieronder bevonden zich 530 kinderen, vrouwen, oude mensen en een aantal mannen. Omdat er kort na hun aankomst 36 kinderen tussen 5 mnd en 6 jaar stierven (voornamelijk aan difterie en dysenterie) heeft men ter nagedachtenis een Gedenksteen met de namen geplaatst op het kerkhof nabij de houten kerk uit 1834.

Na de wandeling van een dikke 3 uur hebben we de rest van de middag op de camping doorgebracht. Morgen reizen we weer verder.

(Ter info: zowel Janny als Roland schrijven de verhalen op deze site

)