Na een regenachtige avond was het bij vertrek vanmorgen gelukkig weer droog. Ondanks dat we naast de kerk stonden hebben de kerkklokken onze nachtrust niet verstoord. Dus voor vertrek nog maar even een paar kaarsjes aangestoken in de kerk voor al onze dierbaren en alle reizigers.

Tegen 10.00 uur zijn we vertrokken richting Slieve League (Sliabh Liag op zijn Iers) en het wordt “saai” maar het was wederom weer een fantastische route van de Wild Atlantic Way om te rijden. De Slieve League kliffen rijzen met zijn 600 meter uit de Atlantische Oceaan omhoog en zijn de hoogste kliffen in Europa die toegankelijk zijn voor het publiek. Hoewel deze kliffen minder bekend zijn dan de kliffen van Mohar in County Clare zijn ze wel drie keer zo hoog.

Ze zijn niet alleen spectaculair omdat ze zo steil zijn maar ook om de verschillende kleuren die vooral als de zon er op schijnt voortdurend veranderen in de tinten rood, geel-bruin, okergeel.

Je kunt tot de parkeerplaats Bunglass, het uiterste puntje rijden waar je met de auto kunt komen maar het leek ons verstandiger (gezien de steile weg) om 2,5 km lager op een parkeerplaats te parkeren en te voet naar boven te gaan. (achteraf een goede beslissing want we hadden daar boven nauwelijks ruimte om te kunnen keren met de camper) Het was een pittige wandeling naar boven, maar ontzettend mooi en het uitzicht als je boven staat maakt alles goed. Je kunt je overigens ook met het toeristische busje naar boven laten rijden. Onderweg zie je overal schapen op de kliffen lopen.

Voor de ervaren wandelaars loopt er verder naar boven het One Man’s Path; en het is werkelijk een, een mans pad, waar je absoluut achter elkaar moet lopen, zo smal is het paadje. Deze richels maken deel uit van een pelgrims-pad dat 16 km lang is. Wij vonden echter dat we hoog genoeg stonden om te genieten van de mooie omgeving. En om te laten zien wat we gemist hebben, hier een foto van dat One Man's Path van internet geplukt.

De afdaling verliep aanmerkelijk soepeler en we waren (zoals altijd) weer net op tijd terug bij de camper voor een korte bui.

Na de koffie moesten we dezelfde weg met haarspeldbochten (maar goed te doen met de camper) terug. Via het drukke vissersstadje Killybegs, met zijn havens waar je de trawlers ziet binnen varen om hun lading te lossen zijn we naar Donegal gereden. Hier hebben we eerst we bij de Aldi (toch fijn een bekende winkel) voor een paar dagen boodschappen gedaan en daarna naar de CP/parkeerplaats met uitzicht op de zee. Hier blijven we overnachten.

Donegal betekent “fort van de vreemdelingen” naar de Vikingen die hier een vesting bouwden. Het waren echter de O’Donnelss die aan de wieg van de stad stonden.

In de 15^e eeuw liet de familie Donegal Castle bouwen, helaas werden ze in 1607 verdreven door de Engelsen.

Het centrum van de stad wordt gevormd door de Diamond, een driehoekige markt. Hier herinnert een obelisk aan de vier Gaelische franciscanen die rond 1630 The Annals of the Four Masters schreven. Dit manuscript behandelt de geschiedenis van de Ierse bevolking van 40 dagen voor de zondvloed tot het eind van de 16^e eeuw. Een gedeelte werd neergeschreven in de Donegal Abbey. Van deze in 1474 gebouwde abdij zijn nog slechts enkele gotische ramen en kloostergangen over. Tussen de ruïnes van het klooster is nu een begraafplaats.

Tijdens onze wandeling door de stad was er net een huwelijksmis afgelopen en konden we de Anglicaanse kerk even binnen lopen. We werden daar vriendelijk uitgenodigd door Pater Des nadat hij zich aan ons voorstelde. We hebben een poosje met hem staan te praten en met zijn zegen en een boekje van de huwelijksvoltrekking dat hij ons mee gaf zijn we weer vertrokken. Roland heeft buiten nog even staan praten met de chauffeur van de bruidsauto. Het bruidspaar was in het nabijgelegen café aan het toasten. De Ieren maken graag een praatje met je, dat merk je overal waar je komt.

De avond hebben we doorgebracht bij The Reel Inn pub waar elke avond live muziek te horen is. De piepkleine pub zat al snel vol met een mix aan buitenlanders en aan sfeer ontbrak het ook niet nadat de gitarist/zanger, een jonge accordioniste en een oudere man met accordeon bekende Ierse liederen ten gehore brachten . Wij hebben ervan genoten en toen we later op de avond terug liepen naar de camper hoorden we uit verschillende kroegen live muziek.

De streek Inishowen waar we nu zijn is voor altijd verbonden met het wereldbekende lied “Amazing Grace|”. Het lied is geschreven door een grofgebekte zeeman John Newton die actief was in de slavenhandel, maar wiens schip in 1748 voor de kust van Inishowen dreigde te vergaan in een vliegende storm. Wonder boven wonder wisten ze de zeearm Lough Swilly te bereiken en bleven bemanning en schip behouden. Als dank daarvoor schreef hij dit lied.

Vanmorgen zagen we net voor we vertrokken een paar zeehondjes zwemmen, grappig want dat verwacht je niet in een haven bij een stad. De lucht keek behoorlijk grijs en na een poosje viel de eerste regen. We wilden een paar keer stoppen om iets te bezichtigen en we hadden mazzel dat het toen droog was.

De eerste stop was aan zee bij Fairy Bridges. Door geologische krachten zijn er in de loop van miljoenen jaren zogenaamde “blowholes” ontstaan in het kustgebied, gaten die ervoor zorgen dat het zeewater door getijde-stromen omhoog geblazen wordt. Nu was de zee vrij kalm.

Op onze route hebben we ook even een stop gemaakt bij Creevykeel Court Tomb. Dit monument is een van de mooiste voorbeelden in Ierland van wat bekend staat als een graf van een volledig hof. Het dateert uit de Neolithische periode (4000-2500 voor Chr) Het graf is 15 meter lang en 9 meter breed en de grootste in zijn soort in Ierland. Opgravingen brachten vier crematiebegraafplaatsen, gepolijste stenen bijlen, vuursteenmessen, schrapers en twee kleiballen aan het licht. In de vroeg christelijke tijd werd het hof hergebruikt door ijzersmelters en de overblijven van een oven uit die tijd is nog te zien. Ongelofelijk dat na zoveel jaren dit bewaard is gebleven

Tijdens deze route zien we ook de Benbulben (gedeeltelijk in de wolken) de Tafelberg van Count Sligo die deel uitmaakt van de Dartry Mountains. Benbulben werd gevormd in de ijstijd toen grote delen van de aarde onder gletsers lagen. De berg is gevormd als reactie op erosie van de leisteen en kalksteen waaruit de berg is gevormd.

Voor we naar onze camperstandplaats gaan bezoeken we ook nog Sligo Abbey, een Dominicaanse abdij uit 1252. Behalve bij een brand in 1414 werd hij ook flink beschadigd tijdens de opstand van 1641. Het in de 15^e eeuw gebeeldhouwde altaar is nog het enige altaar uit een Ierse kloosterkerk. Ook de kloostergangen zijn goed bewaard gebleven.

Via Dunmoran Beach (waar het te hard waaide en regende om er te blijven ) zijn we doorgereden naar Gortnor Abbey Pier waar we overnachten. Vanaf 14.00 tot nu heeft het continue geregend maar er is beter weer op komst. De Ieren verwachten zelfs eind van de week een hittegolf. We wachten het wel af. Een middag Tour de France kijken is ook geen straf.

Aan het eind van deze zondagavond staan de aanvullende foto's op Flickr in het Album Ierland 03.